Met de poging de Visegrad-landen aan te klagen bij het EU-hof speelt de Europese Commissie hoog spel. Een veroordeling is verre van zeker, en als die komt lijkt een scheuring der EU waarschijnlijker dan dat de Visegrad-landen zich er aan onderwerpen.

Brussel gaat de weerspannige Oost-Europese landen voor het EU-hof slepen. De NOS bewijst weer eens vooral de slaafse poedel van Brussel te zijn, door nadrukkelijk dit te melden:

De Europese Commissie neemt juridische stappen tegen landen die de afspraken niet nakomen over de herverdeling van vluchtelingen over Europa. Polen, Hongarije en Tsjechië weigeren asielzoekers op te nemen uit Griekenland en Italië, terwijl ze daartoe volgens afspraken uit 2015 wettelijk verplicht zijn.
Als de landen blijven weigeren, komt de zaak voor het Europees Hof in Luxemburg en kunnen er uiteindelijk flinke boetes worden opgelegd. Europees commissaris Avramopoulos (Migratie) hoopt dat de drie landen hun positie “zullen heroverwegen”.

Heeft de EU hiertoe het recht? Zelf denkt de moloch in Brussel van wel, maar dat men in Brussel de EU al lang als één staat beschouwt werd nooit eerder zo duidelijk gemaakt. Maar in Oost-Europa heeft men de eigen soevereiniteit lief – niet in het minst na 45 jaar Russische overheersing waarbij men alleen in naam onafhankelijk was. Met de EU is het niet veel anders, en dat werd op hoog niveau onder andere al gezegd door de toenmalige president van Tsjechië, Vaclav Klaus. Deze pleitte dinsdag voor uittreding.

In een verklaring tegenover Tsjechische media zei hij “principieel en stellig te protesteren” tegen de inbreukprocedure. Tsjechië mag niet gedwongen worden een multiculturele samenleving te vormen.
(..)
Klaus ziet maar één oplossing: “De tijd is gekomen om de uittreding van ons land uit de Europese Unie voor te bereiden”. De rechtse liberaal uitte tijdens zijn presidentschap al herhaaldelijk kritiek op het Europese project. In 2009 vergeleek hij de EU, waarvan Tsjechië in 2004 een lidstaat werd, met de voormalige Sovjet-Unie.

De huidige generatie leiders is weinig milder, al zegt men het wat diplomatieker:

Ook Hongarije en Tsjechië blijven voet bij stuk houden. De Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken spreekt van chantage. Tsjechië vindt de veiligheidsrisico’s van het verdelen te groot.

Inhoudelijk is het verschil echter marginaal. Ook heeft die plotselinge daadkracht van de Europese Commissie iets vreemds, want geen enkel land zit op deze afspraak te wachten. De Visegrad-landen zijn hierin alleen het meest uitgesproken, maar aangezien afgezien van Duitsland niemand al duizenden ‘vluchtelingen’ heeft opgenomen, kun je het als serieus punt gewoon vergeten. men wacht rot het probleem vanzelf verdwijnt, of iemand anders de kastanjes uit het vuur haalt.

Bovendien willen al die asielmigranten het liefst naar Duitsland, Nederland en Zweden, want daar valt het meest te halen. Het vrije verkeer van personen is wat dat betreft ook een fiasco, omdat herplaatste asielmigranten gewoon de trein kunnen nemen naar waar ze zijn willen. Maar dat wil Brussel niet erkennen. Natuurlijk niet, want daarmee wordt het failliet van het geheel dat wij kennen als EU wel heel pijnlijk duidelijk.

De landen van de EU spraken in september 2015 af om 120.000 vluchtelingen uit Griekenland en Italië over Europa te verdelen. 60.000 uit Griekenland en 60.000 uit Italië. Dat moest in twee jaar tijd gebeuren.

De onmacht van de EU valt ironisch genoeg niet beter te illustreren dan door wat bovengenoemde poedel schreef:

De EU had toen de ambitie 160.000 mensen mensen vanuit die grenslanden naar de rest van Europa verplaatsen. Dat getal werd in het akkoord bijgesteld naar 120.000. Later kwam daar de Turkije-deal overheen. Migranten konden toen naar Turkije worden teruggestuurd, waardoor het werkelijk aantal te verdelen vluchtelingen nog verder naar beneden is bijgesteld.

We zijn bijna twee jaar verder, en het gaat nu om enige tientallen die herplaatst zijn, wellicht een paar honderd. Officieel staat het cijfer op 21.000, maar niemand weet hoevelen daarvan intussen de trein naar elders hebben genomen. Deze poging van Brussel om haar autoriteit te doen gelden in Oost-Europa is daarom een wanhoopspoging, en niets anders.

Het fanatisme waarmee Mercron (Macron & Merkel) thans lijkt te pogen de Frans-Duitse as te herstellen en de euro te stutten door een verdere integratie van de EU-landen na te streven vertelde eigenlijk het hele verhaal al: de EU in haar huidige vorm staat op instorten. Er zit een scheuring aan te komen, en dit lijkt de laatste poging te redden wat er te redden valt.

Ook het ultimatum: binnen 24 uur of anders! verleidt vooral tot gedachten aan Godwins en andere gelijkenissen. Speciaal in Polen zal dit herinneringen aan 1 september 1939 wakker roepen.

Bovendien moet je je afvragen wat het EU-hof gaat zeggen. Kun je onder de huidige verdragen van landen eisen dat ze hun soevereiniteit gekwalificeerd laten wegstemmen? Dat lijkt me tenminste kwestieus.

The plan to share 160,000 refugees in overwhelmed Italy and Greece among other European countries over two years was endorsed in September 2015 by a qualified majority vote.

De stupiditeit van deze aanpak is overigens hemeltergend. Het geheugen van de geschiedenisontkenners in Brussel reikt wellicht niet verder terug dan circa 1943, maar in Oost-Europa herinnert men zich de 400-jarige Turkse overheersing minstens zo goed als die 45 jaar Russische aanwezigheid. Als het puntje bij paaltje komt zie ik de Oost-Europese staten eerder vertrekken dan toegeven.

Dat maakt Oost-Europa overigens een heel begerenswaardig emigratiedoel voor mensen die Europa niet verlaten willen, maar wel weg willen uit het zieltogende West-Europa. Zo lang de breuk geen voldongen feit is, kan dat nog.