`Mag ik bij jou?` Het is een van de meest melodramatische kneutertitels die het Nederlandse cabaret ooit opleverde, en het was eigenlijk maar goed dat degene die er een boterham of twee om te beleggen extra mee verdiende afgelopen 31 december als taakstraf het jaar moest uitluiden.

Dat deed mevrouw de geitenbreier overigens geheel niet onverdienstelijk, en ook als het niet meer dan een taakstraf was, vind ik dat je bij een goede uitvoering zeggen moet: Oké, kom er maar weer bij.

Taakstraf? Wel degelijk. Terecht ook, want als je het vergelijkt met waaraan in dat domme lied wordt gerefereerd, dan ga je anders praten. De administratie van onderduikadressen in Friesland tijdens WOII is onlangs teruggevonden achter een kerkorgel in Burgwerd, inclusief de redenen en tijd dat de onderduikers zich hadden verscholen.

De onderduikers werden kort na de bevrijding allemaal geregistreerd. Hun informatie werd op kaarten geschreven. 3700 van dit soort kaarten maken al deel uit van de collectie van Fries historisch centrum Tresoar en van Kamp Westerbork. Met de vondst in Burgwerd is de onderduikadministratie in één klap fors uitgebreid.
Op de 15.000 kaartjes staan de gegevens van naar schatting 2000 mensen. De informatie beschrijft de plek waar ze zaten ondergedoken, de plaats waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen, hoe lang ze zaten ondergedoken en persoonlijke ervaringen van de onderduiker

De precieze ervaringen van de mensen die hiermee werden geregistreerd zijn nog niet verkrijgbaar, maar daaraan wordt gewerkt: het komt digitaal beschikbaar.

,,De 3700 kaarten die we al hadden betreffen voornamelijk Joden. De nieuw ontdekte documenten zijn vooral van mannen die niet wilden meewerken aan de arbeidsinzet of verzetsmensen”, aldus Kuipers.
Alle papieren worden gescand en zullen te zijner tijd digitaal beschikbaar zijn. De nieuwe aanwinst zal worden opgenomen in een project over de Friese onderduikgeschiedenis, waarin Tresoar samenwerkt met het Fries Verzetsmuseum en Kamp Westerbork.

Ter herinnering aan het feit dat obligate schijnemoties soms wel degelijk een basis hebben in de realiteit.

Maar dat het moment van noodzaak en toepassing enorm kunnen verschillen, zoals de vrouw die een PVV-lied schreef tot haar afgrijzen moet hebben ontdekt. Zou zij geprobeerd hebben bij mevrouw de geitenbreier onder te duiken? Of was het volksgericht van de multiculturalisten, cosmopolitische zionisten en bolsjewieken dan nu reeds voltrokken?