Het vertrek van Van der Laan met ziekteverlof was aanleiding voor de MSM nog eens groot uit te pakken. Het was echter nog meer het politiek ziekteverlof van zijn partij.

Burgemeester Van der Laan van Amsterdam meldde dat hij uitbehandeld is, en nam ziekteverlof. Te laat, en niet echt, zo blijkt. Zijn partij de PvdA is er als de kippen bij hem in het pantheon van nationale helden bij te zetten als de laatste PvdA’er van wie wij allen hielden.

Hielden we echt van Van der Laan? Hij had een vriendelijke uitstraling, maar als er iets bewezen werd de afgelopen maanden dan is het dat de man geen haar beter was dan zijn zo diep gehate partij. De manier waarop hij dat laatste debat in de Amsterdamse gemeenteraad behandelde toonde opnieuw dat het voor de zindelijkheid van de lokale democratie veel beter was geweest als hij eerder was verdwenen.

Het uitstel van de grote schoonmaak die de voorstelling van donderdag bewerkstelligde zal hoogstens tot gevolg hebben dat die pas beginnen zal na de dood van Van der Laan. Fijn voor hem dat hij het niet meer meemaken zal, maar schandalig hypocriet in politieke zin. Na veertig jaar politieke vervuiling is de aanstaande dood van een politieke exponent van juist diezelfde vervuiling het slechtst denkbare argument de opruiming uit te stellen.

Gisteravond volgde daarop bij Pauw nog een voorstelling die was geregisseerd met het toekomstige heil van de PvdA in het achterhoofd. Maar niet alleen bij Pauw, de gehele Nederlandse TV had zich uitgesloofd er deel aan te hebben. Dat gaf een clou waarover het echt ging: de dood van de laatste PvdA’er waarvan men hoopt dat hij mensen verenigen kon, die nog in enig aanzien stond. Juist bij die mensen, die de PvdA altijd als haar doelgroep zag in ieder geval. Wat we gisteravond konden bewonderen was de publieke begrafenis van de PvdA als politieke entiteit van belang.

In dat verband was er inderdaad reden gewest de zaak groot aan te pakken, maar dat was niet de achterliggende gedachte: die was de hoop dat op enigerlei wijze de PvdA als Lazarus zal kunnen herrijzen. En met hun partij de tientallen coryfeeën waarvan we al nauwelijks de namen nog herinneren. Maar hun gezichten gisteren wel weer geserveerd kregen.

Het is iets waarvan ik me het succes niet goed kan voorstellen. Dat men zich genoopt voelde deze charade op te zetten terwijl de man nog leefde – in de volle wetenschap dat zijn dood de kurk uit de schandalen in Amsterdam verwijdert – is eerder een signaal dat deze heiligverklaring eerder een politieke achtergrond heeft dan een realistische.

Want of het echt nog tot een vernoeming van die brug komt als de man eenmaal dood is? Hoogst twijfelachtig. Gisteravond zagen we op de TV dus de begrafenis van een politieke partij waarvan journalisten nog steeds hopen dat haar wederopstanding nakend is.