Raoul Du Pré wilde indertijd pedoseksuelen resocialiseren, omdat hij meende dat het niet hielp om ze buiten de gemeenschap te sluiten.

Aan die opvatting kleven twee gebreken. Het eerste is dat buitensluiten wel helpt. Misschien niet voor de pedoseksueel in kwestie maar de buurten, die zo’n man niet toelaten, worden daardoor wel degelijk veiliger voor kinderen.

Het tweede is dat niet helemaal duidelijk wat mensen, inclusief Raoul du Pré, met pedoseksuelen bedoelen. Het maakt nogal wat uit of je daarbij het oog hebt op kleuterleiders die het met hun kleuters doen of over een jonge vent van wie het vriendinnetje een jaartje jonger is. Ik ga er van uit dat hier seksuele relaties van volwassenen met seksueel nog niet ontwikkelde kinderen worden bedoeld.

Strafrecht heeft tot doel duidelijk te maken dat de samenleving niet met zich laat spotten en dat belangrijke normen worden gehandhaafd. De samenleving ziet dan dat de norm nog bestaat en de samenleving spoort de potentiële kinderlokkers spontaan aan om van voornemens in die richting af te zien, op straffe van uitsluiting. Dat werk in veel meer gevallen dan Du Pré vermoedt. Het is bijvoorbeeld niet onwaarschijnlijk dat de schrijver van Alice in Wonderland een pedoseksueel was maar een die zich zijn leven lang keurig gedragen heeft, voor zover we weten.

Neem een voorbeeld in de andere richting. Justitie vervolgt al tientallen jaren geen fietsendieven meer. De norm om geen fietsen te stelen is intussen vervaagd en gezakt tot het niveau van asociaal gedrag en voor minder socialen dus tot aanvaardbaar gedrag. Zoiets als tegenwoordig tasjes roven in kringen van Marokkanen geldt als iets dat misschien licht asociaal is maar dat gelegitimeerd wordt door de nederzettingen politiek van Israël.

Hang een paar fietsendieven op en U zult zien hoe snel die norm ‘gij zult geen fietsen stelen’ weer springlevend is. Ophangen heeft dan weer andere consequenties voor de samenleving die we liever niet willen, maar bij wijze van voorbeeld.

De idee dat het bij het strafrecht om de dader gaat, daar zouden we eens van af moeten zien te raken. Het gaat om de samenleving. Wat er met daders gebeurt is van secundair belang. We weten trouwens allemaal dat het straffen en daarna de reclassering alleen in uitzonderlijke gevallen invloed heeft op de recidive.

Uit een oogpunt van effectiviteit en kostenbesparing zouden we het beste kunnen volstaan met korte gevangenisstraffen, maar wel zo streng mogelijk. Donkere kerkers, vastgeketend, water en brood, isoleercellen, middeleeuws als het ware. Na een paar maanden weer op straat maar wel altijd een forse schadevergoeding vast stellen voor benadeelden, te verhalen op de dader en diens uitkeringen, desnoods op familieleden in rechte lijn en tweede graad van de zijlinie. Bij hele ernstige misdrijven verbeurd verklaring van Nederlanderschap en verbanning na het uitzitten van de straf. Een gezamenlijk Europees verbanningsoord zou daarvoor een noodzakelijke faciliteit zijn. Ergens in de poolcirkel bijvoorbeeld of in de Marokkaanse Sahara.

Maar pedoseksuelen kun je daar niet heen sturen want die redden het nu eenmaal niet tussen andere criminelen.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp