Herinneringen van Toon Kasdorp aan zijn studententijd, de studentenhuisvesting en de directe nasleep.

Na mijn afstuderen heb ik een tijdlang les gegeven aan de juridisch-economische subfaculteit van de UvA, de fiscale studierichting zal ik maar zeggen, al heette het toen nog niet zo. Fiscaal recht was een verplicht vak indertijd en de groei van het aantal studenten was in die jaren zo fors dat de hoogleraren en lectoren het niet meer aan konden. Ik was de jongste van de groep en heb van dat lesgeven meer geleerd dan van alle colleges die ik eerder heb gevolgd. Ik vond dat les geven leuk maar het is vooral aan de omgang met de mensen aan de faculteit dat ik heel plezierige herinneringen bewaar.

De faculteiten waren in die tijd een heel stuk kleiner dan tegenwoordig en de onderlinge relaties tussen medewerkers en hoogleraren waren veel persoonlijker dan ze nu zijn. Een van de mensen met wie ik regelmatig contact had, terwijl we wetenschappelijk eigenlijk nauwelijks aanrakingspunten hadden, was Hirsch Ballin. Dat was de vader van de bekende Tilburgse hoogleraar en politicus Ernst Hirsch Ballin, maar een heel ander soort iemand dan zijn zoon. De Tilburgenaar lijkt op zijn katholieke Nederlandse moeder, maar zijn vader was een uit Duitsland voor de nazi’s gevluchte jood. Een heel beschaafde en erudiete man en een genoegen om mee om te gaan.

In mijn tijd was Dea Vollgraff studentendecaan en Hirsch Ballin en ik waren beiden met haar bevriend. Ze woonde in een van die hoge flats aan de ingang van het Amsterdamse Bos met een prachtig uitzicht op het bos. We kwamen daar regelmatig samen op bezoek om bij te kletsen, onder andere over de Stichting Studentenhuisvesting ( SSH ), een club waar Hirsch Ballin voorzitter van was en Dea en ik in het bestuur zaten.

Het type van Hirsch Ballin sr. bestaat tegenwoordig eigenlijk niet meer. Hij was geestig, extreem intelligent en had in alle moderne talen een boekenkennis waar je van duizelde. Dea was minder een geleerde en meer iemand die de wereld intuïtief benaderde. Ze hield van mensen en omgekeerd was er niemand in dat universitaire wereldje van de zestiger jaren die niet op haar gesteld was. Ik ben iemand die van nature nogal graag aan het woord is, maar in deze gesprekken luisterde ik vooral.

Ik ben langer in het bestuur van de SSH blijven zitten dan gebruikelijk was, maar toen Hirsch Ballin opstapte en vervangen werd als voorzitter door de jonge hoogleraar Arnold Heertje, ben ik er snel mee opgehouden. Het eerste wat Heertje als voorzitter deed was een schip kopen buiten overleg met de rest van het bestuur om, om op die manier alle huisvestingsproblemen in een klap op te lossen. De eerste vergadering die hij als voorzitter leidde kwam hij daar trots mee aanzetten.

Maar schepen kopen was iets dat wij een tijdje eerder al eens onderzocht hadden en van de hand gewezen om een aantal goede redenen. Dat die redenen inderdaad valide waren, bleek toen het schip na een paar jaar weer van de hand gedaan werd en gesloopt is. Ondanks het grote tekort aan woonruimte voor studenten wilde niemand blijvend wonen op de Caledonia. Het verlies, dat daarmee geleden is, was zo groot dat de SSH het financieel niet overleefd heeft. De studentenhuisvesting werd een bureau van de universiteit en de stichting is geliquideerd.

Op de site kunt U over deze affaire een heel andere verhaal vinden, maar dit is zoals ik het me herinner.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp