Ibrahim C. een kopschopper die zes jaar geleden mede de dood van grensrechter Richard van den Nieuwenhuizen op zijn geweten had, wordt uitgezet en mag niet meer terug naar Nederland.

Het bericht werd gisteren alom met opluchting en instemming begroet, als een mogelijke nieuwe koers van de rechterlijke macht na een aantal opvallende gaffes. Na enig nadenken lijkt het mij eerder een stuk rood vlees dat de publieke opinie krijgt toegeworpen op een moment dat het probleem met de rechterlijke macht acuut lijkt te worden.

De bestuursrechter wees zijn bezwaar tegen zijn inreisverbod voor Nederland vandaag af en ook het intrekken van zijn verblijfsvergunning blijft van kracht. Ibrahim moet per direct het land uit.

Volgens de rechter heeft de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) terecht geoordeeld dat Ibrahim C. een actueel gevaar is en een bedreiging vormt voor de openbare orde. Er is niet gebleken dat hij zijn leven heeft gebeterd. C. kwam na de grensrechterzaak nóg enkele keren met justitie in aanraking. Hij moet per direct het land uit en mag tien jaar Nederland niet inreizen. C. was niet bij de uitspraak aanwezig. Waar hij nu is, is onbekend.(..)

Ibrahim C. was toen nog een tiener van 16, maar had al eerder vastgezeten. Na de veroordeling voor Nieuwenhuizen kwam hij nog een paar keer in aanraking met justitie. Weliswaar voor kleine vergrijpen (diefstal, softdrugs), maar genoeg voor de IND om hem twee jaar geleden te vertellen dat zijn verblijfsvergunning niet wordt verlengd en hij een inreisverbod van tien jaar krijgt.

Als je nauwkeurig kijkt zie je dat hier minder gebeurde dan wenselijk. Pas na diverse verdere ontsporingen wordt hier ingegrepen. Er blijven talloze beroepen en bezwaren mogelijk, en zoals de kop van het AD-artikeltje impliceert: als deze ‘jongeman’ niet tot de kopschoppers van Almere had behoord is het twijfelachtig of men deze weg ooit was gegaan. Niet dat ik medelijden met hem heb, maar ibrahim C is het ideale voorbeeld voor de rechterlijke macht om te tonen dat men echt luistert naar de geluiden in de samenleving. En de afgelopen week was er genoeg gegrom over rechterlijke missers te beluisteren, zodat het goed uitkwam dat deze zaak zijn einde naderde met een resultaat dat voor de grommers bevredigend zou zijn.

Dat het AD voorzichtig ruimte laat voor ophef a la Howick & Lili is ook al een signaal dat de MSM weten waar Abraham de mosterd haalt:

C. is in Nederland geboren en getogen, maar heeft alleen de Marokkaanse nationaliteit. Zijn moeder zou ooit geen geld hebben gehad om een Nederlands paspoort te betalen. Ibrahim komt uit een arm gezin en had een moeilijke jeugd. Hij verweerde zich tegen zijn uitzetting met het argument dat hij nu wel de juiste hulp krijgt en inmiddels op de goede weg is.

Een laatste alinea waaruit precies te lezen valt hoe het nog steeds werkt in Nederland. Het argument dat hij nu wel de juiste hulp krijgt en inmiddels op de goede weg is. is  een schoolvoorbeeld van de meest klassieke smoes om nog éénmaal (ad infinitum’) genade te betrachten. Subsidiair: I komt uit een arm gezin en had een moeilijke jeugd. En tenslotte het inleidende huiliehuilie-argument: dat op werkelijk geen enkele wijze ter zake mag doen: C. is in Nederland geboren en getogen, maar heeft alleen de Marokkaanse nationaliteit.

Het heeft er alles van weg dat iemand die een dubbele nationaliteit heeft, lang zo makkelijk niet zal worden gedenationaliseerd en dezelfde straf zal krijgen. De rechters maken hiermee in feite gebruik van een maas in de wet om de zaak vlotjes te kunnen regelen. Dat is fijn maar al even onrustbarend. Want een kopschopper die eenzelfde traject als Ibrahim C zou afleggen zal minder hard worden aangepakt als zijn ouders ook de Nederlandse nationaliteit voor hem hadden geregeld? Dat meurt naar rechtsongelijkheid, en van een type waar ik het moeilijk mee heb. Want je hoeft geen helderziende te zijn om te beseffen dat rechters als die deze week een jonge Afghaan sauveerden omdat hij anders zou worden uitgezet, met dezelfde redenatie zouden weigeren iemand als Ibrahim C, te denaturaliseren.

Als rechters het bezit van de Nederlandse nationaliteit als beloning zien die niet zomaar kan worden afgepakt, zou het dienstig zijn als de Nederlandse nationaliteit haar in de toekomst ook alleen op die basis zou verlenen. Maar alles overziende kun je alleen concluderen dat er weinig is om over te juichen, met deze uitspraak. Trekt de regering die conclusie niet ook? Moet zij daarover niet eens nadenken?