België bericht dat het afgelopen twee jaar zes terreuraanslagen heeft voorkomen.

Je zou dat een indrukwekkend verhaal kunnen vinden, tot je je realiseert wat er afgelopen twee jaar in België allemaal wèl plaatsvond. Brussel, Zaventem en Stavelot, om er maar een paar te noemen, en ik ben er zeker van dat ik er nog een paar vergeet. En denkelijk méér dan een paar. Dat staat in schril contrast tot de bewering uit de Nederlandse veiligheidsdiensten dat 95% van de beraamde aanslagen voortijdig wordt opgepikt en gesmoord. Al kreeg mijn rekenkundige instinct van die bewering vooral de slappe lach, omdat het impliceert dat iedere naar Syrië ontsnapte jihadist een probleem voor Nederland minder is. Anders haal je die cijfers op geen stukken na, tenzij de AIVD en de NCTb menen dat hun waarschuwingen aan de islamitische georiënteerde medemens met een migratieachtergrond effect sorteren. Een dergelijke domheid is bij die instanties geenszins illusoir, helaas. Hans Jansen zaliger nagedachtenis placht daarover in kleine kring fantastische anekdotes uit eigen ervaring te vertellen.

Waarom we over al die successen niets horen hoeft echter niet te betekenen dat er ook geen successen waren, moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Het afgelopen weekend zag daar in Duitsland weer een fraai voorbeeld van. Dat tevens onderstreepte wat Toon Kasdorp geregeld aanzwengelt: dat ons land geen juridische middelen en wetgeving en heeft om structurele misdragingen van vastomlijnde groepen te bestrijden. In Oberhausen was een aantal mannen gearresteerd wegens het voorbereiden van een aanslag, De Duitse justitie verklaarde dat het om een heel serieuze zaak ging (in dat land is dat echt wel wat) maar dat ze de betrokkenen helaas al na twee dagen moest laten gaan omdat het wettig en overtuigend bewijs te mager was om tot een veroordeling te komen.

Niet dat de islam genoemd werd, natuurlijk. Maar feitelijk hoeft dat nooit meer. Die enkele links-extreem die denkt dat het hier om geestverwanten gaat kunnen we gevoeglijk buiten beschouwing laten, en die andere wegkijkers snappen het pas als hun eigen kinderen zèlf betrokken raken bij een incident dat je niemand toewenst.

Het beleid om problemen te voorkomen beperkte zich tot op heden tot het geven van gratis kickbokslessen aan jongeren in de gevaarlijke leeftijd en een onevenredig grote acceptatie van allochtone sollicitanten in overheidsposities teneinde de economische achterstand van de groep te verkleinen. Zonder al te grof te willen worden moet je constateren dat dit niet alleen tamelijk debiel is, maar tevens grotelijks miskent dat het probleem elders zit. Het wegkijken van de overheid is er in eerste instantie op gericht problemen met de autochtone bevolking te voorkomen en te smoren. Politiek niet eens onbegrijpelijk, maar het is van een dusdanig structurele aard geworden dat het op zichzelf al een reactie oproept die steeds moeilijker onder de duim kan worden gehouden.

Het zijn de signalen van een overheid die de greep op de gebeurtenissen volledig kwijt is, en evenveel oriëntatievermogen heeft als een peuter van vier die per ongeluk in de Python van de Efteling verdwaalde, en er na het verlaten van die attractie op staat zelfstandig naar huis moet lopen.