Bij het bezoek van Angela merkel aan Washington vorige week schijnt Donald Trump haar bij de begroeting een papieren rekening ter hoogte van $345 miljard te hebben overhandigd. Duidelijkheid voor alles.

Het is een grapje met een serieuze ondertoon. Het gebaar is ook niet mis te verstaan als signaal: de USA is zeker bereid die rekening te verscheuren, maar niet als de Bondsrepubliek en de overige Europese bondgenoten de financiële kantjes er al blijven lopen. Boter bij de vis, en wel aan je verplichtingen tegemoet komen als je vanonder de vleugels van de Amerikaanse adelaar naar Rusland wilt blijven keffen. Zoals juffershondje Mogherini eerder vandaag nog vrolijk deed.

Het is, dit alles nu wetend, niet vreemd dat Angela Merkel tijdens haar bezoek aan Trump allesbehalve vrolijk keek. Trump heeft haar woordeloos duidelijk gemaakt dat alles zijn prijs heeft, en dat de EU de kopende partij is. Heel zakelijk, en zonder dreigementen.

Dat neemt niet weg dat de NATO-lidstaten nu beslissingen moeten nemen. Als groep. Dat een paar lidstaten wel, en een paar andere niet zullen reageren is overduidelijk niet acceptabel. De rekening van Obama’s militaire avonturen is dan ook torenhoog, en ooit moet dat worden teruggebracht tot acceptabele proporties. Daaraan moet worden meebetaald. De USA mogen dan wereldwijde pretenties hebben, maar de pretenties van de lidstaten der EU/NATO zijn ook niet mis. En ook al is de NATO de EU niet, Duitsland wordt in beide door de niet-Amerikanen trouw gevolgd.

Die rekening van $345 miljard is gezien de totale achterstand nog steeds een koopje. Pijnlijk genoeg.