Er is ontzettend veel misbaar over het opstappen van Nigel Farage. Die commotie begrijp ik niet alleen niet, maar het heeft er alles van weg dat hier een vies spelletje wordt gespeeld.

In het gekrijs rond het opstappen van Nigel Farage als leider van UKIP wordt niet alleen met tonnen modder gesmeten, maar ook zou een aantal politici en ambtsdragers moeten beseffen dat ze de inhoud van hun eigen onderbuik in het rond aan het sproeien zijn. Frustratie is iets, maar je zó laten kennen is eenvoudig minderwaardig als je de naam politicus waard wilt zijn. Het is tenminste een poging om bij het zwart maken van het Leave-kamp extra verwarring te zaaien.

Natuurlijk, wie zich bij nader inzien beroepen wil op gebrek aan kennis: dat kan. Vriendelijk verzoek: vertrek en laat nooit meer iets van u horen in politiek verband. Politici weten gemeenlijk heel goed hoe het werkt – wat kenmerkend is voor alle mensen, die meestal hun eigen rechtspositie op hun werk beter kennen dan die van wie ook.

Farage was leider van Ukip, maar dat was in feite een (onbetaald, meen ik) bijbaantje naast zijn werk als EP-lid. Dat hij weg wil als leider van Ukip lijkt me niet onbegrijpelijk. Na Brexit is een beter moment dan wanneer dan ook: in de Britse politiek breekt een nieuwe fase aan, maar Ukip zal er zoals het nu staat vanaf de zijlijn naar moeten kijken. Aangezien Farage ook geen zetel in Westminster heeft, zal zijn toegevoegde waarde daarbij minimaal zijn – hoezeer je dat wellicht anders zou kunnen wensen.

In het UK moet je voor een ministerspost lid van het parlement zijn. Ik zie niet gebeuren dat de Britse regering om dat mogelijk te maken Farage in de adelstand verheffen zal, en daarmee is die kous eigenlijk af, want een zetel veroveren in een by-election ligt niet direct binnen de mogelijkheden. Het is er hoogst ongebruikelijk dat een partijleider niet in het parlement zit, en dat gebeurt vrijwel alleen bij kleine, slecht vertegenwoordigde partijen. Maar van een soort van politieke desertie is dus geen sprake.

Dat Farage in Brussel gewoon aanblijft is evenmin vreemd, want het staat eigenlijk volledig buiten wat gebeurt in de Britse politiek. De leider van Ukip in het EP is ook niet automatisch leider van Ukip. Of hij terugtreedt als leider van zijn fractie of zelfs als delegatieleider heeft weinig te maken met zijn lidmaatschap van het EP. Hij zou niet de eerste parlementariër zijn die terugtreedt als partijleider en gewoon in het parlement blijft – voormalig Brits premier Ted Heath bleef tot zijn dood lid van het parlement in Westminster.

Hoogstens suggereert al het gemier hierover dat MEP’s verder geheel geen nuttig werk doen – iets waarmee ik het overigens volledig eens ben. Maar dan nog heb ik liever Farage daar dan een minder bekend figuur die zich halverwege een zittingstermijn moet gaan inwerken. Dat hij heeft aangekondigd zich niet herkiesbaar te zullen stellen is niet meer dan een verduidelijking van zijn positie. En wie weet doet hij toch nòg iets nuttigs.