Roelof Hemmen van BNR meende maandagmorgen tien jaar PVV te moeten herdenken met Chris Aalberts en Jos Heymans. De laatste — niet eens de meest verstokt politiek-correcte parlementaire journalist — liet weer eens prachtig blijken wat er mis is met het Binnenhofse journaille.

Zoals hieronder zal blijken, sluit dat wonderschoon aan op de jongste Toon Kasdorp op deze site. Kasdorp: “De gemiddelde Nederlandse krant [lees: persorgaan, DK] voert zélf politiek.”

Enfin, ik vat de agenda van Heymans samen, in mijn eigen woorden, en voeg mijn inzichten toe:

Aalberts gaf aardig tegenspel. Over Diederik Samsom die voor PvdA-begrippen het ondenkbare deed door een bovengrens aan het aantal asielzoekers te noemen. Aalberts vond het revolutionair; asielrecht is blijkbaar ineens niet meer absoluut (puur gebaseerd op de inhoud). Ook wees Aalberts op de huidige dynamiek in de EU; lidstaten neigen steeds meer naar structurele binnengrenscontroles. Ook daarin zien we het ondenkbare denkbaar worden: nog maar een paar jaar geleden was Schengen nog absoluut heilig, en Wilders was de duivel. (Alleen dat laatste geldt voor de diehard eurofielen nog steeds.)

De PVV is een sterk merk, klassieke partijen staan zwak 
Aalberts — die we met enig recht een PVV-watcher kunnen noemen — wees er een- of tweemaal op dat in de media, en ook hier weer, te vaak een ‘journalistendiscussie’ wordt gevoerd. Die is grotendeels zinloos. De meeste kiezers volgen de politiek niet intensief genoeg om de finesses daarvan in zich op te nemen. Zowel Aalbers als Heymans (dat moet gezegd) gaf toe dat de PVV enkele uitstekende Kamerleden telt. Met name Agema en Beertema werden genoemd. Volgens Aalberts heeft de PVV een inhoudelijk sterk geluid, zonder mitsen, maren, bijzinnen en komma’s, dat de kiezer om die reden prima bereikt. Kortom, de PVV is een sterk merk geworden.

De belangrijkste notie van Aalberts was dat steeds meer kiezers nu eenmaal een beleid voorstaan dat de huidige politici absoluut niet zien zitten. Juist dat heeft onder het tweede kabinet Rutte een hoge vlucht genomen. De kloof wordt steeds groter: tussen (neo-)realistisch en politiek-correct; tussen beloften en beleid; tussen hier (eigen gemeente, regio, land) en daar (‘Brussel’). Het is een gegeven dat Joost Niemöller (waarom zat hij niet bij Roelof Hemmen; Joost mag het weten) in zijn nieuwste blog maar weer eens aanstipt.

Zwevende kiezers zijn definitief op drift. Tegelijkertijd lijkt een fors deel van het electoraat twee heel markante keuzes definitief te hebben gemaakt. Enerzijds kan de PVV bogen op een relatief groot aantal kiezers dat geen enkel alternatief ziet, terwijl anderzijds de PvdA definitief lijkt te hebben afgedaan voor mensen (of hun ouders) die ooit trouw PvdA hebben gestemd. Aalberts herhaalde nog maar eens de waarheid dat er een structureel electoraat bestaat van ca. 25 zetels voor welke LPF-,  PVV- of Trots-achtige partij dan ook. (Geen nieuws; in de jaren tachtig scoorde De Tegenpartij, die niet eens echt bestond, in een peiling ook exact 25 zetels.)

‘Minder, minder…!’ en toch meer Marokkaanse kiezers
In het gedeelte van de uitzending dat ik in de auto heb kunnen beluisteren, ging het te weinig over het failliet van klassieke partijen, de PvdA voorop. Dat is essentieel in deze discussie. Ik kan dan ook niet uitsluiten dat een ander detail niet onbelicht bleef, al vrees ik het ergste. Dat detail is het gegeven dat het aandeel hoogopgeleide én allochtone PVV-kiezers  groeit. Dat Geert Wilders en de zijnen ‘zelfs’ Marokkaans-Nederlandse kiezers aan zich weet te binden, staat vast.

Het maakt de verwijten die arabist Jan-Jaap de Ruiter de PVV ter gelegenheid van haar tweede lustrum maakt ook zo smerig en leugenachtig. En hij weet het. De Ruiter is de man die in een vroeg stadium op The Post Online het feit benoemde dat IS ‘gewoon’ islamistisch is, toen dat nog behoorlijk tegendraads was. We hadden een  Arie Boomsma, die in Pauw claimde dat IS niets met de islam te maken had. Nu is Boomsma geen islamdeskundige of arabist en De Ruiter dat laatste wel, maar toch…

Wat De Ruiter gemakshalve ook maar verzwijgt, is dat het voorstel om salafistische clubs te verbieden (wat je er ook van vindt) helemaal geen ‘Wilders light’-dingetje is, maar iets dat ook moslimorganisaties en mohammedaanse Kamerleden voorstaan. De Ruiter wekt dus de suggestie dat Ahmed Marcouch ook vindt dat ‘de islam gevaarlijk, en daarmee elke moslim een potentiële terrorist’ is.

Ach, aan Smaadjaap (“Toch is de PVV een racistische partij”) hoef ik verder geen woorden meer vuil te maken. Jan Springen en Joop Geel (Universiteit Leiden) geven hem onder het stuk al van katoen.