Een bekend vooroordeel stelt, dat de kleine christelijke partijen primair geïnteresseerd zijn in het kostwinnerschap als fenomeen, omdat het onder hun achterban zo een geïnstitutionaliseerde wijze van leven zou zijn.

Van bovenstand vooroordeel blijkt weinig te kloppen, tenminste als we mogen afgaan op het onderzoek dat Maurice de Hond daarnaar verrichtte. Elbert Dijkgraaf (SGP) gebruikte dat onderzoek vorige week tijdens de Algemene Financiële Beschouwingen in de Tweede Kamer, en het zal hem teleurgesteld hebben dat er zo weinig aandacht voor was – behalve in het Gereformeerd Dagblad.

En zoals U in de staatjes hierboven kunt zien, is dat dus volkomen onterecht. Waarmee ook de grotere partijen zichzelf te kijk bleken te zetten. Uit de Handelingen:

Als je een eenverdienerssalaris van €60.000 vergelijkt met een tweeverdienerssalaris van €40.00 en €20.000 of als je een eenverdienerssalaris van €80.000 vergelijkt met een tweeverdienerssalaris van €50.000 en €30.000 is in al die gevallen het verschil meer dan €8.000 aan belasting die men betaalt. Voor heel veel gevallen, zo is mijn stelling, is het verschil in belasting dus heel erg groot geworden. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Met deze enorme fiscale prikkels tast de overheid de keuzevrijheid van burgers aan. De verdeling van arbeid en zorgtaken is niet aan de Belastingdienst. Laat mensen daarin zelf kiezen.

Uit onderzoek blijkt dat meer dan de helft van de mantelzorgers financieel in zwaar weer verkeert. Het verkleinen van de kloof tussen een- en tweeverdieners zou hen helpen. Veel mantelzorgers zitten namelijk in een eenverdienerspositie. Het probleem is echter wel breder — mevrouw Schouten (CU) zei daar ook mooie dingen over — omdat vaak hoge kosten gemaakt worden. Bij de Algemene Politieke Beschouwingen is de motie-Van der Staaij c.s. (34300, nr. 29) aangenomen. Daarin wordt de regering verzocht om de Kamer te informeren over de mogelijkheden om mantelzorgers financieel beter tegemoet te komen. Is de regering bereid om de opties in kaart te brengen en, als daar werkbare opties bij zitten, die daadwerkelijk uit te voeren?

Ergo, de regering die de mond vol heeft over de participerende samenleving, straft diezelfde participerende samenleving financieel af als het op de praktijk aan komt. Goed punt van de SGP, waarover de regering zich bepaald schuldig voelen mag.

Waarmee maar weer eens wordt aangetoond welk een gemakzucht een kiesdrempel zou kunnen veroorzaken, indien dat nijvere, hardwerkende partijen buiten spel zou plaatsen.