Verkiezingen als EP2019 zijn een prima moment om je drang tot gelijkheidsdenken uit te venten. Maar die drang is begrensd. Eigen posities prevaleren.

Het is een bekend fenomeen dat politici er toe neigen hun electoraat uit te willen breiden. Dat vinden we normaal. Dat politici dat ook doen door te pretenderen meer groepen een maatschappelijke stem te geven vinden we niet vreemd. Behalve als populisten dat doen, omdat dat impliceert dat een groep mensen wordt gesteund die door politici als ongewenst beschouwt wordt. Het is een doorzichtig proces dat desalniettemin nooit benoemd mag worden. Want dan vinden de politici dat aan hun goede intenties wordt getwijfeld – ook als daar alle reden toe is. Dat progressieven sinds het begin van de 20e eeuw voortdurend bezig zijn geweest hun electoraat uit te breiden heeft zich ontwikkeld van noodzakelijk naar gerechtvaardigd tot tendentieus en potsierlijk. Steeds zie je de achterliggende gedachte dat het nieuwe electoraat hen wel steunen moést. Als het niet langer duurde, was de volgende hervorming van het kiesrecht niet ver meer.

Dat hier wordt geredeneerd met een variant van Malthusiaans denken beseffen zij kennelijk nooit, ingebakken als zit dat de wereld vooruit moet en progressiviteit belangrijker is dan redelijkheid.

En dat allemaal als inleiding tot de volgende groep die moet worden ‘geholpen’. De staatsomroep is bij (en sinds) tijden actief ten behoeve van het verkozen krijgen van meer vrouwen. Wordt het bestuur daar eerlijker van? Niet aantoonbaar (alhoewel zeker anders), maar het gaat om het streven. Dus kwam de NOS zondag met een artikel dat bepleitte om  tijdens EP2019 een voorkeursstem op vrouwen uit te brengen. Een 50-50 verdeling van man en vrouw in allerlei gremia is het streven. Maar werkt dat zo?

Argumenteren dat het tegen de biologische kant van het vrouw-zijn in gaat zult u mij niet horen doen, maar het is een statistische oorzaak voor de geringere politie deelname van vrouwen. Waarom dan een 50-50 verdeling\? Niemand die dat beargumenteerd kan uitleggen, behalve dat het ‘eerlijker’ is.

Wat je vooral merkt is dat de vrouwen in de politiek een kansje ruiken om over competenter cellega’s heen carrière te maken:

Ook de lijsttrekker van het CDA, Esther de Lange, vindt het tijd voor meer vrouwen op topposities in de EU. “De politiek snakt naar een tegengeluid”, zegt ze. “Je ziet overal, met name in Oost-Europa, sterke mannen. Dan is het een verademing om iemand als de Slowaakse Zuzana Caputová te zien, die recent tot president werd gekozen.”

Waarom is dat een verademing? Dat gesnak – behalve bij de er bij betrokken carrièrevrouwtjes – zie ik nergens. En wie je er even over hoort, zie je na maximaal een decade teleurgesteld afdruipen omdat de nieuwe aanwas de gebruiken en gewoonten van de reeds zittende politici overnemen. Met geslacht blijkt politieke machtsuitoefening als puntje bij paaltje komt niets te maken te hebben. Snakkers werden dor de staatsomroep prominent in het zonnetje gezet, maar wat verachten deze mensen van die extra toevoeging? Bevrediging van de eigen gelijkheidsgedachte? Ik kan er maat moeilijk bij.:

“Ik zag de kandidaten, mannen, die zich voorbereidden met hun adviseurs, ook mannen”, schrijft een verontwaardigde Spaanse in de lezersrubriek van de krant El País. “Intussen waren vrouwen om hen heen de vloer aan het dweilen, de gezichten van de mannen aan het poederen en stofjes van hun colberts aan het plukken. Ik heb de televisie uitgezet.”

Dat dit ene voorbeeld helemaal uit Spanje gehaald moest worden vertelt het hele verhaal al wel. Hoe gruwelijk zijn de huidige cijfers?

IN feite is er in het EP al veertig jaar sprake van een gestaag groeiend aandeel vrouwen. Prima, omdat het bewijst dat als je het aan natuurlijke processen over laat het zichzelf naar een ‘natuurlijk niveau’ brengt. Maar tevreden is men nooit, want het moet NU, gisteren eigenlijk. Het gejeremieer over een Glazen Plafond demonstreert dat, en de achterliggende redenen:

Het aantal vrouwen in het Europees Parlement neemt trouwens elke verkiezing toe. In 1979 lag het percentage op 15,2 procent. Momenteel is het 36,4 procent, waarbij Nederland net iets boven het gemiddelde ligt.

Vrouwen die de top halen willen de EC in, ingewikkelder is het niet. Het gejermieer over gelijke rechten heeft altijd koplopers die daadwerkelijk profiteren van extra maatregelen die voor het proces niet nodig zijn, maar wel voor hen persoonlijk. Wordt de politiek hier beter van? Dat zijzelf denkt van wel illustreert alleen het narcisme in die kringen, en dat vrouwen daar net zo min vrij van zijn als die vermaledijde mannen die maar eens een stapje opzij moeten zetten.