Ik maak me graag vrolijk over de idioterie die het leven onze kant op gooit. Ambtelijke nonsens, bureaucratie en vreemde gedachtenkronkels zijn daarbij favoriet. Dat is wat ik hier op deze plek dan ook vrijwel dagelijks doe. Meestal is er keus genoeg, en neem je iets leuks. Maar soms is je beslissing een echte misvatting.

Mijn aanpak is vooral op de actualiteit gericht. Dat is geen strategie, maar gemakzucht. Aan het eind van de ochtend kijk ik vaak even op de sites van De Telegraaf, Powned of Binnenlandsbestuur.nl . Het moet raar lopen als ik daar niet al iets van mijn gading vind, maar het komt voor.

Het voordeel van een site als van De Telegraaf is dat men daar vrijwel alles wat het ANP doorgeeft ongefilterd op de site zet. Daarvoor betaalt De Telegraaf het ANP, en ze mken er een goed gebruik van. Voor mij is het handig omdat je daardoor vaak de tekst van De Telegraaf vergelijken kunt met wat andere media er uiteindelijk van hebben gebakken. Pas als De Telegraaf het zelf belangrijk genoeg vindt om er dieper in te duiken en er redactioneel aan gaat knutselen werkt dit niet. Maar voor mijn favoriete berichten is dat geen probleem – die zijn van zichzelf al entertainment, die ik alleen nog van enige accenten hoef te voorzien. De zogeheten gemengde berichten, kortom.

Maar als verstandig columnist heb ik natuurlijk een kleine reserve, waaraan ik van tijd tot tijd links toevoeg voor schrale tijden. En omdat ik vandaag weinig tijd heb, en ik dit stukje om 6 uur ’s ochtends schrijf, en besloot ik mijn archiefje eens te inspecteren. Overigens ook, omdat mijn archief geregeld moet worden opgeschoond. Sommige zaken zijn absoluut niet lang relevant, grappig of bruikbaar, dus die moeten er uit.

En een heel enkele keer kom je een enorme misvatting tegen.

Op 29 maart besloot ik iets te schrijven over een Duits spoorbedrijf, dat speciale compartimenten voor alleenreizende vrouwen ging reserveren. Zoiets volstrekt idioots leek me interessanter dan het bericht dat ik aan mijn archief toevoegde: over de Turkse regering zich boos maakte om een liedje dat mij toentertijd volkomen onbelangrijk voorkwam: Erdowi, Erdowo, Erdogan. Dat daaruit een politieke crisis zou voortvloeien die de asielmigratiedeal van de EU met Turkije zou doen afketsen, Angela Merkel zou exposeren als een ietwat domme, angstige vrouw met een minderwaardigheidscomplex tegenover enge islamitische lomperikken en de EU dan toch eindelijk op de rand van zelfdestructie zou voeren voorzag ik op geen enkele wijze.

Het kan verkeren, zei Brederode.