Gisteren was het 8 maart. Internationale Vrouwendag. Was ik helemaal vergeten.

Vergeten om ’s ochtends de pantoffels van mijn vrouw bij de verwarming te zetten, zodat ze met haar beste been uit bed zou stappen.

Vergeten om een ontbijtje klaar te zetten, zodat ze zich herinnert dat ook ik weet hoe de keuken werkt.

Vergeten om een nieuw koffieapparaat te leasen, zodat ze van die dwaze pads af kan.

Vergeten dat het vandaag háár beurt was om bloemen voor mij te kopen, want dat doen de alpha’tjes voor hun onderhorigen.

Vergeten gepikeerd op te kijken toen ze gistermiddag niets zei over mijn nieuwe kapsel.

Vergeten om te doen alsof zij niet de enige is die lijdt onder de gelijkheidsdrang, zodat ik er geen aandacht aan schenken hoef.

Vergeten om macrameespullen aan te schaffen zodat ze glimlachend kan toezien hoe ik een volstrekt onzinnige hobby beoefen in plaats van voetbal te kijken met bier, chips en nootjes.

Vergeten dat ik gisteren de kinderen niet in het gareel hoefde te houden, maar liefdevol kon miespelen dat mammie het zo slecht niet bedoelde, maar een dagje hard had gewerkt.

Vergeten een mening te geven over waarheen we gaan met vakantie, in plaats van braaf te knikken en het gironummer te  vragen.

Vergeten alvast een mening te geven waar de volgende drie vrije weekends aan moeten worden besteed.

Vergeten dat ze op Vrouwendag altijd een avondje uit gaat met de andere 50+-girls.

Vergeten dat zij óók zonder lijdende of verwijtende blikken het vuilnis buiten zou kunnen zetten.

Vergeten af te geven op de buren en hun nieuwe energieverspillende wasdroger waar ik te gierig voor ben.

Vergeten duidelijk te maken dat gelijkheid leuk is, maar een medaille twee zijden dient te hebben.

Vergeten dat de WC-bril een dagje omhoog kon omdat ze ìets te schelden moet hebben.

Vergeten stilletjes te denken: “Ik verander haar wel.”

En vergeten waar Vrouwendag eigenlijk over ging. Ik heb vannacht lekker geslapen. U ook, hoop ik.