Fitch wond er geen doekjes om:

The inconclusive results of the Italian parliamentary elections on 24-25 February make it unlikely that a stable new government can be formed in the next few weeks. The increased political uncertainty and non-conducive backdrop for further structural reform measures constitute a further adverse shock to the real economy amidst the deep recession.

Q412 data confirms that the ongoing recession in Italy is one of the deepest in Europe. The unfavourable starting position and some recent developments, like the unexpected fall in employment and persistently weak sentiment indicators, increase the risk of a more protracted and deeper recession than previously expected. Fitch expects a GDP contraction of 1.8% in 2013, due largely to the carry-over from the 2.4% contraction in 2012.

Due to the deeper recession and its adverse impact on headline budget deficit, the gross general government debt (GGGD) will peak in 2013 at close to 130% of GDP compared with Fitch’s estimate of 125% in mid-2012, even assuming an unchanged underlying fiscal stance.

A weak government could be slower and less able to respond to domestic or external economic shocks.

Dat is allemaal terecht en zorgwekkend, maar de conclusies die Nouriel Roubini (voorspeller van de crash in 2008, bijgenaamd Dr. Doom) uit deze situatie destilleerde zijn accurater wat betreft de gevolgen. Volgens Roubini kan het resultaat alleen zijn dat Italië meer ruimte zal krijgen van de EU om haar huishouding op orde te brengen, domweg omdat zowel Berlusconi als Grillo te kennen hebben gegeven, niet onder de indruk te komen van de dreigementen uit Brussel en Berlijn. Zijn conclusie is dat Italië – anders dan Griekenland – niet zal zwichten. Eerder nog vertrekt het land zelf uit de Eurozone, met alle gevolgen van dien (die ik eerder deze week al beschreef).

Aangezien zowel Italië als Frankrijk (de facto) weigeren zich aan verdere Europese bezuinigingen te committeren, is het vrijwel onvermijdelijk dat zowel de Spaanse als Italiaanse rente weer verder zal stijgen. Nu de ECB niet in staat lijkt verder verval te stoppen, behalve door het voor Duitsland volledig onaanvaardbare bijdrukken van euro’s, nadert het moment dat Duitsland zal moeten erkennen dat haar aanwezigheid in de Eurozone de mogelijkheid van een depreciatie van de munt in de weg staat. Ergo: Duitsland moet er uit.

Komende maanden zullen we een scenario zien ontstaan, waarbij Italië steeds dreigender taal zal uitslaan ten opzichte van Brussel, de ECB en derhalve, de euro. Dat kan eigenlijk alleen eindigen met een Duits vertrek uit de euro (hetgeen Berlusconi (sic!) al eerder bepleitte). Brussel zal niet meer blijken dan een speelbal. Kan men toegeven aan de Italiaanse eisen? Niet zonder elke geloofwaardigheid te verliezen. Bovendien is daar dan ongetwijfeld de druk van de financiële markten weer, welke hun stormloop tegen Spanje zullen hervatten.

We moeten maar hopen dat Nederland, Finland, Luxemburg en Oostenrijk met Duitsland mee mogen. Gezien de ontwikkelingen in Nederland staat dat naar mijn idee nog helemaal niet vast.

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.