Vorige week riep Marokko haar ambassadeur terug naar Rabat voor overleg. Dit geldt binnen de diplomatie als een strafmaatregel, en de nasleep lijkt er op te wijzen dat dat effect heeft gekregen.

De kwestie was dat Marokko om de uitlevering had gevraagd van de Nederlandse Marokkaan Saïd Chaâou wegens drugshandel. Nederland weigerde aanvankelijk met een beroep op de ook nog lopende aanklacht tegen Saïd Chaâou wegens politieke opruiing.

Maar Nederland zegt nu:

Het ministerie van Veiligheid en Justitie zegt dat Marokko garanties heeft gegeven dat Chaâou alleen zal worden berecht in verband met mogelijke betrokkenheid bij drugshandel en niet vanwege zijn politieke activiteiten.

En dat kon men niet regelen zonder het terugroepen van de ambassadeur door Rabat? Erg geloofwaardig vind ik dat niet overkomen. Niet alleen kun je er vergif op innemen dat een veroordeling wegens drugshandel Saïd Chaâou het absoluut maximale zal opleveren, maar je moet ook nog maar afwachten hoe het vervolg zich ontspinnen zal. Het lijkt me geen beste beurt voor de Nederlandse overheid, en dan druk ik me mild uit.

De advocaat van Chaâou, Inez Weski, zegt in een eerste reactie dat hij zijn uitlevering zal aanvechten. De belofte dat hij niet wordt vervolgd voor politieke activiteiten noemt ze waardeloos.

Uhuh.

Anderzijds is daar de kwestie van de etikettering van Saïd Chaâou. Het deed me onweerstaanbaar denken aan de gewoonte die Amnesty International in de jaren tachtig had als we moesten schrijven aan totalitaire communistische regimes die vrijheidslievende politieke gevangenen hielden. We schreven met een verzoek om hun vrijlating (dit, om misverstanden te voorkomen). Niet vanwege hun politieke activiteiten, maar vanwege hun dichterschap. En een dichter zet je niet achter de tralies, dat spreekt!!

Plotseling bleek zo de hele wereld vol met dichters te zitten. Wel heel slechte dichters, en weinigen hadden gepubliceerd of meer dan een paar regels geschreven. Maar qua propaganda klonk het veel beter, natuurlijk.

Bedoel ik hiermee te zeggen dat Saïd Chaâou geen drugshandelaar zou zijn, of dat hij hoogstens een blowtje aan de buurvrouw leverde? Geen idee eerlijk gezegd, maar het is ook niet nodig om je daarover druk te maken. De samenwerking tussen Nederland en Marokko is op zich al voldoende om te begrijpen hoe de vork aan de steel zit. Het kan dan eigenlijk alleen maar gaan om een handelaar die (ook) naar Nederland exporteert. Er zijn veel meer Marokkaanse drugshandelaren, maar die zijn niet politiek actief, wel brengen zij deviezen binnen. Gek genoeg hoor je daar nooit iets over, zeker geen uitleveringsverzoek vanuit Marokko:

Chaâou was parlementariër in Marokko en ijvert voor onafhankelijkheid van het Rifgebied in Marokko. Hij wordt door de Marokkaanse autoriteiten beschuldigd van drugshandel.
(..)
Volgens de Marokkaanse autoriteiten is Chaâou sinds 2010 lid van een criminele organisatie die zich bezighoudt met internationale drugshandel.

Dit betekent dus niet dat het uitleveringsverzoek op zich niet bonafide is, maar wel dat er een dubbele agenda achter schuil gaat. Dat Nederland dáárvoor maar even de andere kant opkijkt vind ik tamelijk walgelijk, want de bestrijding van de drugshandel schiet er echt geen millimeter mee op. De enige partij die hier zijn punt en gram zal halen is Marokko. Dat Nederland besluit daarmee in deze situatie te collaboreren is beschamend.