Het CETA-vrijhandelsverdrag tussen Canada en de EU komt waarschijnlijk ook naar het Nederlandse parlement voor ratificatie.

Het curieuze is dat de onderhandelingen over CETA al twee jaar geleden werden afgerond. Dat het proces sindsdien feitelijk stil lag laat zien welk een significante veranderingen intussen plaats gevonden hebben.

Daar is de aandrang vanuit de EU om het verdrag nu vlot te ratificeren. Daaraan is weinig vreemd – behalve dat eerdere uitstel. En dat eerdere uitstel lijkt primair ingegeven door de wens CETA te incorporeren in het TTIP-verdrag met de USA. Die plotselinge drang CETA ineens nu toch al af te ronden kan daarom slechts ingegeven zijn door de realisatie dat TTIP er nooit komen gaat.

Na de eerdere problemen met verdragen lijkt het vreemd dat CETA nu plotsklaps naar de Europese (deel)parlementen wordt gestuurd ter ratificatie. Het is een opgelegde kans voor een volgend referendum, al lijkt dat me van tegenstanders als GeenPeil weinig slim: het is te amorf, en teveel aanhakend bij het nog steeds geldende paradigma dat vrijhandel goed voor ons allen is. Dat daar over te twisten valt als je het hebt over wat men er bij TTIP allemaal in lijkt te willen stoppen wordt mensen langzamerhand wel duidelijk, maar voor velen is de discussie tot op heden te academisch om zich werkelijk over op te winden.

Als CETA echter sneuvelt: in een parlementaire behandeling (arme Pechtold, dan moet hij het echt gaan lezen) of bij een referendum, dan staat vast dat TTIP er nooit komen zal. Dan kan men verdere moeite staken. Met de behandeling van CETA zoals die nu wordt voorgesteld test de EC dus de temperatuur van het water door er voorzichtig een tentakel in te steken. Als CETA doorgaat zal men bij een latere behandeling van TTIP kunnen wijzen op de weinige negatieve veranderingen die CETA met zich meebracht. Zo kan het mes aan twee kanten snijden.

Dit past in de paniekerige sfeer die nu vanuit Brussel over CETA wordt gecreëerd. het niet doorgaan van CETA zou het eind evan alle vrijhandel kunnen betekenen en zo. Wat een kletskoek! Als het het einde van die grote, allesomvattende regelzuchtige semi-feodale overeenkomsten betekent die TTIP lijkt te moeten gaan worden, worden we daar niet slechter van. Waarom je vrijhandel moet regelen met behulp van ene telefoonboek, in plaats van bij het inklaren aan de kade wat minder bureaucratie te hoeven ervaren is me een raadsel.

The agreement has also promised to fully uphold Europe’s standards in areas as food safety and worker’s rights.

Dat dus. Klinkt allemaal geweldig, toch? Maar als de EU haar ideologie gevolgd eist in een productieproces elders in de wereld, wat geven we daar voor terug? En dat is maar één puntje. Het is onmiskenbaar dat deze verdragen meer zullen zijn dan handelsverdragen. En omdat er voor iedereen wat in moet zitten, kunt u er vergif op innemen dat dat ook voor de bedrijven geldt die er van zullen profiteren. Daarmee is niets mis, behalve één ding: als die voordelen niet specifiek in het handelsgedeelte zitten, waarin dan wel?

Daar komt nog iets bij, waarover de komende jaren feller zal worden gedebatteerd. De EU wijst smuikend op die gevaarlijke Donald Trump, die tegen vrijhandel zou zijn en protectionisme zou voorstellen. Toch zullen we dat komende decades vaker horen. Politici die er achter komen dat vrijhandel prachtig is als wij het zijn die dure producten te leveren hebben, maar het minder fijn is als onze eigen industrieën tot de laatste fabriekshal worden weggevaagd door goedkope importen. Het is een voortgaand en logisch proces – wie zich nog Nederland als scheepsbouwland herinnert weet dat. Dier scheepsbouw verhuisde naar Zuid-Korea, en zelfs van daar lijkt het alweer te zullen vertrekken naar goedkopere oorden.