Een biologische computer
De menselijke hersenen zijn een biologische computer met een besturingssysteem dat door opvoeding en omgeving van software wordt voorzien.
De oorspronkelijke gedachte van de Verlichting, dat de menselijke geest een tabula rasa is, een schone lei, is onjuist gebleken. Ook de oudere idee dat het lichaam een machine is waar de geest of ziel van buitenaf wordt ingestopt, wat nog door Descartes werd aangenomen, blijkt niet juist te zijn[1].
De geest als een functie van het lichaam is een product van de evolutie. De verschillen tussen de hersenen van dieren en een computer zijn erg groot, maar in beide gevallen is er sprake van een eigenschap die in het gebruik als een aparte entiteit wordt aangemerkt. Bij de mensen noemen we die geest of ziel en bij een computer besturingsprogramma. Hoe we het bij dieren moeten noemen weten we niet eens precies.
Aristoteles maakt in dit opzicht tussen mensen, dieren en planten geen verschil, waaruit blijkt dat hij met psyche iets anders moet hebben bedoeld dan wat men er in de middeleeuwen en ook tegenwoordig nog wel onder verstaat. Aristoteles ziet de ziel of de geest als het verschil tussen een levend en een dood wezen, als datgene wat een levend wezen levend maakt[2].
- Of Descartes dat zelf geloofde valt te betwijfelen, want hij was een buitengewoon intelligent iemand, maar in zijn tijd was twijfel aan het bestaan van de ziel nog levensgevaarlijk.
- Ei dè ti koinon epi pasès psuchès dei legein, eiè an entelecheia hè prootè soomatos phusikou organikou
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Fenotype is gelijk aan genotype plus het milieu waarin het fenotype zich ontwikkeld
De oude Grieken noemden dit:gnoti seauton
Ik neem aan dat dit niet weerlegt is?
‘Genotype ( of biologische aanleg ) plus milieu levert fenotype’. Ik weet niet wat daarmee bedoeld wordt. In elk geval niet gnoti seauton, wat Grieks is voor ‘ken Uzelf’.