Mohammedanen worden onderdrukt in West-Europa: cultureel, godsdienstig, justitieel en eigenlijk met alles, als je ze hoort klagen. Maar kun je het proces waarover wordt geklaagd daadwerkelijk beschouwen als moslimonderdrukking? Voor het omgekeerde lijkt meer te zeggen.

Het geklaag is niet van de lucht, en hoe meer er aan wordt toegegeven, hoe sterker het volume. Toegeven lijkt juist een manier om tot dan toe onderdrukte ‘onrechtgevoelens’ meer ruimte te geven. Onze vermeende onderdrukking van godsdienstvrijheid – en de schuldgevoelens waar wij zo goed in zijn die direct op onszelf te betrekken – leidt juist tot onderdrukking van godsdienstvrijheid. Die van onszelf.

Moslims vinden tegenwoordig vooral dat hun godsdienstvrijheid wordt beknot. Doordat hun moskeeën aan Nederlandse overlastregels moeten voldoen bij de oproep tot het gebed. Over hun regels voor voedsel, waar wij ons zo weinig aan zouden houden, dat de in hun ogen correcte regels niet meer kunnen worden nageleefd. Dat gelovigen vijf maal per dag gelegenheid krijgen wat ze doen te onderbreken voor een gebed op een verplicht tijdstip. Dat in hun nabijheid (op snuffelafstand) alcohol wordt gebruikt is ook al onacceptabel. Westerse vrouwen op bezoek in Iran dienen zich tegenwoordig te bedekken en bij het laatste bezoek van de Iraanse president aan Italië werd de naaktheid van beelden bedekt. Het gaf immers aanstoot?

Dat de bezoekende partij concessies doet aan de ontvangende partij is nu ineens onlogisch geworden. Dat je je in een mohammedaans land naar de regels kleden moet – hoe idioot ook – is naar mijn idee je eigen risico. Reizen is maar al te vaak kwetsend voor de eigen moraal. Maar de wederkerigheid hiervan is blijkbaar niet vanzelfsprekend meer. Wij moeten ons aanpassen als we daarheen willen, maar ook als zij hierheen willen. Het is moeilijk dit anders te omschrijven dan als kolonisering.

De gedragsregels van de islam botsen met onze opvattingen over gedrag. Wat niet heel vreemd is als je beseft dat het een primitieve godsdienst is, die zo strikt mogelijk bij de regels van haar oorsprong poogt te blijven, en waar mogelijk daar naar teug te gaan. En bij dat ‘waar mogelijk’ is onze toegeeflijkheid een belangrijk wapen. We doen ons best het hen zo goed mogelijk naar de zin te maken, en daarbij vergeten we onszelf, onze eigen waarden en onze eigen gedragsregels. We laten ons bestrijden met onze eigen ingebeelde verdraagzaamheid.

Wie dat niet begrijpt, heeft geen begrip van waarden. Niet van die van zichzelf, maar nog minder van die van anderen. Onverdraagzaamheid die zich zo nadrukkelijk etaleert faciliteren is een vorm van culturele zelfmoord. Dat we de last dragen van een elite, die cultureel op drift is doordat ze de ankertouwen van hun eigen morele wortels hebben gekapt, die poogt ten koste van alles de lieve vrede te bewaren omdat ze zichzelf niet in de ogen kijken kan, is het probleem van de westerse beschaving.

Met iedere aanpassing wordt duidelijk waar we heen gaan op het pad van religieuze onderdrukking. Het rijtje dat ik hierboven noemde is op geen enkele wijze compleet. Terugdraaien? U moet eens kijken welke gevolgen dat hebben zou, en met welke smoesjes zo’n poging zal worden gestaakt. Het westen gaat blij lachend op weg naar een culturele onderdrukking die je zal doen terugverlangen naar de knoet van het christelijk geloof – zoals ons die altijd wordt geschilderd door cultureel afvalligen. Maar liever nog dat, dan voortgaan op deze heilloze weg.