Een tijd geleden stond iedere dag het portret in mijn krant dat Marjolijn Februari bij haar stukken zette, in de tijd toen ze nog niet aan haar ombouw tot man was begonnen.

Ik neem aan bij wege van afscheid. We zullen het voortaan moeten doen met haar nieuwe portret dat we de laatste tijd steeds zien wanneer ze haar stukjes schrijft en dat beter past bij haar nieuwe identiteit als Maxim Februari, man en filosoof. Persoonlijk heb ik in het algemeen meer met vrouwen dan met mannen en helemaal met intelligente vrouwen zoals Marjolijn Februari er een was.

Het is te betreuren dat we in een tijd leven waarin voor sommigen geldt dat alles wat kan ook blijkt te moeten en waarin sterk gevoelde wensen het karakter krijgen van een imperatief. Het voordeel van het geloof in een Godheid is dat men zich leert neer te leggen bij wat iedereen heeft meegekregen. Dr. Faust had zeker graag in deze tijd geleefd, zoals ik van mijn kant in de zijne. De Marjolijn die veel mensen met zo veel plezier gelezen hebben is er niet meer. Ze is doelbewust en met medewerking van een of meer artsen vervangen door een persoon die we niet kennen en van wie we maar moeten afwachten hoe we hem zullen vinden. Een korte necrologie voor de oude Marjolijn lijkt op zijn plaats.

Het was een speelse vrouw met leuke ideeën en geen saaie zeur zoals Ger Groot of Peter Giesen. In haar afscheidsinterview deelt hij/zij mee dat hij zich als man veel rustiger voelt en minder twijfelt aan zijn eigen gelijk. Als man herken ik dat. Ik twijfel zelden aan mijn eigen gelijk maar weet niet helemaal zeker of anderen dat nu als een van mijn beste eigenschappen zien. Persoonlijk ben ik wel eens jaloers op dat levendige soort mensen die de dingen van zoveel verschillende kanten kunnen bekijken en die altijd klaar staan om hun mening prijs te geven voor een betere. Ik betreur het verdwijnen van de oude Marjolijn.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp