In 2013 werden twee in Nederland woonachtige moslims, Mohammed El A. en Hakim B., aangehouden in Kleef, net over de grens met Duitsland. Ze waren die grens overgestoken met een gehuurde auto. Er werd bij hen onder meer survivalkleding, zeer veel contant geld en een gebruiksaanwijzing voor een kalasjnikov aangetroffen.

Die mensen hebben terecht gestaan wegens een voornemen tot het deelnemen aan de strijd in Syrië en een van de twee is veroordeeld tot gevangenisstraf met aftrek. Dat laatste is tegenwoordig gewoonte bij Nederlandse rechters. Ze geven dan net genoeg straf om het uitgezeten voorarrest mee te verrekenen en voorkomen op die manier dat de betrokkenen claims gaan indienen bij de staat voor onrechtmatige vrijheidsberoving.

Wat mij meer interesseerde dan hun deelname aan de Syrische opstand is de hoeveelheid geld die bij de twee werd aangetroffen. Waar kwam dat geld vandaan en waar was het voor bedoeld. Het gaat om mensen van in de twintig zonder een beroep of bedrijf waar dat geld mee had kunnen worden verdiend en die ook niet uit welgestelde families komen.

Gezien hun achtergrond is het erg waarschijnlijk dat het geld van misdaad afkomstig is, maar dat zijn dan geen misdaden geweest die verder zijn onderzocht of die bij de vervolging van de twee moslims als zodanig ter sprake zijn gekomen. Voor leken in het strafrecht moet dat onbegrijpelijk zijn, maar voor mensen die zich dagelijks met die tak van het recht bezig houden is het niet zo verwonderlijk. Beroepsmisdadigers hoeven zich niet te rechtvaardigen voor hun bezit. Pas als er duidelijke aanwijzingen zijn dat juist deze goederen of dit geld van roof of een ander misdrijf afkomstig is, kunnen de vervolgende instanties er iets mee. En dan nog is het de officier die aan moet tonen dat het geld uit misdrijf afkomstig is en bovendien moet zeggen uit welk bewijsbaar delict. Ook als het uiterst onwaarschijnlijk is dat het uit een andere bron zou kunnen komen, dan nog.

Het is duidelijk dat als de betrokkenen horen tot een groep waarvan meer dan vijftig procent in zijn levensonderhoud voorziet door misdaad, dat dan het recht niet gediend wordt met deze merkwaardige voorzichtigheid.

We hebben dringend een hervorming van het strafrecht nodig die het mogelijk maakt dat iemand als beroepsmisdadiger kan worden gekwalificeerd, als daar voldoende bewijs voor is. Zodra dat het geval is, zou voortaan de bewijslast bij individuele delicten dienen te worden omgekeerd. Een beroepsmisdadiger zou van alles wat hij bezit moeten kunnen aantonen hoe hij er legaal aangekomen is. Kan hij dat niet, dan kan het geconfisqueerd worden en is er bovendien begin van bewijs van een misdrijf.

Voor groepen in de samenleving met officieel vastgestelde criminaliteitspercentages als de moslims hier hebben, zou dat betekenen dat het leven in dit land heel moeilijk voor ze gaat worden en dat lijkt mij een wenselijke ontwikkeling.

———————————————————————————

Eerder verschenen op het Blog van Toon Kasdorp