Joost Niemöller haalt in zijn blog De Nieuwe Realist de Franse schrijver Guillaume Faye aan. Faye is bekend om zijn boeken over de catastrofes die de wereld, in casu de Westerse wereld, bedreigen. Onlangs schreef Faye over de ‘angstaanjagende invasie van migranten’: Invasion migratoire. 1 L’effrayant diagnostic.

Ik raad iedereen aan Faye te lezen, en Joost en zijn blog te volgen natuurlijk. Het is wel het laatste wat je kan doen. Lezen over wat ons overkomt. Want wat er gebeurt een probleem noemen en het willen bespreken is op zichzelf in de ogen van velen, al ‘not done’ en in ieder geval politiek afkeurenswaardig.

Het benoemen van een probleem begint met de keuze van de woorden: clandestiene immigratie, illegale immigranten, ongewenste vreemdelingen, illegalen, sans papiers, oorlogsvluchtelingen, economische vluchtelingen, gelukszoekers. De keuze verraadt een stellingname.

Maar laten we het onmogelijke proberen en zo neutraal mogelijk het probleem bekijken. Hoe we ze ook noemen, ze zijn er en er komen nog meer. Vanuit de bevolking klinkt de bezorgdheid hierover steeds luider. De media weigeren om van een probleem te spreken: ja, de mensen die de komst van deze migranten problematisch vinden, die zijn het probleem. Politici van alle partijen min één doen er vooral het zwijgen toe.

Uitgaande van de Nederlandse situatie, wat zouden we aan dit probleem kunnen doen? A) Tegenhouden bij de nu nog ‘slapende’ grens en bepalen wie wel en wie niet in de asielprocedure van ons land wordt opgenomen. Wie niet wordt opgenomen, mag het land niet in. De mensen die het land niet binnen mogen komen, vormen natuurlijk automatisch een probleem voor het land waar ze net vandaan zijn gekomen. Maar daarover hebben we het maar even niet.

Terzijde: bij de toelating spelen politiek morele problemen die nog niet zijn besproken. Een aantal landen heeft al een voorkeur uitgesproken over wie zij binnen willen hebben en wie niet. In eerste instantie moeten dat ‘echte’, erkende vluchtelingen zijn. Maar daarboven willen ze nog een onderscheid maken namelijk in gewenste en ongewenste vluchtelingen. De ervaringen met moslims hebben in sommige landen geleid tot een afkeer van die groep. Die willen ze dus liever niet binnenlaten.

B) Eenmaal in Nederland worden alle migranten die hier een verblijfsstatus willen in de asielprocedure opgenomen. Indien de asielprocedure positief uitvalt, is de migrant erkend als vluchteling en mag hij blijven. Indien de procedure negatief uitpakt, moet hij het land uit. De afgewezen vluchteling-migrant is door de negatieve uitspraak een illegaal aanwezige en ongewenste vreemdeling geworden. Dat leidt tot de vraag of de wil bestaat hem het land uit te zetten, en zo ja zijn er landen bereid om hem op te nemen? Ik heb al eerder gezegd dat de nieuwe illegalen blijven zitten waar ze zijn, en wie wil ze ‘terug’?

Nog even terug naar het onderscheid gewenst/ongewenst. Stel dat er toe wordt overgegaan een onderscheid te maken in gewenste en ongewenste vluchtelingen zonder meteen de moslims uit te sluiten, hoe zou dat kunnen? Op twitter gaf @CounterMoonbat Europa het advies: ‘First question on any application for asylum should be: Is it ever OK to shoot someone over a cartoon?’

Een zinvol advies als we bij de grens mensen willen tegenhouden die ons grondrecht op vrije meningsuiting met geweld zouden willen aanvechten. Zo zijn nog meer vragen te bedenken die antisemieten, homohaters en vrouwen-onderdrukkers kunnen tegenhouden. Maar dan moet er eerst de wil zijn om die mensen buiten te houden.

Dat er angst en weerzin speelt aangaande intolerante moslims staat buiten kijf. Dat die angst door de heersende politiek als islamofobie wordt afgedaan, haalt die angst niet weg. Hooguit ondermijnen die politici daarmee hun eigen draagvlak. Tegen de toestroom van salafisten, wahhabieten, orthodoxe en radicale moslims wil de reguliere politiek vooralsnog geen dam opwerpen. Maar de roep om die dam zal de komende tijd toenemen. Dan is het advies van @MoonBat zo gek nog niet.