In de islamitische landen zijn er geen democratische regimes en die komen er ook niet. Dat wil niet zeggen dat alles overal hetzelfde blijft of dat er overal een eenhoofdige leiding is.

In Syrië bijvoorbeeld waren er vanouds verschillende machtscentra en moest de president, tegen wie nu de opstand gericht is, eerder worden gezien als een arbiter dan als een autocraat. Maar de opstandelingen en hun beschermheren denken daar kennelijk anders over.

In Libië komen de verslaggevers er langzamerhand achter dat de opstandelingen geen haar beter zijn dan het regime van wijlen Chadaffi. Tegenstanders worden gelyncht en wie tegenstander is wordt nogal willekeurig bepaald onder andere aan de hand van zijn huidskleur.

Wat er in Egypte is gebeurd leek in eerste aanvang nog het meeste op een opvolgingsstrijd in het leger. Men wilde geen familieopvolging en Moebarak was oud en der dagen zat. Daarom moest hij weg.

De Egyptische 25-januari-Revolutie van 2011, was daarom primair gericht tegen het regime van president Hosni Moebarak. Er gingen enkele zelfverbrandingen aan vooraf, op 17 en 18 december 2010, die in de media in verband werden gebracht met de Jasmijnrevolutie in Tunesië op 17 december 2010. Op 25 januari vingen op grotere schaal protesten aan. Uiteindelijk trad Moebarak, die het land bijna dertig jaar had geleid, op 11 februari af. Er kwamen verkiezingen, die gewonnen werden door de islamist Morsi, onder andere omdat de Kopten, Sjiieten en andere minderheden werden geïntimideerd en bij de verkiezingsbureaus werden weggehouden. Op 3 juli 2013 pleegde het leger onder leiding van Abdul Fatah al-Sisi een staatsgreep tegen president Morsi.

Onder het regime van Morsi was een verbetering van de Egyptische economie uitgebleven, het Egyptisch pond devalueerde en er kwamen grote spanningen tussen de overheersende soennieten en rest van de bevolking. Morsi gaf zichzelf op 22 december 2012 onbeperkte macht om het land te ‘beschermen’. Dit leidde tot naar schatting tweehonderdduizend demonstranten in Caïro. Voorafgaand aan de staatsgreep van het leger gingen miljoenen mensen de straat op om het aftreden van Morsi te eisen. De demonstraties waren nog veel groter dan die tegen ex-president Moebarak tijdens de revolutie van 2011. Sinds Sisi de macht overnam is het weer rustig in Egypte, ongeveer als tijdens de dertig jaar dat Moebarak aan de macht was. Dat was dus democratie in Egypte.

Van een democratisch regime zoals dat door de Amerikanen in Irak of in Afghanistan is geïnstalleerd is de bevolking ook niet veel wijzer geworden. Minderheden hoeven sowieso niet erg blij te zijn als meerderheden in de moslim wereld het voor het zeggen krijgen. Maar democratie is dan ook meer dan alleen maar de macht voor de helft plus een. Men heeft voor echte democratie een rechtsstaat nodig en respect voor de belangen van anderen, binnen en buiten de eigen landsgrenzen. Democratie is in hoofdzaak een kwestie van cultuur. De aanvallen op ambassades in Egypte en Iran bewijzen, voor wie bewijs nog nodig mocht hebben gehad, dat het niet alleen de regimes zijn, maar dat ook de bevolking van die landen niet te vertrouwen is. Dat je er, kortom, het beste zo weinig mogelijk mee te maken kunt hebben.

Niet dat moslims individueel slechtere mensen zijn dan Nederlanders of Israëli’s, meestal niet in elk geval. Maar als samenleving deugen ze niet en daarom is het ook zo stom geweest van de Nederlandse overheid om hier in ons land islamitische wijken te laten ontstaan. Voor je het weet heb je in die wijken Midden Oosten toestanden. De tasjesrovers en scooterbendes zijn alleen nog maar een voorbode. En wie heb je ermee geholpen door dit te laten gebeuren? Zeker de individuele moslims niet. Natuurlijk zijn er veel hierheen gekomen omdat je hier niet voor je boterham hoeft te werken, maar veel kwamen toch ook omdat het leven hier een stuk aangenamer is dan in de moslim wereld. Die help je er bepaald niet mee door hier mohammedaanse sub samenlevingen te laten ontstaan, waar niet de Nederlandse overheid maar sharia functionarissen het voor het zeggen hebben.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag op het Blog van Toon Kasdorp