Er lijkt wat los te komen in Nederland. Na tientallen jaren waarin voornamelijk goede doelen het onderwerp waren van actiecomités van bezorgde burgers, zien we nu steeds meer mensen die zich aaneensluiten om de acties van de overheid te controleren. Uit zelfbescherming.

De actiecomités die ontstaan om te controleren wat de overheid uitvoert bestaan vooral uit bezorgde burgers. Anders dan wat soms geroepen wordt – voornamelijk door zich geblokkeerd voelende activisten die van mening zijn dat zij het beste weten wat goed is voor U. Dit is een grassroots-beweging van mensen die weten willen wat de overheid hen aan overlast bezorgen kan. En dan graag op tijd. Zodat men niet een maand na een inspraakmoment te horen krijgt: jammer, te laat! Dat om zoiets te kunnen garanderen eendracht macht maken moet, spreekt bijna vanzelf.

Veel burgers zijn er de afgelopen 30 jaar al achter gekomen dat de belangen van de overheid niet noodzakelijk gelijk op gaan met die van hen als bewoner. Dit heeft alles te maken met de regenteske drang van bestuurders voor zichzelf een monument op te richten. Dat hoeft geen standbeeld in brons te zijn, maar de gedachte verantwoordelijk te zijn voor het (nieuwe) aangezicht van een stad of leefgemeenschap doet menig bestuurder (iets) rechtop komen. Dat bewoners daar zelden behoefte aan hebben doet er dan ineens maar weinig toe.

Nu is het niet eenvoudig om onderscheid te maken tussen wat nodig is voor de toekomst, en het hobbyisme van lokale regenten. Maar dat de mening van de bevolking daarin de doorslag zou moeten geven is een democratisch axioma, dat helaas al te vaak door de lokale regenten met voeten wordt getreden. De regeltjes voor inspraak zijn keurig aanwezig, maar veel mensen hebben gewoon geen behoefte tot protesten tegen zaken waarvan ze denken dat ze die toch niet tegen kunnen houden. Niet geheel terecht, maar zo rolt de wereld nu eenmaal.

Waar je mensen dus wel voor in beweging krijgt, is als hun leefmilieu wordt bedreigd. Uiteindelijk is het hemd nader dan de rok, en daar is niets op aan te merken. Zeker als het gaat om potentiële bedreigingen voor henzelf of hun kinderen. Want ondanks de zalvende woorden van bestuurders is een deel van de asielmigranten dat inderdaad. Dat heeft niets te maken met hardvochtigheid, maar met het gezonde verstand dat hulp geen potentiële zelfmoord zou mogen inhouden.

Na AZC-Alert.nl , dat nu al meer dan twintig lokale groepen telt onder de paraplu van een landelijk platform, kwam ik vanmorgen ook Platform de Onderste Steen tegen. Een naam die precies aangeeft wat het inhoudt: een gezond wantrouwen tegen mensen die u vertellen thuis lekker door te dutten. Voorlopig nog alleen op Twitter actief, lijkt hun actie om met een beroep op de WOB een groot aantal gemeenten te vragen wat men zinnens is met de asielmigranten interessante resultaten te kunnen opleveren. In ieder geval zijn er al gemeenten die de bui hangen zien:

Weinig behulpzaam. Een correcte reactie zou zijn aan te geven hoe het dan wèl moet om als WOB-verzoek geclassificeerd te kunnen worden. Ik vrees dat De Onderste Steen dit vaker tegen zal komen, en haar naam eer aan zal moeten doen. Maar men is goed begonnen, en meer vrijwilligers zullen zeker welkom zijn. Want als de gegevens eenmaal binnen stromen, moet je ze verwerken ook, natuurlijk.

Attentie:

onderaan kunt u in de 2e reactie zien waar U eventueel kunt doneren voor De Onderste Steen.