Botsen met bobo’s is typisch iets waarvan de gemiddelde Nederlander niet weet hoe dat te hanteren. Wat denken ze wel niet, die bobo’s? Een korte serie uit eigen ervaringen.

Botsen met bobo’s is het lastigst als het gebeurt als je er niet op bedacht bent. Zo liep ik ooit in het toenmalige hoofdpostkantoor in mijn woonplaats op tegen Winnie Sorgdrager, die toen net minister van Justitie-af was. Het was een bekend gezicht, maar ik kon haar even niet plaatsen. Dat voelde hoogst ergerlijk, en ik was vastbesloten mijn geheugen te dwingen tot herkenning. Ik ging op de grond zitten en bestudeerde het object van mijn ergernis – van circa 10 meter afstand – aandachtig. Die werd daar merkbaar zenuwachtig van, en de rij voor haar loket schoot ook maar niet op! Dat alles vond ik overigens niet mijn probleem. Na een klein kwartiertje viel al haar naam me te binnen, en had ik een aha-moment. Vaag had ik wel eens gehoord dat een van haar kinderen in mijn woonplaats studeerde, en daarmee was de cirkel rond.
Toen ik tevredengesteld opstond en vertrok was een zekere opluchting bij mevrouw Sorgdrager merkbaar. Je moet maar rondlopen met het schuldgevoel Winnie Sorgdrager te zijn – ik had ietwat met haar te doen.
Een paar jaar eerder had ik een dergelijk soort ontmoeting met Jan Terlouw, die het vermelden in dit verband ook zeker waard is. D66’ers zijn blijkbaar van nature dusdanig non-descript dat ze in mijn geheugen geen prominente plek innemen. Dit was overigens een gevalletje dom-dom-dom, aangezien Terlouw de voornaamste spreker was op een klein symposium aan de Vrije Universiteit over de aanleg en komst van de TGV (we hebben het over eind jaren 80), waar ik verslag van ging doen. Terlouw was na zijn mislukte partijleiderschap begin jaren 80 weggepromoveerd naar Brussel, alwaar hij directeur-generaal spoorwegen of iets dergelijks was, zodat het logisch was dat hij daarover was uitgenodigd. Het universiteitsblad waar ik toen voor schreef had daar belangstelling voor, en ik was al een paar weken bezig met een paginagroot TGV-artikel. En was aldus ook afgevaardigd naar dit VU-symposium.
Het VU-gebouw bleek een lelijke grote flat waar zo ongeveer de hele universiteit in was ondergebracht, en ik moest ergens op de 10de verdieping zijn. Wachtend op de lift probeerde ik me te concentreren, zodat ik toen ik bij het instappen naast me een vaag bekend gezicht zag verschijnen, ik deze man een bepaald type kort knikje gaf. Ik weet niet of u er ervaring mee hebt, maar dit knikje vertelde de ontvanger dat zijn aanwezigheid was bemerkt, maar dat ik even geen tijd voor hem had. De bijna ontstelde reactie vertelde me dat het type knikje was herkend, maar dat dat geen boodschap was die de ontvanger verwachtte[1]. Pas toen een andere liftpassagier tegen deze man een verward verhaal begon over het relatieve succes van D66 bij de laatste provinciale verkiezingen drong tot me door dat ik zojuist Terlouw een debunking knikje gegeven had. En dat hij het herkend had voor wat het was. Zou Terlouw zich later hebben afgevraagd wie ik eigenlijk was? Het was het soort situatie dat die gedachte rechtvaardigt.
Het symposium was weinig boeiend – ja, die TGV, dat moesten we maar doen, vond Terlouw. Geen nieuws waar ik veel mee kon, behalve in mijn artikel vermelden dat de TGV de aandacht van onze politieke kaste had. Ik maakte vervolgens dat ik bij de VU weg kwam; dit was geen hoofdprijs waard geweest.

______________________________

1) Ik heb nogal wat vage schaakkennissen door het hele land, en zoiets als dit was me eerder overkomen.