Er is een ding dat mij al een tijdje ergert, namelijk links dat zich politiek-incorrect begint te noemen.

Islamkritiek is politiek-correct. Immigratiekritiek is politiek-correct. Rechtse praat tout court is politiek-correct. Het irriteert mij omdat links hiermee aantoont niet te snappen wat politieke correctheid eigenlijk is. Ik zal het uitleggen in de taal die zij begrijpen: de taal van Marx en Gramsci.

Inleiding: de linkse these van politiek-correctheid
Waarom denkt links dat zij nu diegene zijn die nu aan de overkant van de politiek-correcte tafel staan? De redenatie erachter is de volgende: “Het politiek incorrecte: dat is mainstream, communis opinio, doorsnee Maurice de Hond. Het politiek correcte: dat wordt juist genegeerd, verzwegen of weggehoond.”

Omdat volgens links bijvoorbeeld islamkritiek gewoontjes is geworden, is dit politiek-correct terwijl “nuance” (zo heet hun discours) politiek-incorrect geworden. De ironie achter deze redenering is: zij weten dus perfect wat er mainstream is maar desondanks blijven zij een andere mening verkondigen, wat dan volgens hen de juiste, “correcte” is. Of zoals deze linkse VRT-apparatsjik het stelde: “Sommige dingen zijn nu eenmaal correct zonder meer, de toevoeging ‘politiek’ dient louter om de aandacht daarvan af te leiden.”

Deze hybris van het eigen denken en misprijzen van de volkse mening is centraal in het concept van politiek-correctheid. En welke betere manier bestaat er om links in diskrediet te brengen dan door hun eigen concepten tegen hen te gebruiken?

Marx en Gramsci
De essentie van marxisme is dat er een bourgeoisie en het proletariaat is die in een klassenstrijd verwikkeld zijn. Marxisme is een socio-economische theorie en wordt gedomineerd door de verdeling van kapitaal en macht.

Volgens Marx is de bourgeoisie de klasse die aan kapitaalaccumulatie en -concentratie doen. Met dit kapitaal kan de bourgeoisie macht uitoefenen op het proletariaat, de arme arbeiders, en hen onder de knoet houden en uitbuiten. Omdat het kapitaal van de bourgeoisie afkomstig is van de surplus (omzet minus arbeidskosten) gemaakt door het proletariaat, creëert dit twee tegengestelde motieven: de bourgeoisie wilt lagere arbeidskosten omdat dit leidt tot meer kapitaal, het proletariaat wilt juist hogere lonen en dus hogere arbeidskosten. De klassenstrijd is aldus geboren.

Nu, de analyse van Marx pakte niet bij het proletariaat en waar het wel pakte, eindigde dat in horror. In feite, de voorspelling van alle marxisten dat de socialistische revolutie juist in kapitalistische landen zou starten, is nooit uitgekomen. Marx moest dus fout zijn… Dat was buiten Gramsci gerekend en resulteerde in wat we nu cultureel marxisme noemen.

Cultureel marxisme start vanuit de notie dat bourgeois buiten brute macht ook cultuur en ideologie gebruiken om de massa te beïnvloeden. De bourgeoisie heeft de massa wijsgemaakt dat wat zij voorstaan gezond verstand is, het sociaal meest normale, het moreel deugdelijkste, enzovoort. De bourgeois cultuur wordt uitgedragen door de bourgeoisie-intellectuelen.

Volgens Gramsci dient het proletariaat onderwezen te worden zodat deze zelf zijn eigen intellectuelen kan produceren. Dan kan “de mars door de instellingen” beginnen zodat de proletariaat-intellectuelen de cultureel hegemonie kunnen doorbreken. Aldus geschiedde…

Constructivisme
Waarop baseren Gramsci en aanhangers zich? Dat zijn twee “wetenschappelijke” theorieën: (sociaal) constructivisme en Whorfianisme (ook linguïstische relativiteit genoemd). Ik zal deze twee uitleggen en daarna toepassen op politiek-(in)correctheid.

Constructivisten vertrekken vanuit het idee dat de sociale realiteit in feite sociale constructen zijn, de door mensen uitgevonden zaken die sociaal worden aanvaarden als waar en enkel waar zijn omdat ze sociaal aanvaard zijn. Sociaal constructen zijn dus niet echt maar bestaan enkel in ons hoofd. De sociaal constructen worden door mensen gezien als deterministisch en onvermijdelijk, terwijl constructivisten er op hameren dat ze veranderlijk en vaak slecht zijn. Constructivisten zien dan ook hun taak om deze constructen te ontmaskeren, te deconstrueren en er naar hun mening betere constructen voor in de plaats te brengen.

Constructivisme heeft een grond van waarheid maar bestaat ook uit onwaarheden. Neem nu de koning van België of Nederland. Er is niets speciaals aan die man, deze heeft geen uitmuntende kwaliteiten en is evenmin verkozen. En doch is deze het staatshoofd van België en Nederland en dit wordt door iedereen geaccepteerd (of totdat men de wet verandert, nog zo’n sociaal construct). Ergo, het feit dat deze man als vertegenwoordiger van de natie wordt aanzien op basis van het goed gemikt kwakje sperma van papa koning, is een sociaal construct. Sociaal constructivisten kunnen dit deconstrueren en ijveren voor een beter sociaal construct (een president). Dit is hoe sociaal constructivisme zou moeten zijn.

Maar constructivisten laten het niet hierbij. Alles is volgens hen sociaal construct: gender, macht, ras en zelfs quarks. Het ging zover dat constructivisten ontkenden dat er zoiets bestonden als feiten, want wordt aangenomen als een feit is ook een sociale conventie. Dit neigde naar extreem relativisme en wetenschappelijk subjectivisme. Daarom is ter linkerzijde deze theorie in zwang, feministen zoeken constant hoe sociaal geconstrueerd de realiteit is en hoe nefast deze is voor vrouwen, tot in het absurde. Links zoekt constant naar wat men “structureel racisme” noemt, welke structuren? Sociale constructen! Bij deconstructie van deze imaginaire sociale constructen wordt de samenleving zelf afgebroken.

Whorfianisme
Whorfianisme of linguïstische relativiteit/relativisme is de hypothese dat taal de cultuur, het denken en de werkelijkheid van mensen kan beïnvloeden. Het is filosofisch afkomstig van de Duitse Romantiek, Wilhelm Von Humboldt geloofde dat taal het weefsel van het denken is en dat elke de taal de Weltanschauung, wereldvisie, van elke etnische natie reflecteert. Of zoals Von Humboldt zei: “The diversity of languages is not a diversity of signs and sounds but a diversity of views of the world”. Postmodernen, de erfenis van de Romantiek, hebben dit overgenomen.

Een illustratie van de bedenker ervan (een zekere meneer Whorf): in het Nederlands wordt licht- en donkerblauw aanzien als varianten van dezelfde kleur en in de taal wordt dit ook zo gecommuniceerd. In het Russisch daarentegen zijn er twee verschillende woorden voor licht- en donkerblauw en zijn deze twee verschillende kleuren, net zoals Nederlandstaligen twee verschillende woorden voor rood en roze hebben. Ergo, taal heeft impact hoe kleuren worden gepercipieerd.

Omdat taal de werkelijkheid kan beïnvloeden (radicalen zeggen zelfs determineren maar de wetenschappelijke wereld ondersteunt dit niet), is links geobsedeerd met het taalgebruik van mensen. Kijk maar naar wijlen George Carlin die eindeloos veel voorbeelden geeft van politiek-correcte vervanging van woorden. Zelfs “allochtoon” moest vervangen worden, eerst bij De Morgen, dan in Gent en hoe kon het anders, de Volkskrant en het “nepparlement” de Tweede Kamer. Het is zeer twijfelachtig of mensen nu opeens anders gaan denken maar het is zeker dat links via de woordenschat de gedachten van mensen wil beïnvloeden.

Buiten woordenschat maakt links zich volgens Whorfiaanse redenering ook meester van betekenissen. Brecht Arnaert legde al eens uit hoe links bestaande abstracte begrippen bevuilt, uitholt en uiteindelijk omdraait (Nietzsche noemde dit de Umwertung aller Werte of omkering van alle waarden). Kijk naar de historiek van het woord “discriminatie”: eerst betekende het simpel het onderscheiden van mensen, dan evolueerde het tot onderscheiden van mensen en ernaar handelen om vervolgens nu te eindigen als absolute halsmisdaad en morele no-no. Het klinkt allemaal heel Orwelliaans…

Het valt nu te begrijpen hoe met deze twee pseudowetenschappelijke theorieën in de hand, “proletariaat”-intellectuelen de “bourgeoisie”-cultuur kunnen ondermijnen vanuit hun fluwelen zetels in hun ivoren toren. Het is met genoegen dat ik volledig conform het cultureel marxisme links een koekje van eigen deeg kan geven.

Patriottische lente als hedendaagse klassenstrijd
Vooreerst, wat is de centrale these achter politiek-correctheid? Simpel: er is een cultuurstrijd aan de gang tussen wat politiek-incorrecten de elite en het volk noemt. Komt dit bekend voor? Nee? En nu: vervang cultuur door klassen, elite door bourgeoisie en volk door proletariaat. Yep, bulls eye, de rollen zijn omgedraaid: de vroegere proletariërs zijn de bourgeoisie (of bobo’s, bourgeois bohémien) van vroeger geworden en het volk zijn de proletariërs van nu geworden.

Meer zelfs, dit komt door de these van Gramsci zelf. De mars door de instellingen is onder zijn impuls begonnen. Van academici, politici, vakbonden tot zelfs werkgevers en de Kerk toe, iedereen accepteert de ideeën van links. De culturele hegemonie is compleet. Het lot van al diegene die macht hebben is hetzelfde: ze verliezen die omdat ze hun connectie met de samenleving verloren. De achterkamers en salons waar boven het hoofd van het volk alles beslist wordt, werd een echokamer, een wat ik eerder intellectuele incest en zelfbevrediging noemde.

Om zout in de wonde te strooien: politiek-incorrecten zijn succesvol daar waar Marx faalde. Radicaal en populistisch rechts surft op het ongenoegen van het volk. Overal stijgen de ENF-partijen (ENF = Europe of Nations and Freedom, de radicaalrechtse eurosceptische fractie in het Europees Parlement) in de peilingen: VB steeg van 4% naar ruwweg 13%, PVV is de grootste partij, FPÖ verloor (?) nipt de presidentsverkiezingen en het AfD en FN haalden goede resultaten in de regionale verkiezingen. Niet te vergeten: Donald Trump in de Verenigde Staten is de presidentskandidaat van de Republikeinen en staat ideologisch op dezelfde lijn als de radicaalrechtsen in Europa.

Geert Wilders zei in een opiniestuk voor Breitbart en later bij het colloquium van VB dat de patriottische lente is begonnen. Een serie van democratische revoluties zullen de elite verdrijven van de macht en de vrijheid, soevereiniteit en eigenwaarde van Europa herstellen. Zou dit niet ironisch zijn? In 2018 “vieren” wij de 50ste verjaardag van de mei ’68-protesten en zal een groot deel van de erfenis van die protesten ongedaan gemaakt worden!

Ik moet al direct het enthousiasme bij radicaalrechts temperen: de protesten van mei ’68 hebben nagenoeg geen effect behaald. Wie denkt zoals Marx dat door revolutie van een grote massa men een samenleving kan veranderen, dwaalt. Maar wie denkt dat radicaalrechtse partijen geen zin hebben en dat stemmen voor hen een stem voor het establishment is, dwaalt nog harder. Politiek met hoofdletter P wordt buiten de kabinetten bedreven, in de harten en geesten van de kiezers. Radicalen dienen het raam van Overton te verschuiven zodat wat voorheen radicaal heette, acceptabel en uiteindelijk beleid werd.

Er zijn natuurlijk ook diegene die kunnen profiteren van deze verschuiving. Dat is wat in Vlaanderen gebeurde in 2014. N-VA boekte een verkiezingsoverwinning door LDD en VB te kannibaliseren. Een discours dat volgens het raam van Overton populair, verstandig of net acceptabel is, kan ook winnen. Aldus geschiedde, anti-systeempartij N-VA zit momenteel in de federale en Vlaamse regering.

Is dit stap één van de Gramsciaanse mars door de instellingen? Volgens Joachim Pohlmann, woordvoerder en ideologische rechterhand van partijvoorzitter Bart De Wever, is het tijd voor een “gramsciaanse guerrilla“. Koenraad Elst is sceptisch, N-VA verkeert in ideologische verwarring. De aankondiging van N-VA-minister Homans die genderneutrale toiletten ging installeren viel bij mij in slechte aarde. Politiek-correctheid is hardnekkig en zoals wijlen Robert Conquest zei: “Any organization not explicitly right-wing sooner or later becomes left-wing.”

Het is dus perfect mogelijk als rechts-conservatieve om net als Marx en Gramsci de harten en geesten van de massa te winnen door ofwel straatprotest ofwel een mars door de instellingen.

Politiek-correctheid als linguïstisch en sociaal construct
Links heeft verscheidene concepten gekaapt, de wat ik HIRS noem (van Homofobie Islamofobie Racisme Seksisme). Krijg de HIRS-banvloek en je bent als persoon verbrand. Niet getreurd, ook rechts heeft zijn eigen banvloek en dat is, jawel, politieke correctheid. De sneer van politiek-correctheid is zo sterk omdat rechts impliciet de tools van links (constructivisme en Whorfianisme) zich eigen heeft gemaakt.

Politieke correctheid is een sterk sociaal construct. Politiek-correctheid is de samenballing van alle sociale constructen die links heeft gecreëerd over zichzelf. Een politiek-correcte is een Gutmensch, een priester van de linkse kerk, een hippie, een soixante-huitard, een geitenwollensokker, een moraalridder, kortom alle pejoratieven die men heeft bedacht.

Iedereen weet wat politiek-correctheid is en aanvaardt zijn betekenis. Politiek-correctheid is de al eerder genoemde HIRS-banvloek zodat die effectief geneutraliseerd wordt. Schreeuwt iemand nog “Racist!” naar een immigratiecriticus dan schreeuwt die “Politiek-correcte!” terug en krijgt sympathie van de massa. Schoppen tegen de politiek-correctheid verklaart het succes van Trump.

Politiek-correctheid is resistent tegen deconstructie van politiek-correcten. Als Rutger Bregman probeert politiek-correctheid te reconstrueren als zijnde datgene wat onpopulair maar feitelijk correct is, dan heeft dit nul komma nul effect op het sociaal construct ervan. Herinner u dat politiek-correctheid in essentie gaat over elite versus volk. Bregman als onderdeel van de elite kan zich onmogelijk politiek-incorrectheid toe-eigenen. Links begrijpt het concept niet, mist de empathie met het volk om politieke correctheid te kunnen bevatten en maakt zich oeverloos belachelijk.

Ondertussen wordt de werkelijkheid veranderd op Whorfiaanse wijze. Politiek-correctheid krijgt de betekenis dat wat feitelijk onwaar is en politiek-incorrectheid krijgt de betekenis gezond verstand. Dit is de Nietzschiaanse Umwertung aller Werte en Orwelliaanse newspeak in zijn volle glorie: wat juist is, is fout en wat fout is, is juist. Juist omdat politiek-correctheid het gezond verstand afwijst, geloven de politiek-incorrecten niet wat politiek-correcten als feiten opbrengen. Net zoals politiek-correcten elk politiek-incorrect onderzoek reduceerde tot kwaadaardige intenties van de onderzoeker, zo reduceren politiek-incorrecten nu onderzoek van politiek-correcten als zijnde verdacht en ideologisch gecorrumpeerd. De echokamer die politiek-correcten rond zichzelf creëerde wreekt zich nu, ze zijn bij de massa alle autoriteit kwijt door deze te vervuilen met hun eigen marxistische pseudowetenschap.

Politici ter rechterzijde dienen zich dus volledig politiek-incorrect worden. Hoe harder de verontwaardiging bij de elite, hoe sterker politiek-correctheid als sociaal en linguïstisch construct wordt. Het is met klein leedvermaak dat ik tevreden zie hoe politiek-correcten hun eigen graf aan het graven zijn.

Conclusie
Politiek-correctheid is niet meer en niet minder dan het gebruiken van de tactieken van de tegenstander tegen zichzelf. Politiek-correctheid gaat over een marxistische cultuurstrijd, over het verzet tegen een linkse bourgeoisie-elite en het gebruiken van politiek-correctheid als een uitstekend sociaal en linguïstisch construct dat aanvallen vanuit de linkse elite volledig pareert. Links kan zich politiek-correctheid niet toe-eigenen, heeft er geen verweer tegen en elke poging tot wordt weggelachen door de massa.