Naast Israël en religie is het milieu, de ‘opwarming van de Aarde’, de ‘CO₂-uitstoot’ of ook wel de klimaatverandering, een onderwerp waarvan gemoederen verhit snel raken. Emoties vliegen snel door welke kamer, waar dan ook. Bent u een van die mensen? Dan is dit stukje niets voor u. Stop met lezen, want uw gezondheid is mij een zorg.

Geloof ik in klimaatverandering? Jazeker! Geloof ik dat de mens daar de hoofdoorzaak van is? Zeker niet! Wel, dat de mensheid deze verandering katalyseert.

Klimaatverandering is van alle tijden en door de eeuwen heen. In een ver verleden was Nederland (sub)tropisch, heeft het een IJstijd gekend, was de Noordzee een weelderig bos en de Zuiderzee (IJsselmeer voor de Millennials) veranderde sneller van vorm dan u en ik van ondergoed. Was de mens schuldig aan deze klimaatverandering? Nee, natuurlijk niet. Daarom vind ik het curieus dat de klimaathysterici nu massaal hun vinger wijzen de mensheid als de grote boosdoener van de huidige klimatologische ontwikkelingen.

Is de mensheid een factor in de huidige klimaatverandering?  Absoluut, daar kan je gewoonweg niet omheen. CO₂-uitstoot is ongetwijfeld een factor voor het veranderende klimaat. Ik blijf er echter bij dat zonder de mensheid het klimaat ook zou veranderen, alleen niet zo snel als nu het geval is. Ben ik voor maatregelen om klimaatverandering te vertragen? Jazeker, alleen niet puur om klimaat technische redenen.

Waarom is de mensheid geworden tot wat zij is? Door constante verandering, verbetering en het vermogen zich hieraan aan te passen. Toen de eerste stoomtrein werd uitgevonden stonden boeren, burgers en buitenlui te protesteren tegen deze duivelse machines die de levende have op hol lieten slaan. Hetzelfde gold voor de introductie van de automobiel en bijvoorbeeld het vliegtuig. In recentere tijden waren en bedenkingen tegen computers die de hele wereld zouden overnemen. Met andere woorden: de meeste mensen houden niet van veranderingen.

Om de leefbaarheid van Nederland te vergroten en om de CO₂-uitstoot te beperken denk ik – voor de vuist weg – aan de volgende zaken: steden zo veel mogelijk autovrij, meer vervoer over de binnenwateren van Nederland (inclusief de grachten), meer mensen die thuiswerken, een sterke verbetering van het openbaar vervoer, geen megastallen meer. Maar wel: investeringen in boerenbedrijven die biologisch willen worden of zijn en willen uitbreiden. Tevens wordt Nederland zo spoedig mogelijk energie-onafhankelijk, waarbij aangetekend dat ik meer zou investeren in thoriumcentrales en andere duurzame energiebronnen zoals getijdenenergie. Windmolens zijn ondingen die het landschap ontsieren, maar zet die dingen 20 km op zee en ik heb er geen problemen mee. Sluit Schiphol en bouw een luchthaven op een derde Maasvlakte en maak van Rotterdam de transporthub van Nederland.

U leest het goed en waarschijnlijk denkt u: vuile leftie die Berkemeier. Dat mag u denken, maar als anarcho-conservatief heb ik recht op die gedachten en wanneer een betere leefbaarheid in Nederland links is, zo zij het. Ik zie het zelf als een gevalletje gezond verstand en een gezonde toekomst.

Het grote probleem is en blijft natuurlijk de: politieke onwil en onmacht. Onwil van werkgevers en multinationals vooral om hieraan mee te werken. In het verleden had Nederland kerels (m/v) van formaat, die verder vooruit keken dan de vier jaar die ze mochten regeren. Die niet alleen rekening hielden met de hebzucht van de aandeelhouders. Kerels die een Afsluitdijk voor ogen hadden, of de Deltawerken en niet te vergeten het doen plaatsvinden van de wederopbouw.  Dit land heeft zieners nodig die regeren, niet de managers die de VVD tegenwoordig alleen nog lijkt voort te brengen. Een moderne versie van Willem Drees. Kerels van stavast die met beleid hun vergezichten tot leven durven brengen, en ondanks de onbetwijfelbare weerstand die dat zal geven bij een groot deel van de Nederlandse bevolking.

Maar verdomd, waren die vroeger niet ook al tegen de komst van treinen etcetera geweest?