De laatste dagen was er ineens wat commotie over de ontbrekende bonnetjes van onkosten van een CDA-lid van het EP.

J.M.G. (Annie) Schreijer-Pierik had geen deugdelijke administratie van haar onkosten bijgehouden, en meldde desgevraagd ze maar door de shredder gehaald.

U vindt het misschien vreemd, maar ik sympathiseer daarmee. De veelheid aan bonnetjes van administraties is een hemeltergende terreur die je je alleen laat aanleunen vanwege de mogelijkheid daarvan iets terug te zien via de belastingdienst. Mensen een onkostenvergoeding geven zonder dat daar aanvankelijk bonnetjes voor nodig waren, en dan een rel aan de broek krijgen alleen omdat men daar bij RTL op geilt is stuitend. En oh zo Nederlands, want het gros van de EP’ers in Brussel hoeft dat van staatswege niet te doen (de beloning is per land anders geregeld), en als journalisten aan hun deur komen krijgen die nooit meer een primeur.

Toch is de oplossing eenvoudig. Schaf al die onkosten en extra toelages af. Compleet. Totaal.

Wedden dat mevrouw Schreijer-Pierik het dan wel keurig bijgehouden had? Want dan was het allemaal van de belasting aftrekbaar geweest. En dat had zeker gesnapt. En gevoeld, als ze het niet netjes had geregeld.

Loon
Sowieso zijn de meeste onkostenvergoedingenregelingen een vorm van verkapt loon. Bij bestuurders die door volksvertegenwoordigers kunnen worden gecontroleerd mag het van mij, hun kosten zijn vaak te groot en complex om dat via de belasting te regelen. Maar denkt u echt dat de minister van Financiën alleen een onkosten vergoeding heeft die hij gebruikt als hij op bezoek gaat in China? Ik mag het niet hopen – wat een gedoe (om mevrouw Schreijer-Pierik te citeren)!

Onkostenvergoedingen zijn ook een manier om te verhullen hoeveel een politicus verdient, en dat is dan ook de enige wijze om er naar te kijken. Er daarom alsnog een hele bonnetjesinquisitie op los te laten is niet erg handig. Het wordt dus tijd ze en bloc af te schaffen en toe te voegen aan het loon. Dat hoeft niet te gaan om immense bedragen – de Nederlandse belastingdienst zal met genoegen al die bonnetjesadministraties door vlooien op rechtmatigheid van de opgevoerde aftrekposten – net zoals bij elke Nederlandse burger. Bovendien zal het de afgunstigen onder ons eindelijk een totaalbeeld verschaffen wat volksvertegenwoordigers verdienen. We schijnen er behoefte aan te hebben, dus dan moet het maar zo helder mogelijk.

Bijkomend voordeel is dat het onze volksvertegenwoordigers mogelijk aanspoort wat nauwkeuriger te letten op de onkostendeclaraties van Nederlandse ambtsdragers. Want in de huidige situatie lijkt het teveel op elkaar om werkelijk deugdelijke controle uit te oefenen.