In de aanloop naar verkiezingen (PS2019) laat je een kabinet niet vallen. Deze wijsheid garandeerde dat de VVD door de pomp zou gaan, en zo geschiedde inderdaad.

Het wordt opnieuw persen en inschikken zo je kunnen zeggen, al is de definitie van overbevolking in Nederland een andere dan in landen die (binnenkort?) een voedseltekort hebben. Maar persen en inschikken betreft ditmaal vooral de stoel van bestuurlijk handelen. Doordat de pressie uit de Kamer – die dit zoveelste kinderpardon mogelijk maakte – de facto neer kwam op Kamerfracties die op basis van emotioneel geraaskal de zetels van de macht overnamen. Daarmee de Trias Politica in Nederland opnieuw schofferend en demonstrerend dat democratische vertegenwoordiging het als systeem heeft afgelegd tegen elke vorm van afstandelijker bestuur.

Vertaling: het falen van Kamerleden in hun essentiële taken door het najagen van emotionele bevrediging zonder enige gedachten voor de toekomst van ons land.

Deed de VVD dat beter door zich er aanvankelijk tegen te verzetten? Je wilde dat het waar was. Voor de VVD is dit zoveelste kinderpardon niet anders dan een publicitaire schaamlap van waarachter zij de ‘rechtse’ partijen probeert van zich af te houden op weg naar PS2019. Wat sprak men af? 700 ‘kinderen’ worden nu opnieuw beoordeeld, waarbij van 90% wordt verwacht dat ze alsnog mogen blijven.

Herbeoordeling?
Dat cijfer en die hele herbeoordeling is een nog zoveel onmogelijker afspraak dat het je de adem beneemt. Probeert de coalitie ons nu te verkopen dat er ondanks de lompe inbreuk op afgesproken procedures zorgvuldigheid wordt betracht? Daarvoor lijken deze coalitiepartijen graag bereid in ieder geval 10% van de groep waarom het gaat te offeren. Schaamte tegenover die 70 pechvogels heeft men niet, men haalt de schouders op en zegt schijnheilig: “Ja, vervelend, pech. Zo hebben we dat nu eenmaal afgesproken.”

Dat we dat hadden afgesproken voor die hele groep van 700 laat men wijselijk buiten beschouwing. Afvallers zijn er altijd, en eigenlijk waren deze 700 zelf allemaal van dergelijke afvallers. Zielig is dat zeker! Maar dat Kamerleden niet in staat blijken dat schouderhalen tegenover die 700 vol te houden en wel tegenover 70, met als smoes er dan in ieder geval 630 zonder goede argumenten te hebben geholpen is toch wel de ultieme sofistiek. Het is een aflaat, waarbij het uiteindelijke getal ‘geredden’ slechts hun eigen schuldgevoelens kan balsemen.

En waarmee deze fracties en hun leiders weer eens hebben bewezen totaal incompetent te zijn voor de functie die zij uitoefenen. Prutsers, allemaal.

Narcisme
De ruïne van het openbaar bestuur die achterblijft is een probleem voor toekomende generaties. Deze mensen beseffen niet eens wat zij hebben aangericht. Zij willen slechts zichzèlf goed voelen. Dom narcisme is een understatement dat onvoldoende recht doet aan wat hier gebeurt. Want een herhaling is onvermijdelijk, aangezien ze zelf de macht hebben hun eigen regels te overtreden, en dat een volgende keer om de zelfde electorale en narcistische redenen wéér zullen doen.