Sam van Rooy analyseert de symboliek en dynamiek van de islamitische sluier. In Vlaanderen lijkt men het hoofddoekendebat onvoldoende te zien voor wat het is: een uitdaging aan de westerse maatschappij. Liever praat men er niet over.

Voor de zoveelste keer woedt in Vlaanderen een hoofddoekendebat. Alwéér geen discussie over de keppel of tulband, laat staan over het christelijk kruisje, maar over de islamitische sluier. Aanleiding is het feit dat de Vlaamse overheid een vacaturetweet stuurde met een foto van een gehoofddoekte VDAB-medewerkster (Amina), die deel uitmaakte van een diversiteitscampagne.

Racificatie
Er kwamen heel wat negatieve reacties, zeer divers van aard, maar mainstream media en de knuffelmoslims die door die media graag op het podium worden gehesen, frameden ze vooral als ‘racistisch’. In een recent artikel heeft de Nederlandse rechtsgeleerde Prof. Paul Cliteur dat ‘racificatie’ genoemd, wat betekent: ‘iets tot rassenkwestie maken wat daar in feite niets mee te maken heeft’. Dat doorzichtige sinistere procedé wordt al langer toegepast op islamkritiek in het algemeen, de politieke strijdterm ‘islamofobie’ is er een exponent van. Het doel is het verdacht maken en diskwalificeren van kritiek op de islam en zijn symbolen, zoals de hoofddoek, met als gevolg dat de islam zich als zogenaamd ‘slachtoffer’ kan presenteren en onze samenleving kan islamiseren, i.e. islamitischer kan worden.

Natuurlijk zaten er racistische reacties tussen, zoals er ook hatelijke en platte scheldreacties waren, die vaak niet racistisch zijn maar de moegetergdheid en/of onbehouwenheid van sommige Vlamingen blootleggen. Maar evenzeer was er fatsoenlijke en onderbouwde kritiek uit oprechte bezorgdheid om de neutraliteit van de overheid en de symboliek van de islamitische sluier. N-VA-minister Homans benadrukte ook dat het om reden van neutraliteit is dat werd beslist om de vacaturetweet te verwijderen (op de website van de Vlaamse overheid blijft ‘het verhaal van Amina’ overigens gewoon staan). Toch overheerst het valse mediaframe dat de overheid capituleerde voor de racistische Vlaming en ‘vuilspuiterij’. De VRT kopt: ‘Vlaamse overheid schrapt vrouw met hoofddoek uit vacature na racistische commentaren’.

Orwelliaans
De enige ‘allochtone’ stem in Vlaanderen die als ervaringsdeskundige een ander geluid laat horen, is de Iraanse Darya Safai. Jan-Frederik Abbeloos citeerde in zijn artikel in De Standaard van 31 augustus de twee tweets van Darya Safai. Het zijn eensgezinde pro-hoofddoekmoslims, de Sammy Mahdi’s, de Youssef Kobo’s, de Yasmien Naciri’s en emojunkies à la Ish Ait Hamou (getweet door VRT-journalist Majd Khalifeh), die de toon zetten (mainstream journalisten publiceren en retweeten gretig hun tweets). Misschien nog wel het opvallendste is de retweet door De Morgen-journalist Joël De Ceulaer van Dyab Abou Jahjah, die beweert dat ‘haat in Vlaanderen mainstream is’ en ‘racisme de agenda bepaalt’. Hoe schaamteloos kun je de waarheid perverteren? Dat is dezelfde Abou Jahjah die Israël, waar de bijna 1,7 miljoen Arabieren als Israëlisch staatsburger meer welvaart, rechten en vrijheden hebben dan in welk Arabisch land ook (en waar een Arabische transgender gekroond wordt tot Miss Trans Israel), ‘apartheid’ verwijt. Orwelliaans.

De juiste analyse komt echter van een twitteraar die, verwijzend naar andere campagnebeelden van de Vlaamse overheid in het kader van diversiteit, stelt: ‘Niemand struikelt over deze campagnebeelden. Waarschijnlijk omdat Vlamingen géén racisten zijn. En vooral omdat ze islam-moe zijn’ (klik hier voor de bijbehorende foto’s van de campagnebeelden). Knack-redacteur Simon Demeulemeester noemt deze tweet, echt waar, ‘haatzaaien’.

Dawa
De gretigheid en persistentie waarmee de door mainstream media gepropageerde knuffelmoslims op de bres springen voor de islamitische hoofddoek, is omgekeerd evenredig met hun engagement voor vele miljoenen onderdrukte meisjes en vrouwen hier en in de moslimwereld, die dagelijks lijden onder de totalitaire, onderdrukkende islamitische sluier. Wanneer de moslimgemeenschap, een medelid van de oemma of de islam of een van zijn symbolen wordt bekritiseerd, staan ze op de eerste rij om te nuanceren, te minimaliseren, te relativeren of simpelweg te liegen; Daarbij negeren of relativeren ze de dagelijkse aanleidingen om de islam te bekritiseren of te verwerpen, zoals het lijden van (potentiële) ex-moslims en andere minderheden onder moslimheerschappij, het feit dat vrouwen worden verbannen uit moslimwijken in Frankrijk, een zoveelste haatimam, met islamhaat geïndoctrineerde kleuters, tienduizenden jonge moslims die angst worden aangejaagd door imams en islamgeleerden enzovoort. Domheid en onwetendheid kunnen altijd een significante rol spelen, maar ik zou in dit verband iedereen toch aanraden om Ayaan Hirsi Ali’s briljante uiteenzetting over de dawa in het Westen te verslinden.

Heel wat Vlaamse journalisten zien geen graten in deze verontwaardigingsdiscrepantie, of onderschrijven ze. Wie de afgelopen paar dagen de tweets van journalisten heeft gevolgd, ziet een lichtzinnige pensée unique die de islamitische hoofddoek beschouwt als eender welk symbool of kledingstuk, en een verwerping van het argument ‘neutraliteit’. De zogenaamde ‘diversiteit’ is nog altijd het politiek correcte dogma, en de vraag waarom zich dat in zulke (overheids)campagnes zelden of nooit vertaalt in andere religieuze symbolen zoals de keppel, de tulband of het christelijk kruis, wordt niet gesteld, laat staan dat men zich hardop zou afvragen of de islam en zijn hoofddoek niet juist haaks staat op diversiteit en vroeg of laat diversiteit vernietigt.

‘Diversiteit’ betekent islam
Is het onlogisch dat veel mensen het door de overheid en de media opdringen van de islam en zijn symbolen beu zijn? Een paar maanden geleden was het de ramadan, vandaag krijgen we weer de hadj (de bedevaart naar Mekka) door onze strot geramd, terwijl heel wat feesten van christenen en joden en tradities van hindoes, boeddhisten, sikhs of anderen nog geen fractie van die aandacht krijgen. De Vlaming ziet natuurlijk dat de overheid zelden of nooit de keppel, het christelijke kruisje of de tulband als ‘diversiteits’symbool kiest, maar vrijwel altijd de islamitische hoofddoek. Als UA-rector Herman Van Goethem de zogenaamde ‘diversiteit’ bewierookt en zegt ‘minder witte aula’s’ (is dát geen racisme?) en ‘meer jongeren met migratieachtergrond’ te willen, dan wordt dat vervolgens door hemzelf vertaald als ‘hoofddoek’ en ‘halalmaaltijden’, en is het de islamitische studentenvereniging Mahara van beroepsmoslim Khalid El Jafoufi die in de media wordt gepropageerd. Chinezen, Indiërs, Polen, Brazilianen, Vietnamezen, Zuid-Afrikanen, Australiërs, Nederlanders enzovoort, en andere religies: ze lijken nauwelijks te bestaan.

De postmoderne lichtzinnigheid waarmee over een eeuwenoud zwaarbeladen religieus-ideologisch symbool wordt gekwetterd, is ondraaglijk. Veel mensen die negatief reageren op de islamitische hoofddoek, beseffen maar al te goed dat het niet zomaar een lap stof betreft. Het feit dat moslims er zo stevig aan vasthouden en het publieke debat er regelmatig door wordt beheerst, bewijst dat. Dat het aantal hoofddoeken in het straatbeeld toeneemt, zelfs door piepjonge meisjes van amper tien jaar oud, kan iedereen vaststellen. Het is een wet van Meden en Perzen: overal waar de islamitische sluier in opmars is of bedekkender wordt, wordt de samenleving islamitischer en dus onvrijer, niet in de laatste plaats voor meisjes en vrouwen. Fadéla Amara, Française van Algerijnse afkomst, voormalig staatssecretaris en oprichter en voorzitter van de organisatie Ni Putes Ni Soumises, stelt dat er geen onderscheid is tussen de hoofddoek en de boerka (of nikab). Amara: ‘Het zijn allebei symbolen van onderdrukking van de vrouw. Het enige verschil is een aantal centimeters textiel.’

Islamitische sluier is voorspeller van moslimfundamentalisme
Toch zijn de eeuwenoude symboliek van de islamitische sluier (inferioriteit, onderwerping, onderdrukking, totalitarisme) en de dynamiek die er onlosmakelijk mee is verbonden (socioculturele druk, islamisering), voortkomend uit de Hadith (de uitspraken en daden van de islamitische profeet Mohammed), geen onderdeel van het debat. Onderzoek van hoogleraar sociologie Ruud Koopmans van het Berlijnse Centrum voor sociaal-wetenschappelijk onderzoek WZB wees uit dat ‘de hoofddoek de beste voorspeller is voor moslimfundamentalisme’, maar dat wordt gemakzuchtig genegeerd. Dat veel westerlingen de islamitische hoofddoek verkeerdelijk duiden vanuit hun eigen beperkte conceptuele kader, heb ik pas nog uitgelegd in deze reactie op Joël De Ceulaer: ‘De islamitische sluier als minirok’. Ook is de islamitische sluier iets totaal anders dan het christelijk kruisje, net zoals de islam fundamenteel verschilt van het christendom. Iedereen die de longread ‘Verbied de boerka (en ontmoedig de hoofddoek)’ leest van de Amerikaanse journaliste Claire Berlinski, die lange tijd in Istanbul woonde, zou genezen moeten zijn van de politiek-correcte drang om de islamitische sluier ‘neutraal’ te behandelen of salonfähig te maken.

Dat menige gesluierde moslima in Europa niet op de hoogte is van de perverse symboliek van de islamitische sluier of er wérkelijk helemaal zelf voor kiest, is van geen betekenis voor het resultaat: islamisering van de samenleving en toenemende sociale druk, intimidatie of bedreigingen voor wie ervoor zou willen kiezen geen enkele vorm van islamitische lichaamsbedekking te dragen. De islamitische sluier was en is een fundamenteel symbool in de strijd tussen hen die vrijheid willen en hen die islamisering en sharia willen, zie recent nog de islamitische revolutie in Iran en de Arabische zogenaamde ‘lente’. Zeker in deze geglobaliseerde wereld getuigt het van een potsierlijke naïviteit om te geloven dat de opmars van de islamitische sluier in het Westen van die symboliek en dynamiek kan worden ontdaan. De directrice van het Atheneum van Antwerpen, Karin Heremans, die na vele jaren geworstel en gevaar voor eigen leven uiteindelijk niet anders kon dan een hoofddoekenverbod uitvaardigen (om de vrijheid van meisjes in haar school om géén hoofddoek te dragen te waarborgen), maakte op microschaal mee wat op lokaal niveau in bepaalde wijken en gemeenten in West-Europa is aan het gebeuren.

Zwaktebod
Tot slot: Jurgen Slembrouck merkt terecht op dat met de diversiteitscampagne waar de gehoofddoekte Amina onderdeel van is, de Vlaamse overheid ‘haar eigen deontologische code inzake objectiviteit en neutraliteit schendt’. Maar neutraliteit inroepen is wat mij betreft een zwaktebod: de islamitische sluier moet op grond van zijn onderdrukkende en totalitaire betekenis en islamiserende dynamiek worden verboden, en de loketbediende die een christelijk kruisje rond de hals heeft hangen – ónze cultuur – mag daarvan niet het slachtoffer worden.

---

Dit essay verscheen eerder ook op de Belgische opiniesite Doorbraak.