Als je het hebt over Palestijnse fabels, komt gelijk het volgende bon mot in gedachten: ‘the state of the Jews has become the Jew of the states‘

Op wat straatnaam-querulanten na zien Nederlanders zich als een van oudsher ondernemend volk van ontdekkingsreizigers en handelaars, dat dapper over wereldzeeën voer om geld te verdienen en beschaving te brengen. Veel Surinamers en Indonesiërs hebben daar een ander verhaal bij. Die vinden ons bloeddorstige uitvreters en slavendrijvers.

Een aardig voorbeeld van verschillende ‘narratieven’ van dezelfde geschiedenis.

Een narratief is de subjectieve, niet noodzakelijk op feiten gebaseerde versie die een individu, een volk, of een bepaalde groep mensen heeft van zijn geschiedenis of achtergrond. Men ziet zo’n narratief als de heilige waarheid. Zeker een collectief narratief zoals een religie.

Narratieven leveren iets op. Is de werkelijkheid te pijnlijk, dan verzin je iets anders. Mijn ouders zijn mijn ouders niet, kan een slachtoffer van kindermishandeling denken. Ik stam in werkelijkheid af van die of die. Komt vaker voor dan u denkt.

Een godsdienst geeft identiteit, kracht bij tegenspoed, en minder angst voor de dood door een hiernamaals te beloven.

Iemand met een narratief is niet geïnteresseerd in feiten die dat verhaal tegenspreken, anders zou geen narratief overeind blijven. Evolutieleer boeit een gelovige niet.

En probeer maar eens van gedachten te wisselen met adepten van het meest succesvolle narratief van deze tijd: het Palestijnse. Met een verhaal waar historisch gezien nauwelijks iets van klopt, heeft dit volk een groot deel van de wereld achter zich weten te krijgen. Is het überhaupt een volk? Dat is al een discutabel element van dit narratief.

Dat moslims de kant van de Palestijnen kiezen, is logisch. Ze willen van Israël af omdat er joden wonen, het liefst willen ze van alle joden af. Daar hebben ze het Palestijnse verhaal niet voor nodig, hun Palestijnse broeders behandelen ze vrij algemeen als oud vuil. Die jodenhaat kregen ze al met de moedermelk ingegoten, om met de Frans-Algerijnse historicus en filosoof Georges Bensoussan te spreken. Volgens de Hadith -een soort bijlage bij de Koran, kan er pas een islamitische Dag des Oordeels komen als de joden zijn uitgeroeid.

Dat de joodse staat al in vier reguliere oorlogen de vloer aanveegde met de islamitische overmacht aan de grenzen, hielp de populariteit van de joden ook al niet verder.

Veel interessanter is dat ook in de westerse wereld al sinds de stichting van de joodse staat hordes mensen schuimbekkend de straat op gaan om Israël te verketteren en het Palestijnse narratief uit te dragen: jood slecht, Palestijn zielig.

Pas nog beweerde in Frankrijk de voorzitter van een Europees-Palestijnse vriendenclub tijdens een demonstratie tegen een journalist dat Palestijnse terroristen ten onrechte terrorist worden genoemd. Nee, het zijn verzetsstrijders…

What’s new, zult u zeggen, dat vinden Palestijnen zelf ook. Maar deze Olivia Zemor, aan wie behalve haar echtgenoot niets oosters of islamitisch is, deed er een schepje bovenop: ‘het Franse verzet in de Tweede Wereldoorlog noemde je toch ook geen terroristen…’ De interviewer liet na te zeggen dat de Résistance het in tegenstelling tot terroristen niet op onschuldige burgers had gemunt. Voor mevrouw Zemor en voor Palestijnen bestaan ‘onschuldige Israëlische burgers’ niet.

Het belangrijkste element van het Palestijnse narratief is het idee dat er een eeuwenoud ‘Palestijns volk’ bestaat, dat sinds mensenheugenis in een land ‘Palestina’ heeft gewoond. Daar ga je al, dat is fantasie. Palestina werd voor het eerst door de Romeinen zo genoemd, op een moment dat er vooral joden woonden. Die bleven maar oorlog voeren met Rome, en keizer Hadrianus was hen zo zat, dat hij de oorspronkelijke naam Judea veranderde in Palestina, volgens historici om iedere herinnering aan de band tussen joden en dit land uit te wissen. Goedbeschouwd geeft de geschiedenis joden meer recht zich Palestijn te noemen dan degenen die dat nu doen. Golda Meïr heeft dat ook ooit gezegd, al sprak zij over ‘evenveel recht’.

Ze had al problemen genoeg.

Stel dat het Judea was gebleven. Wat hadden ze dan gemoeten, de ‘Palestijnen’, die zich pas sinds de jaren zestig van de vorige eeuw zo zijn gaan noemen. Een meesterzet van Egyptenaar Yasser Arafat: ‘Als we gewoon Arabieren blijven heten, neemt niemand ons verzet serieus,’ zei hij on camera.

Dat Palestijnen af zouden stammen van de Filistijnen, die lang voor Christus aan de kust neerstreken, ongeveer waar nu Gaza ligt, wordt in wetenschappelijke kringen niet serieus genomen. Behalve op universiteiten in Caïro of Damascus, daar klopt het.

Voordat nu iedereen en z’n antisemitische moeder in de gordijnen hangen: ook op het narratief van de joden van Israël valt best wat af te dingen. Het recht dat ‘joodse kolonisten’ aan de Bijbel ontlenen om zich op de Westbank tussen de Palestijnen te nestelen, is bespottelijk en ongewenst. Al kun je de vraag stellen waarom er wél zonder problemen een miljoen Arabieren in Israël wonen, en daar zelfs lid van het parlement zijn, ondanks het nieuwste nonsensicale verzinsel over ‘apartheid’ in Israël.

In grote lijnen zegt het joodse narratief: wij hebben hier altijd gewoond en we komen hier vandaan; tweeduizend jaar voordat de islam überhaupt bestond was er al een joodse tempel in Jeruzalem. En Arabieren die samen met de joden in Palestina woonden, hebben die joden meer dan eens en met wisselend succes proberen te verdrijven of te vermoorden. In de tweede wereldoorlog zijn ze zelfs raad gaan vragen aan Hitler en Himmler, hoe dat het beste aan te pakken.

Palestijnen hebben later altijd ieder vredesvoorstel afgewezen, omdat ze niets minder willen dan heel Israël en alle joden de zee in. Aldus hun strijdlied. Die Arabieren zijn in 1948 niet weggejaagd, maar door leiders van de omringende Arabische landen aangespoord te vertrekken, zodat ze de handen vrij kregen om de joden uit te roeien. Dan konden deze Arabieren in een jüdenrein Palestina terugkeren.

De wereld is niet geïnteresseerd in dit joodse narratief. Het Palestijnse daarentegen, is in het westen zó populair, dat het op een massapsychose begint te lijken. Joden hebben hun huis en haard ingepikt, Westbank en Gaza zijn concentratiekampen, joden schieten op kinderen en zwangere vrouwen, en plegen meer in het algemeen genocide op de ‘Palestijnse’ bevolking -die zich desondanks in 70 jaar wist te vertienvoudigen.

Wat doen die lui toch beter dan bijvoorbeeld Tibetanen, Oeigoeren of Koerden? Die worden slechter behandeld dan Palestijnen, maar daar gaat geen hond de straat voor op. Zou het kunnen zijn omdat in die gevallen de booswichten geen joden zijn?

Ik wil even stilstaan bij wat de Amerikaans-Israëlische schrijver Yossi Klein Halevi zei over antisemitisme. Dat geeft joden de schuld van wat een bepaalde beschaving dwars zit op een bepaald moment. Antisemitisme verkettert joden als verantwoordelijk voor wat in een samenleving het meest wordt verafschuwd. Van de religieuze middeleeuwen tot de holocaust waren joden de moordenaars van Christus, onder het communisme waren ze de kapitalisten. Onder de nazi’s waren joden de verontreinigers van het ras.

Wat in onze tijd het meest wordt verafschuwd, althans door de grootste schreeuwlelijken, zijn racisme, kolonialisme en discriminatie. En zie daar, tussen alle sympathieke landen van de wereld is er één zondaar: de joodse staat. Israël is het symbool gemaakt van een genocidale, racistische apartheidsstaat.

De Joodse staat is de Jood onder de staten geworden, zei een joodse filosoof.

Dat maakt kritiek op Israël nog niet automatisch antisemitisme, aldus Halevi. Maar ontkenning van het bestaansrecht van Israël, de joden geen eigen staat gunnen en beweren dat Israël geen land is, maar een ‘Zionistische entiteit’, dat is wel degelijk jodenhaat. Mensen die zo denken, of ze nou links zijn of rechts, of islamitisch, hebben één ding gemeen: ze vinden joden de grootste kwaal van de mensheid.

Tot slot een anekdote, het eerste moderne fakenews: de geschiedenis van vader en zoon al-Durrah. In het jaar 2000, tijdens de ‘tweede intifada’, kwam de 12-jarige Palestijn Muhammad al-Durrah met z’n vader in kruisvuur terecht van Hamas terroristen en Israëlische soldaten. Toevallig(?) was er een cameraploeg bij. De jongen leek geraakt te worden, en de geest te geven.

De cameraman was een Palestijn die op dat moment voor een Franse publieke zender werkte. Het item werd over de hele wereld uitgezonden, met dramatisch commentaar van een bekende Franse anchor. Hij zei dat Muhammad was gedood door vuur van Israëlische soldaten, die gericht hadden geschoten.

Dat bleek niet uit de beelden, noch uit getuigenverklaringen. Het had een kogel van Hamas kunnen zijn. Mensen twijfelden aan het verhaal, er werd gesuggereerd dat het in scène was gezet. Israël gaf zelf geen commentaar, ze waren nog aan het uitzoeken wat er precies was gebeurd. Het leek te mooi om waar te zijn, Israël op heterdaad betrapt bij het vermoorden van een kind. Het was ook niet waar: Muhammad – naar wie in de hele moslimwereld straten en pleinen zijn genoemd en die op postzegels werd afgebeeld – is later springlevend teruggevonden in één van de Golfstaten.

Nog later doken de laatste seconden van de video op, waarop te zien was hoe hij weer begon te bewegen. Ze waren achtergehouden door de Palestijnse cameraman, en door hem vele jaren later tevoorschijn getoverd op verzoek van een journalist. Die cameraman was apetrots: niets had de Palestijnse zaak wereldwijd zoveel vooruit geholpen als dit bedrog.

---

Zie voor meer over Palestijnse fabels ook hier op VoL