Sinds jaar en dag horen we juichende verslagen van de Nederlandse justitieapparaten over dalende aangiftes – en dus dalende criminaliteit. Helaas blijkt de aangiftebereidheid niet langer verband te houden met de hoeveelheid misdaden die mensen overkomt.

Een lager aantal aangiften, dat moet toch wel een signaal zijn dat de criminaliteit daalt? Dat leek al enige tijd dubieus, maar blijkt nu definitief niet te kloppen. Slachtoffers zijn niet langer bereid tijd en moeite te steken in een aangifte waarvan ze op voorhand weten dat er niets mee gebeurt. Het AD bericht vanmorgen over een rapport dat er over werd opgesteld. De cijfers die de onderzoekers onthulden zijn werkelijk om te huilen. Een aantal voorbeelden die de laatste maanden bekend werden waren dat al, en niets wijst er nu nog op dat het hier om uitzonderingen ging.
En de reden hoeft niemand te verbazen: geld en prestige. Politiekorpsen worden afgerekend op de cijfers die zij aanleveren. Als de resultaten ernstig achterblijven bij wat je verwachten mag van een effectieve politiemacht, wordt er iets gedaan aan het aantal problemen dat wordt gemeld. Door aangiften niet op te nemen, want ‘het gaat vooral om die foto en de pasjes'(zie link hierboven).

Het AD berichtte vanmorgen dat slechts circa 27% van de misdaden die mensen overkomen worden aangegeven. Dat is een getal dat pas echt bespottelijk wordt als je het koppelt aan het oplossingspercentage waarop de Nederlandse politie zich beroemen kan, en dat sinds jaren rond de 12% schommelt. Van die aangegeven feiten dus. Daarmee leert een eenvoudige rekensom (0.27×0.12=0.0324) dat het ware oplossingspercentage de 3% net te boven zal gaan. Dat is verwaarloosbaar, en geeft een logische verklaring waarom er zo weinig aangifte wordt gedaan: slechts bij zaken die bij de verzekering kans maken loont het nog om aangifte te doen.

Alles bijeen is het kristalhelder dat de politie zwaar onderbezet is. Zowel administratief als qua straatpersoneel. Als je dat voegt bij de vrijwel afwezige bereidheid bij de rechterlijke macht het tuig vast te zetten dat deze misdaden bijna routineus pleegt – ik had even geld nodig, want het was vrijdagavond en ik kwam te kort, hoor je soms doodgemoedereerd in interviews met straatschoffies – waarmee zijn we dan bezig?? Dit heeft een situatie doen ontstaan waarbij je moet constateren dat we eigenlijk op weg zijn naar de totale wetteloosheid, en dat de enige veiligheid die je hebt een afschrikwekkend uiterlijk en een uitstraling van armoe zijn (mijn mazzel).

Maar ook onderbezetting is slechts een deel van het probleem. De onbelemmerde instroom van professionele dieven uit het voormalige Oostblok – lees: Bulgaren en zigeuners – is minstens zo demotiverend. En ook de politie weet dat men lange dagen nodig heeft om een zaak rond te krijgen, die vervolgens door de rechterlijke macht met een werkstrafje van 60 uur of minder wordt afgedaan.

Kortom, de proportionaliteit is zoek. Slechts voor politiek wenselijke projecten, waarop de politie wordt afgerekend door een politiek-correcte protestmassa die verder van toeten nog blazen weet (en inderdaad uitstraalt weinig interessant te zijn voor een berovingspoging), activeert de moderne politiemens nog. Ook hier is de proportionaliteit zoek, maar de andere kant op.

Dat niemand nog gemotiveerd is aangifte te doen bij de politie mag echt geen wonder heten. Dat deze zichzelf ontlast voelt door het ontstaan van burgerwachten is zo mogelijk nog ernstiger, maar de mensen die zich nu druk en ongerust maken over dat fenomeen zouden zich moeten realiseren dat een groot deel van het probleem vaak door henzelf is veroorzaakt. Een ongeluk komt namelijk nooit alleen, en al deze problemen hangen overduidelijk samen. Als de bevolking dat snapt, waarom willen beleidsmakers dat dan niet zien?