Omgekeerde discriminatie is een soort van geprogrammeerde automatische correctie, die in het brein optreedt als de juiste omstandigheden zich voordoen.

Tot een bepaalde leeftijd noemen we de programmering van ons brein opvoeding, en een aantal als schokkend ervaren gebeurtenissen die diep ingrijpen op de manier waarop onze hersenen werken noemen we gewoonlijk een trauma. Traumata kun je ook op latere leeftijd dan tot in de puberteit oplopen, en laten zich daarom kenschetsen als correcties van de basisprogrammatuur van het brein. Ik verzin hiervan nauwelijks iets, het vloeit logisch voort uit wat ik gisteren las bij Toon Kasdorp.

Eigenlijk is dit razend interessant, al is het niet geheel zonder onplezierige bijgedachten dat ik dit opschrijf. De consequentie van herprogrammeren van het menselijk brein is namelijk niet zonder morele gevolgen. Hersenspoelen is de meest vriendelijke omschrijving er van, al impliceert dit automatisch slechte bedoelingen. Desondanks zijn wat mij betreft vrijwel alle pogingen de programmering van een persoonlijkheid op een later tijdstip nog te veranderen een vorm van hersenspoelen – ik hoop dat u begrijpt hoe belangrijk ik een goede opvoeding vindt? Want iemand die uitstekend is opgevoed zou het zonder dergelijke correcties in de programmatuur moeten kunnen stellen.

In het geval van een automatische correctie als het gaat om discriminatoire gedachten lijkt het er op dat die ook meer traumatisch van karakter zijn dan vrijwillig. Toon Kasdorp schreef dit:

Dat houdt onder meer in dat iemand heel goed weet wanneer hij een ander op oneigenlijke gronden discrimineert maar ook wanneer iemand die tot een zielige categorie hoort zich onethisch gedraagt. Maar als hij eenmaal geleerd heeft dat spontane gevoel te wantrouwen, dan verdwijnt het als betrouwbare gids in ethische kwesties en krijg je vervolgens dat mensen binnen die samenleving elkaar de vreemdste verwijten gaan maken.

Onmiskenbaar is positieve discriminatie waartoe mensen komen door het onderdrukken van spontaniteit die iemand sinds de jeugd het karakter eigen was traumatisch. Maar wat gebeurt er met kinderen die we van jongsaf aan opvoeden met de gedachte dat positieve discriminatie een eigen keuze is, die een net mens van nature maakt? Dat worden politiek-correcte mensen, die lijden aan een euvel waarmee de huidige generatie studerende jeugd inderdaad onevenredig is besmet.

Dit mechanisme toont niet alleen dat bepaalde ethische overwegingen cultureel zijn bepaald  en bepaald niet aangeboren, maar ook dat ze later nog kunnen worden bijgesteld als de maatschappelijke druk maar groot genoeg is. Om het even grof maar duidelijk te formuleren: een kannibaal die is opgevoed met de gedachte dat met kannibalisme niets mis is, zal van mensenvlees blijven smullen tot het moment dat hij er iets voor moet doen dat hem moreel tegen de borst stuit. Als hij geleerd heeft dat het doden van mensen voor de voedselvoorziening moreel niet is toegestaan, zal hij zich daarom beperken tot het consumeren van reeds gestorven mensen, en staande kunnen houden een moreel hoogstaand mens te zijn.

Het is hetzelfde type redenatie waarmee honderden jaren lang Europese zendelingen mensen ter dood brachten die religieus andersdenkend waren, en dat blijven wilden. Dat we daarvoor nu te beschaafd geworden zijn is prachtig – dat we weigeren hetzelfde principe te herkennen in de manier waarop de meest fanatieke moslims met ons omgaan is echter eerder suïcidaal. Al moet ik toegeven dat de meeste moslims niet zozeer uit zijn op ons hoofd, als wel op onze onderwerping. Die koppensnellerij is intimidatie die onze vlotte onderwerping moet stimuleren.