Regentenpartij PvdA blaast achter de schermen van Nederland. Gisteren was dat opnieuw herkenbaar aan haar pogingen geloofwaardig te lijken. Zelden een politieke partij zo ongeloofwaardig geloofwaardig willen zien worden. Leider Lo’tje A. speelde in beide gevallen een prominente bijrol door gebrek aan  leiderschap.

Allereerst was daar gisteren het Kamerdebat over het onderwijsfiasco in Maastricht. Het bestuur van de betreffende scholengemeenschap was al vertrokken, maar er zat nog één bestuurder: Jan Postema, ook voorzitter van de PvdA-fractie in de Senaat. Postema weigerde op te stappen vanwege de ‘continuïteit’. Dat klinkt vreemd, maar Postema zit daar als interimbestuurder pas vrij kort. Dat alle fracties in de Tweede Kamer op dat veel te eenvoudige doelwit doken is daarom zowel hypocriet als onheus. Dat de PvdA verrast werd door de heftigheid waarmee de andere partijen vonden dat ook Postema vertrekken moet is daarom niet onbegrijpelijk. Dat Postema zelf vindt dat zijn aanblijven moet afhangen van een onderzoek dat al begonnen is zelfs logisch. Het falen in Maastricht lijkt hem persoonlijk niet aan te rekenen. Dat de PvdA-woordvoerder in de Tweede Kamer er ook zo in stond is daarom consequent.

Maar politiek is tegenwoordig ook niet langer zakelijk en consequent, maar een kwestie van emoties. Zoals gezegd hierboven: op zijn best is dat een zaak van politiek opportunisme. Dat zou chiquer moeten. Dit is te makkelijk, omdat het weinig met het falen zelf van doen heeft. De hele voorstelling gisteren was gejammer voor de bühne.

Vervolgens kregen we de klucht dat Ploumen haar fractievoorzitter via Whatsapp aanspoorde Postema tot vertrekken te bewegen. Iets dat door een foutje (?) openbaar werd, zodat de halve wereld mee kon lezen:

Niet vanwege een feit, maar een politiek feit. De PvdA buigt dan liever mee, en smijt een objectief verhaal onder de tram ten bate van haar politieke geloofwaardigheid. De man moet weg omdat hij óók PvdA’er is, en dat kan men nu even niet gebruiken. Wat een prachtige ironie, dat men denkt geloofwaardig te kunnen blijven door mee te blaten met de kudde. Herkenbaar PvdA, dat wel. En dan heeft de PvdA met nog slechts 9 miezerige zetels in de Tweede Kamer formeel niets van betekenis te melden.Kun je nagaan hoe erg het was toen ze nog groot en sterk in het kabinet zaten.

Minister Van Engelshoven (D66) maakte het nog een graadje erger door aan te geven dat ook wat haar betreft Postema weg zou moeten, maar dat ze de middelen niet heeft hem te ontslaan. een minister die staat voor waarheid, logica en haar mensen – daar heb je wat aan. Bovendien, met woorden als:

“Wij moeten zorgvuldig handelen”, zegt Van Engelshoven. Ze vindt dat een bestuurder zichzelf iedere dag in de spiegel moet kunnen kijken. “Ik geloof dat ik een andere weging had gemaakt”, voegde de minister eraan toe.

legt Van Engelshoven een stevige hypotheek op haar eigen toekomst. Deze woorden over wat haar eigen afweging zou zijn geweest zullen haar nog wel eens voor de voeten worden geworpen. Als minister mag van je worden verwacht meehuilen met de Tweede Kamer tot het hoogstnoodzakelijke te beperken. Postema’s weigering is niet al te handig, aangezien er in dat bestuur al een nieuwe interimbestuurder naast hem is aangesteld die het probleem moet oplossen, en ook voor zijn eigen toekomst lijkt het me niet te zullen helpen. Maar dat hij zich niet als zondebok wil laten wegsturen: groot gelijk.

In de marge van dit politieke kabaal was gisteren Jeremy Corbyn op bezoek in Den Haag om met de zieltogende PvdA te overleggen over Brexit. Drie protesterende Cidi-jongeren – tegen Corbyn en het antisemitisme binnen Labour – werden door aanwezige PvdA-leden gemolesteerd.

Ook hier was Lo’je Asscher aanwezig, maar meer dan een soort gemompel (verschrikkelijk!) viel er van hem verder niet te vernemen. Sterker nog, de manier waarop de PvdA dit afdoet is beschamend op zichzelf: In de Telegraaf liet de PvdA optekenen:

Een PvdA-woordvoerder beaamt dat er een schermutseling is geweest, maar had die weinig om het lijf. „Twee joodse heren in het publiek voelden zich geschoffeerd door het spandoek. Zij eisten van de jongeren dat ze het zouden verwijderden. Daar is toen wat geduwd en getrokken. Maar geweld is een zwaar woord.”

Joden werden door andere joden geduwd, en zo. Het was een potje onderling joods matten, niets om u druk over te maken.

Labour is kennelijk niet de enige socialistische partij waar men er moeite mee heeft netjes met joden om te gaan. Wat het nog erger maakt is dat het Cidi van oudsher sterke banden met de PvdA heeft. Beschamend, en niets anders.

Enfin, voor de PvdA haar geloofwaardigheid heeft hersteld zullen we wel een paar parlementaire periodes verder zijn. Als ze dan nog bestaat, natuurlijk. Goede redenen zijn daar overigens niet voor, noch qua standpunten, noch qua toegevoegde waarde voor de Nederlandse politiek en al helemaal niet qua verwachtingen.