Hoe bewegen columnisten van landelijke bladen zich op het slappe koord van de politieke correctheid? Het levert soms ontluisterende redenaties op.

Een column is een mening, en die mening wordt geacht die van jezelf te zijn, als je columns schrijft. Daaraan kun je je onttrekken door een ander personage sprekend op te voeren, maar dat blijft een margekwestie. En dan maakt het niet uit of je Holman of Grünberg heet – als het goed is. Maar soms erger ik me aan een specifieke truc, omdat die kromme redenaties benodigen die moreel onzindelijk zijn. Zoals deze:

Het interessante is de achterliggende redenatie hier. Van oorsprong was het geen racistische karikatuur, maar doordat een groepje activisten die alles aangrijpen om ‘witten’  te terroriseren er voortdurend en met nadruk de aandacht op vestigt, blijkt het plotsklaps toch een racistische karikatuur te zijn geworden. Dat is een onhoudbare propositie die tenminste meer uitleg vereist. Maar die ontbreekt. Het werd dus pas een racistische prent toen het zo werd opgevat? Dat is pijnlijk genoeg precies dezelfde redenatie als waarmee de Grauwe Eeuw en consorten hun discours rechtvaardigen. Het kost alleen wat tijd dat te doorzien.

Hoezeer ik het ook begrijp omdat ik het mechanisme snap, ik kan geen respect opbrengen voor mensen die zaken alleen benoemen durven als tegelijk een ontsnappingsclausule uit hun redenatie wordt geboden. Want wat zegt de deugmens die dit leest? Oh maar het was dus toch altijd al racistisch, die Zwarte Piet. net wat we allemaal dachten.

Kool en geit gespaard, zodat er eigenlijk niets werd gezegd. Dat er toch iets leek te worden gezegd, heeft alleen tot gevolg dat iedereen zich gesterkt voelt, terwijl niemand dat is.

Mag Zwarte Piet veranderen? Voor mijn part vieren we voortaan Het Groene Varken als profeet van het fameuze Flying Spaghetti Monster. Ook voor Sinterklaas voel ik me te oud, dus de verplichting dat Groene Varken te aanbidden laat ik gedachteloos van me afglijden, evenals ik dat tientallen jaren met Zwarte Piet deed.

Waar ik me druk om maak zijn twee dingen:

1) De dwangmatigheid om middels politieke correctheid – welke dan ook – alle neuzen één kant op te laten wijzen. Wie een feest op eigen wijze vieren wil, wordt niet met rust gelaten. Veranderingen best, maar laat die natuurlijk zijn en niet krampachtig verplichtend. Ondanks alles bewijst deze column daar namelijk toch lippendienst aan.

2) De manier van redeneren die hierboven (en onder) weergegeven werd. Grote woorden waarvan onder de streep alleen vrijblijvendheid resteert zijn niet meer dan gebakken lucht, hoezeer de aanblik ook verleidt en de geur van de saus verlekkert. Misschien ben ik inderdaad meer autist dan ik van mezelf weten wil, maar soms verdraag ik dit niet.