Als Wilders, Le Pen etc. populisten zijn, wat ben ik dan? Kan ik niet meer rationeel denken als ik me zorgen maak over de islam? Heb ik last van onderbuikgevoelens als ik bang ben dat Turkije of de Oekraïne binnen de Europese Unie worden gehaald? En waarom winnen die zogeheten populisten eigenlijk zo aan populariteit in Europa? Hoe komt het dat de gevestigde politieke partijen het opeens niet meer zo goed doen in de peilingen? Populisme wordt door de mainstream media een gevaar genoemd, is dat terecht?

Eerst de onderbuikgevoelens, waarover gaan die? Die gaan over grote organisaties en over mensen. Zonder volledigheid te pretenderen, die gevoelens hebben onder andere te maken met: dieselauto’s, hypotheken en verzekeringen, voetbal, Griekenland, Po Rail, Volkert van der Graaf, Baybasin, Wilders en natuurlijk met de zogenaamde vluchtelingen.

Grote organisaties zoals iedere willekeurige auto-industrie, de FIFA, de Verenigde Naties, banken of de Europese Unie hebben één prioriteit. Dat is niet het welzijn van hun klanten cq hun onderdanen. Nee, dat is het bestendigen van die organisatie. Of misschien nog beter, het bestendigen van de topposities in die organisaties plus de daarbij horende honorering natuurlijk.

Volkert van der Graaf, Baybasin en Wilders laten het gekonkel zien binnen de politiek en het justitiële apparaat. Gekonkel achter de schermen bij de vrijlating van Volkert, leugen op leugen in de doofpot van Baybasin, de politieke processen tegen Wilders.

En dan hebben we nu het gesjoemel met software in de auto-industrie. Een oplichtingspraktijk die wijd en zijd bekend moet zijn geweest. De corruptie binnen de top van de voetbalwereld. Het toestaan dat vertegenwoordigers van moorddadige, dictatoriale regimes iets te zeggen krijgen over mensenrechten, Israël of Zwarte Piet. Het wereldwijd handelen in rommelhypotheken en ‘ondoorzichtige bankproducten’. Het ophitsen van voormalige Oostbloklanden tegen Putin. Het zwijgen over de gevaren van de islam.

Iedereen kan zijn eigen lijst opstellen.

Het populisme vertolkt dit wantrouwen. Wij, mensen van de onderbuik, hebben het vertrouwen verloren in bankiers, ceo’s van grote bedrijven en organisaties. We zijn ook de professionals die deze organisaties moeten controleren, gaan wantrouwen. Politici, journalisten, rechters, het OM. Dat wantrouwen heet populisme. Politici en journalisten haten mensen die niet meer in hen geloven, want zij zijn afhankelijk van die mensen.

Wie herinnert zich nog de geruststellende woorden: ‘Ik verzoek den luisteraars dan ook om, wanneer zij straks hun legersteden opzoeken, even rustig te gaan slapen, als zij dat ook andere nachten doen.’

Dit zei de vooroorlogse minister president Hendrikus Colijn. Colijn sprak deze geruststellende woorden naar aanleiding van de herbezetting van het Rijnland door het nazi-regime van Adolf Hitler op 11 maart 1936. Ruim vier jaar vóór de Duitse inval in Nederland. Weet u nog wie wel waarschuwt?

Nee dames en heren politici en journo’s wij slapen niet rustig meer en dat komt door u. Wijt die onrust maar aan de onderbuik. Het stemhokje wacht en kranten en omroepen hebben hun langste tijd gehad.

Wie grote organisaties wantrouwt, is een populist.

Wie politici niet vertrouwt, is een populist.