Voor zover iemand er nog aan twijfelde: vanmiddag gaf de laatste dorpsbewoner die ook nog dacht mee te doen aan de presidentsverkiezingen van Turkije toe dat Ome Erdolf gewonnen had.

Nu had ik toch al nooit veel belangstelling voor een vakantie in Turkije, maar na het vernemen van de uitslag wist ik het zeker. Dit jaar ga ik naar De Krim. Als het dit jaar dan toch een dictatuur wordt (want wie naar Spanje wil is echt niet wijs), dan maar liever een waar men de maatschappij ordentelijk in de hand heeft. Even de roebels uitgeven, die we hier al jaren krijgen als erkende Putinlikkers.

Wat moet je er verder van zeggen? De vage hoop die we hadden is de bodem ingeslagen, de rampen zullen zich binnenkort volledig geautomatiseerd over Turkije uitstorten. En Erdogan zal weer roepen dat het de schuld van het westen of Israël is, afhankelijk van welke week in de maand het is (komen de miljarden van de Turkije-deal in de 3e of 4e week?).

Dat gevlag van de Turken in de grote steden? Tja. Ebru kan zich daar druk over maken, maar mij herinnert het er slechts aan waarom ik ik niet in de grote steden wonen wil. Vroeger was het vanwege de socialisten, en nu vanwege hun erfgenamen. Ojadasawah, zeiden ze vroeger in de Achterhoek. En mooi dat het zo is.

‘We gaan hier collectief de prijs voor betalen,’ zei de pas vandaag opgevende kandidaat Ince over de verkiezingsuitslag. ‘Turkije heeft zijn band met democratische waarden doorgesneden.’

Klopt. De man die al zijn stemmers langs zag komen op zijn rally’s heeft gelijk.

Ince gold als een geduchte tegenstander voor Erdogan. Hij vormde een alliantie met de IYI-partij van Meral Aksener, een andere presidentskandidaat, en zijn campagnebijeenkomsten trokken de afgelopen week miljoenen aanhangers.

Maar Ome Erdolf beheerste de tellers. Om Ome Stalin maar weer eens van stal te halen:

Het is niet belangrijk wie er mogen stemmen, maar wie er mogen tellen.

Krèk zo.