Toen ik die uitdrukking voor de eerste keer tegen kwam, begreep ik niet waar ze het over hadden. Met: “voor de punten”.

Dat ik dat niet begreep komt omdat ik al zolang weg ben uit het universitaire wereldje. Daar hangt tegenwoordig je status af, hoor ik, van het aantal publicaties dat je jaarlijks uitbrengt. Onder publicaties hier te verstaan het aantal nieuwe artikelen dat je geplaatst weet te krijgen in gereputeerde tijdschriften.

Om die reden zie je tegenwoordig ook zoveel co-auteurs. Ook al hebben die zelf niets bijgedragen aan de publicatie, als hun naam er onder staat krijgen ze punten. Waarom dat mag, dat meeliften, is mij niet duidelijk.

Iets wat je al eens eerder geschreven hebt, telt niet meer mee. Blijkt dat je nieuwe artikel al eens geheel of gedeeltelijk ergens anders is gepubliceerd, dan ben je niet alleen zelf de klos maar ook al die anderen, die mee hebben gelift. Dat is ernstig en voor zoiets moet een afschrikwekkend woord worden gebruikt. Dat heet zelfplagiaat.

Ik vlecht regelmatig delen van oude stukjes door mijn nieuwe of ik poets een oud artikel op. Soms gebeurt er iets in de wereld en dan publiceer ik iets van een paar jaar geleden nog een keer, als ik denk dat daar aanleiding toe is. Maar daar doe ik niemand mee te kort en ik krijg er ook geen punten voor. Vandaar geen zelfplagiaat in mijn geval.

Gelukkig, denk ik dan. Niet alleen voor mij maar ook voor belangrijke mensen als William Shakespeare, Johann Sebastian Bach, Wolfgang Amadeus Mozart en massa’s journalisten en essayisten, die er nooit een been in gezien hebben hun producten meer dan één keer te gebruiken als ze dat nodig of handig vonden. Zolang je het maar niet doet voor de punten.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp