Fasjiiist! Vieze vuile grote fasssjistische viesserik!! Goorlap! Met je grote bek em je gemene praatjes, jij…

U heeft ongetwijfeld weinig fantasie nodig om te beseffen dat wie de intro van dit stukje vol verontwaardiging krijsend uitspreekt, hoogstwaarschijnlijk geen idee heeft waarover hij of zij het heeft. Het is vooral een uiting van ultieme afkeer, en dat duidelijk willen maken. Alsof je iedere katholieke priester uit gewoonte betiteld met ‘pedofiel’.

Zelfs als het zou kloppen zou zo’n man zich er niet door aangesproken hoeven voelen. Het is betekenisloos gekrijs. Oók een manier om te laten zien dat je niet al te intelligent bent, maar dat is een waardeoordeel natuurlijk. Minder verstand dan opleiding, zoiets. Al wilde ik het eigenlijk pas verderop over het NRC en haar bezetting hebben.

Theodor Holman schreef er vorige week al een aardig briljante column over: De ene fascist is de andere niet. Holman legde uit dat woorden slechts betekenen wat je vindt dat ze betekenen moeten. Bij De Volkskrant leest men Holman kennelijk niet, want op de voorpagina stond zaterdag pontificaal de vraag: Is Trump een fascist? Tja, heel postmodernistisch inderdaad. Zelf houd ik het er liever op, dat het een wijze is van duivelsbenoeming. Het kwaad moet aanwijsbaar worden gemaakt, en alles wijst er op dat de duivel er achter zit. Dat moet bijna wel, nietwaar?

Voor de moderne ongelovige staat een fasjist daarom gelijk aan wat de middeleeuwers verstonden onder de duivel en zijn aanhangers. Het ultieme kwaad, dat je niet hard genoeg schreeuwend benoemen kunt. Om anderen te waarschuwen. En om iedereen er van te doordringen dat jijzelf zo niet bent. Zoals bijvoorbeeld Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van NRC Handelsblad, bij voortduring doet. Ik zag hem vrijdagavond na afloop van een uitgebreid interview met Geert Wilders bij #Terzake op dezelfde Belgische zender. In een panel dat de figuur Wilders duiden moest.

Dat interview zelf werd redelijk professioneel volvoerd, al liet de interviewster met gelaatsuitdrukkingen iedereen weten dat zij met het afnemen er van een zeer professioneel arbeidsethos ten toon spreidde. Maar het minimum aan decorum werd in ieder geval in acht genomen. Het panel daarna was een prachtig voorbeeld van politieke gezuig en eigen straatje schoonhouden. De nieuwe fractievoorzitter van het Belgische N-VA – ook aan tafel – benadrukte dat alhoewel zijn partij vrijwel precies dezelfde maatregelen voorstond als de PVV, men er in zijn partij natuurlijk genuanceerder tegen aankeek, en slechts na ampel beraad geen andere keuze zag die recht deed aan de situatie.

Amusant politiek gelul, maar nadat Vandermeersch de toon had gezet door te stellen dat Wilders misschien niet helemaal een fascist is, maar er wel alle kenmerken van vertoont, was het politieke gevaar die arme N-VA’er te groot. Meehuilen met de wolven was toen nog zijn enige optie. In België is Vandermeersch een autoriteit, in plaats van de beklagenswaardige koekenbakker die hij hier gebleken is. Maar in plaats van te bespreken wat er allemaal zo vreselijk is aan Wilders, knikte het panel elkaar wetend toe. “Ook als ze zich niet in volle glorie tonen weten verstandige mensen aan hun water te vertellen wat zo’n iemand is: een fasjist.”

Ik heb geen Chruchill-citaat nodig om deze mensen te benoemen voor wat ze zijn: een stelletje fasjisten. Fasjisten zijn de mensen die van fascisme-roepen hun fetisj heben gemaakt. Elke keer als ze iemand kunnen bevingeren om tegelijkertijd te krijten: Fasjist!! komen ze geestelijk klaar.

De nieuwe fasjisten zijn waarlijk mensen met meer opleiding dan verstand – dat verstand is tijdens hun opleiding klaarblijkelijk uit hen weggevijld alvorens men hun diploma uitreiken wilde. Dat mensen tegen dergelijke schertsfiguren opkijken, en hun woorden ter harte nemen alsof het Gods Woord is dat een ouderling binnenglijdt, is het drama van onze tijd.