Er is iets wat van mijn hart moet. Ik zie al die Belgische vlaggen op Twitter en in het straatbeeld opduiken. Opeens wordt de nationale leuze “l’union fait la force” (et pour les flamands la même chose) trending op Twitter. Het is misselijkmakend. Het beste is nog: deze opstoot van belgitude komt samen met de opening van de beerput die België in werkelijkheid is.

Disclaimer
Voordat ik mijn rant begin, zou ik even iets zeer duidelijk maken. Zoals velen was ik die dag gekluisterd aan de nieuwssites en tv. Geschrokken was ik niet, het was een kwestie van tijd voordat er een aanslag kwam. Toch voelde het onwerkelijk aan, het drong amper door wat er gebeurd was. Ik heb die dag een sociale media stilte gehouden, om de gebeurtenissen te laten zinken en uit respect voor de slachtoffers. Een keer heb ik die stilte geschonden en met reden; Vlaams Belang was zo onbeschoft om uit de aanslagen politieke munt te slaan. Het was met bijna genoegdoening dat ze eindelijk hun gelijk haalden. Totaal ongepast, een teken van een totaal gebrek aan empathie voor de slachtoffers en hun nabestaanden. Ik kook nog altijd van woede.

Bottom-line, wat er ook nu gaat volgen, ik ben oprecht geschokt door de gebeurtenissen van voorbije dagen.

Lijkenpikkers
Het is een straffe ondertitel, maar alle andere woorden zouden eufemismen zijn. Constant hoorde ik van prominenten dat we solidair en verbonden moesten zijn, dat we samen sterk waren, dat we de rangen moesten sluiten. Nu was niet het moment voor tweedracht, polarisering, politieke recuperatie en zwartepieten. En natuurlijk waren we allemaal Belg.

Het klinkt allemaal opgeklopt, hysterisch, pathetisch en vooral demagogisch. De verslagenheid en kwetsbaarheid van de mensen wordt misbruikt om een dubbele agenda te voeren. Wat er vingerdik opligt, is hoe men de massa opzweept naar een vorm van Belgisch nationalisme. De innerlijke belgicist bij het establishment kwam naar boven.

Het leed van de slachtoffers werd schaamteloos gerecupereerd om een pro-België campagne te voeren. De ergste waren de initiatiefnemers en de laffe meelopers ervan.

Meelopers
Wat deden de Vlamingen bij die belgitude? Die lieten zich totaal manipuleren! Zie ze daar staan, de “Belgen” van het laatste uur. Opeens haalden ze de Belgische driekleur vanonder het stof en hingen ze buiten.

Dit is enkel omdat de Vlaming een Nietzscheaanse slavenmentaliteit heeft van zelfverlaging en masochisme. De Vlaming is een geboren lamme goedzak die geleid moet worden. Hij/zij aapt het establishment na, terwijl deze 24/24 7/7 all year round op dezelfde Vlaming neerkijkt en beschimpt.

De Vlaming weet niet beter want hij/zij heeft nooit geleerd autonoom te denken of een ruggengraat te kweken. Altijd laat het in de luren leggen door op zijn/haar gevoelens in te werken, is het niet verantwoordelijkheid om rotte “compromissen” te slikken dan is het solidariteit om zoals nu een kunstmatige identiteit te laten aansmeren.

Op zulke momenten ben ik werkelijk beschaamd Vlaming te zijn.

Hypocrisie
Het hele ongemakkelijke aan deze belgitude zijn de voorstanders ervan: links. Diegene die nationalisme van welke soort als iets onwelvoeglijks, achterlijk, polariserend tot zelfs racistisch, xenofoob en ruikend naar de jaren 30 hebben geframed.

Juist die mensen die het motto “eendracht maakt macht” zouden verafschuwen als een uiting van fascistisch autoritarisme als een nationalist dit zei, juist die mensen zijn nu getransformeerd tot de grootste vendelzwaaiers.

Daarom maakt deze opstoot van pseudonationalisme, van emonationalisme, mij misselijk. Het is niet oprecht, tegen hun waarden die zij op alle andere dagen van jaar propageren en een gruwelijke vorm van politieke recuperatie (die zij vaak zelf zogezegd verafschuwen).

Onder het laagje belgicistisch vernis, zit er niets anders dan een persoon in nood. In nood want alles dat zij in hun onderbewustzijn hebben verbannen en met hun cognitieve dissonantie hebben goedpraat, komt recht in hun gezicht als een boemerang.

De eerste, grote islamitische terreuraanslag in België is een feit en hun multiculturele zeepbel is met een knal letterlijk en figuurlijk ontploft. Dit teruggrijpen naar verbondenheid is een bezweringsformule om de waarheid niet onder ogen te komen.

Blunderboek
De waarheid werd vervolgens in de ban gelegd en als iemand zoals Bart De Wever deze bevrijdde, werd deze ter plaatste gevierendeeld. L’union fait la force werd l’union fait la silence.

Sneller dan gedacht haalde de waarheid de leugen in. Met de aanslagen van Parijs werd België “a failed state” genoemd. De afgelopen maanden werd België onderwerp van grappen. Voor de wereld was het duidelijk dat de Belgische keizer geen kleren droeg. In een minder dan een week na de aanslagen werd de failed state duidelijk. De etterbuil barstte open en de pus stroomde over de krantenpagina’s. Een bloemlezing:

De twee aanslagplegers waren bekend bij het gerecht. Eentje ervan schoot met Kalasjnikovs op de politie maar werd door toenmalige Brusselse burgemeester als een fait divers bestempeld. De man werd maar voor 9 jaar opgesloten maar kwam à la Belge vrij na 4 jaar.

Deze man schond zijn voorwaarden maar de politie kon hem niet meer vinden  (correctie: deed niet de moeite hem te vinden). Natuurlijk, toen zat die waarschijnlijk in Syrië en toen hij terugkeren werd hij door Turkije opgepakt aan de grens. Hij werd uitgeleverd aan Nederland (oh ja, die prutsers daar gaan ook niet vrijuit!) en tegen dat de verbindingsofficier met het Belgische gerecht had gecommuniceerd, was de vogel gevlogen (waarna het politiek zwartepieten begon). Nu is hij teruggevonden, in 1000 stukken samen met nog een heel pak onschuldigen. Zijn kompaan was een zelfde geval, een bajesklant die vervroegd vrijkwam maar zijn voorwaarden ook schond.

Het Belgische blunderboek begint aan hoofdstuk twee. Abdeslam zou al vier maanden in België zijn. Ondergedoken zou je verwachten van Europe’s most wanted, niet dus want hij kon vrijelijk rond paraderen in Molenbeek en zelfs provocerend het politiecommissariaat passeren. De buurtbewoners wisten ervan en verkozen te zwijgen. Na een stom toeval – een huiszoeking in een zogezegd leegstaand huis en een verdacht lange pizzarekening – konden ze toch die <bleep> van een Abdeslam oppakken, natuurlijk onder luid gejuich van het lokaal crapuul – excuseer “jongeren” – die men natuurlijk niet in de media liet zien.

Juist dan beslisten ze in plaats van de duimschroeven aan te zetten deze terrorist maar een uurtje te ondervragen. Naar aanleiding van zijn arrest werden plannen vervroegd in werking getreden met alle gevolgen van dien. En dan nu blijkt het adres van Abdeslams safe house gewoon op tafel lag van de Mechelse korpschef en dat sinds de aanslagen in Parijs. Wat ook bleek dat de aanslag in Zaventem bedacht werd door Abaaoud en diens plannen geweten waren door de Griekse politie, doorgegeven aan België maar natuurlijk ergens in een schuif verdween.

FBI
Vervolgens blijkt dat de FBI ook al wist van de plannen en dit ook doorgaf aan België en Nederland maar deze hiermee niets mee hadden gedaan. In Nederland wankelt de positie van justitieminister Van der Steur. In België wilden Jambon en Geens ontslag nemen maar werd dit geweigerd.

Ik kan verder gaan: Maalbeek kon vermeden worden als het bevel van minister Jambon om de metro’s te sluiten niet ergens verloren geraakte in het Brusselse Gewest (waarna het politiek zwartepieten weer begon). Ook blijkt een van de commissarissen dronken geweest te zijn op het crisisoverleg na de aanslagen.

Er is ook nog een klopjacht bezig op de third guy. Eerst hadden ze een freelance journalist opgepakt die erop leek maar die blijkbaar onschuldig was en zonder voorwaarden is vrijgelaten. Afin, “onschuldig”, ze hadden simpelweg niet genoeg bewijzen. Dat er iets fishy aan die gast is, is een understatement. Hij rekruteerde Syriëstrijders bij de vluchtelingen in het Maximiliaanpark. Ongetwijfeld gaan we van die gast nog horen en kan al het vorige toegevoegd aan het blunderboek.

Nu zouden ze de chauffeur van Abdeslam en een Syriëstrijder aan het zoeken zijn. Of een van die twee de derde man is, is niet zeker. En zo goed het maar door en door en door…

L’union fait la farce
Deze aanslagen konden even de schijn opwekken van enige eenheid van dit apenland. De eerste communautaire breuken kwamen al veel te snel.

Het begon op Twitter. Na de aanslagen werd parallel met #IkbenBrussel ook #IkbenBelg gebruikt. Deze laatste hashtag bleek na een dag niet trending te zijn. Een failliet voor het ontluikende belgitude.

De tweede breuk was per ongeluk. Alle regeringen (zes in totaal!) gingen een gezamenlijk herdenkmoment houden. Bourgeois, minister-president van Vlaanderen, kreeg die memo niet en hield een eigen herdenkmoment. De belgicisten waren woedend, Bourgeois had de eenheid gebroken, speelde politieke spelletjes,… Toen kon de breuk nog gelijmd worden.

De echte permanente breuk kwam niet door een Vlaming maar een Franstalige, meer bepaald de burgemeester van Brussel Yvan Mayeur. Naar aanleiding van de hooliganbetoging weerde hij zich als een duivel in een wijwatervat om zijn politieke verantwoordelijkheid niet te nemen. In zijn woede kwam zijn ware, francofone suprematistische aard naar boven: het waren Vlaamse extremisten die zijn Brussel kwamen bevuilen en nog van N-VA signatuur ook (ook al waren het evengoed Franstaligen én gebruikten ze de Belgische driekleur niet de Vlaamse Leeuw). Zelfs voor links was dit al te gortig en politiek Vlaanderen reageerden met afschuw. Door de uithaal van Mayeur werd de hashtag #LUnionFaitLaFarce trending.

Al sinds een van de aanslagplegers in 2010 zijn Kalasjnikov leegschoot op de politie, gaan er stemmen op in Vlaanderen om de politiezone’s van Brussel te fuseren. Dit werd weggelachen door de Franstaligen. Bij Parijs kwam de oproep opnieuw maar wederom geen verandering. John Crombez, voorzitter van sp.a, lanceerde opnieuw een oproep tot fusie. Weer werd het van tafel geveegd. Zelfs bij Le Soir durven ze het waarom zeggen: “Onbespreekbaar omdat het van Vlaanderen komt“. De Franstaligen verdenken dat de Vlamingen samenspannen net zoals met BHV. Bij de RTBF de Waalse omroep noemen ze het zelfs een verboden debat. Partijgenoot van Charles Michel en burgemeester van Etterbeek Vincent De Wolf beweert bij hoog en laag dat er zelfs geen probleem is. Comical Ali troef.

Niemand neemt nu pogingen tot verbondenheid serieus. Het had ook nooit serieus mogen genomen worden. Communautaire verschillen kunnen niet uitgewist worden door gratuite vendelzwaaien. Ceci n’est pas un pays zou Margritte zeggen.

Conclusie
Het unitaire België is dood en begraven, het federale België is een mankepoot, een failed state en heel de wereld heeft het nu gezien. Al de ontslagen en parlementaire commissies ten spijt, dit gaat niets veranderen aan de honderden fouten die zijn gemaakt (en ongetwijfeld gemaakt zullen worden). Ongetwijfeld wordt dit operatie doofpot en communautaire stilte.

De fouten zitten ingebakken in de structuur van België en enkel als deze wordt afgebroken kan een onafhankelijk Vlaanderen (en Wallonië als het zich niet bij Frankrijk voegt) zich tegenover andere landen als een betrouwbare partner gedragen.

——————————————————————————————

Dit stuk verscheen eerder op De Mondige Student.