De staatsmedia blijken impliciet voorstanders van modern tribalisme met een twist. Ze zijn al enige tijd aan het pushen voor de repatriëring van de kinderen van IS-strijders, en een nieuw opgerichte stichting is koren op hun molen.

Die nieuwe stichting wordt volgende week ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, klinkt het bijna dreigend – men denkt op termijn via de rechter de Nederlandse staat tot repatriëring te kunnen verplichten:

Ouders van Syriëgangers richten een stichting op om hun kinderen en kleinkinderen naar Nederland te halen. Dat zou kunnen door de Nederlandse staat via een juridisch proces te dwingen tot repatriëring, schrijft de Volkskrant.
De stichting, die Achterblijvers gaat heten, wordt op 17 april ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. De ouders van ongeveer twintig Syriëgangers hebben zich inmiddels aangesloten.

Rechters die mede beslissen over de staatsveiligheid? Dat zie ik zo 1-2-3 nog niet gebeuren, al kijk je steeds minder op van dergelijke fratsen. Het is het failliet van de rechtsstaat als rechters zich steeds verder over hen grenzen bewegen, maar niemand lijkt dat heel erg te vinden als maar aan emotionele randvoorwaarden wordt voldaan.

Alsof die emotionaliteit niet al per definitie op gespannen voet staat met rechtspraak. De angst dat één der partijen na een ongewenste uitspraak in huilen uitbarst kan toch nooit een belangrijke overweging van de rechter zijn? Toch zien we steeds vaker dat rechters zich niet laten weerhouden regeringsbeleid te doorkruisen door matig onderbouwde argumenten te honoreren.

Dat die ouders zich pas gaan roeren nu IS zo ongeveer is gedesintegreerd, maakt een zaak als die van St. Achterblijvers er voor mij niet sterker op. Er zit een element in van eten van twee walletjes. Maar onderdeel er van is zeker ook de onvrede van ouders, die hun kinderen zagen vertrekken naar verre oorden zonder daar greep op te hebben. Deze mensen kunnen moeilijk accepteren dat de kinderen die dáár weer ontstaan zijn nauwelijks herkenbaar zijn als nageslacht van Nederlandse ouders, maar ze voelen wel de band van het bloed. Geen onbegrijpelijke emotie overigens.

Dat ik dat niettemin modern tribalisme noem is vrij willekeurig, maar primair bedoeld om een voor de belanghebbenden belangrijk element te belichten: na het echec in Syrië zijn deze mensen bezig hun familiegeschiedenis te herschrijven. Of Nederland daar als land, gemeenschap, of staat een rol in zou moeten vervullen? Ik zie er geen redenen voor, maar dat is dus binnenkort aan de rechter.