Tien weken geleden kreeg ik op dit schone weblog een podium om iets te schrijven over de belangrijkste speech die de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt ooit hield: de zogenaamde Four Freedoms speech. Officieel ‘The State of the Union‘ van (januari) 1941.

Waarom stopte de redactie mij niet? Niet dat ik iets verkeerds schreef, maar de omissies! Ik stuitte er nu zelf op vanwege een medaille die een vereniging, die zichzelf naar Roosevelt heeft genoemd, in april dit jaar gaat geven aan Angela Merkel. Ze krijgt die prijs om een héél bijzondere reden.

Stank
Naar die speech zijn dus medailles genoemd waar ik nog nooit van gehoord had: de zogenaamde Four Freedom Awards. En nu pas weet ik dat de 32e president van de VS zowat een halve Nederlander was. Nou ja, minder dan een halve, maar een paar van zijn voorouders komen dus uit Zeeland. Om mijn omissies een beetje goed te maken, heb ik nu een beetje verder gezocht. Niet al te lang want ik werd er misselijk van. Het leek wel of ik een beerput open maakte. Wat die Roosevelt clubs doen is nog fouter dan die burgemeesters die begonnen met een prijs voor beste burgemeester van de wereld.

Het Amerikaanse Roosevelt Institute deelt sinds 1983 medailles uit in de VS, aan Amerikanen, en in oneven jaren deelt de Nederlandse Roosevelt Foundation uit Zeeland ook medailles uit. Vooral aan niet-Amerikanen. Per jaar delen ze vijf medailles uit: een voor elk van die vrijheden uit de speech en een voor extra beroemde mensen.

De medailles die de Amerikanen in 1982 uitreikten, gaven ze alleen aan Nederlanders! De extra beroemde mens was toen niemand minder dan de vrouw die kort daarvoor nog koningin was van dit land. En zij was niet zomaar, of in ieder geval niet alleen maar, een brave uitvoerster van de plichten voor koninginnen en koningen. Onder invloed van een gebedsgenezeres preekte Juliana tot in de VN tegen de Koude Oorlog en voor het pacifisme. Haar man, die zelf een nazi-verleden had, probeerde haar nog gek te laten verklaren of zoiets.

Wie zich nog herinnert wat ik tien weken geleden schreef over Roosevelt (of het net bekeken heeft) zal het met me eens zijn dat dit bijzonder is. Roosevelt leidde zijn land juist naar actieve deelname aan de Tweede Wereldoorlog. De USA was in aanloop naar de wereldoorlog bijna even sterk als de UK doordrenkt van pacifisme. Het cultuurrelativisme kwam er in de vorm van isolationisme.

Incest
De fatsoenlijke PvdA-er Max van der Stoel kreeg in 1982 ook een medaille, maar de toon was gezet. En het ging van gênant naar schandalig. Ge moet zelf maar eens de lijsten bekijken van de winnaars van de medailles: ze konden zijn opgesteld door de Vara of het partijkantoor van GroenLinks. In december van vorig jaar noemde de kleindochter van FDR de President een bange man! Dat deed ze in het kader van het tekeergaan tegen Donald Trump:

The internment of thousands of Japanese Americans during World War II is a sad part of our history and, as a part of my grandfather’s administration, a terrible political decision driven by fear. (…)
Historians and leaders across the political spectrum agree (!) internment was a grievous mistake and a violation of basic human rights. (…) My grandmother, Eleanor, spoke out publicly against the policy immediately and during its implementation. Internment was wrong then and any effort to discriminate against a group of people based on their race or religion is wrong today.

Dat gaat heel, heel ver, vind ik. Haar grootvader was blijkbaar een shintofoob. Alleen maar omdat de Japanners een aantal landen veroverd hadden, de Chinezen genocidaal aanpakten en een belangrijk deel van de Amerikaanse vloot met een verrassingsaanval vernietigd hadden. Ik zou hier heel veel scheldwoorden willen gebruiken, maar ik ben daar helaas niet zo goed in. (Ik ben jaloers op Hafid Bouazza)
Het hele gedoe met deze prijzen (en niet alleen deze!) heeft iets incestueus.

Diverse Amerikaanse presidenten van Democratische huize kregen ook een medaille. Jimmy Carter kreeg hem in 1995. Bij uitzondering werd in Zeeland dat jaar ook een medaille weggegeven: aan Ruud Lubbers. Ik heb niet achterhaald of Jimmy Carter nu die prijs kreeg vanwege zijn falen in de kwestie van de bezetting van de Amerikaanse ambassade in Teheran of vanwege zijn steun aan de ergste dictator die Pakistan tot nu toe gekend heeft: Zia Ul-Haq.

In Zeeland verzonnen ze in 2008 nog een lokale, provinciale versie van de FDR-awards. De provincie besteedde een kwart miljoen belastinggeld aan dit project ter bevordering van de wederzijds bewondering van mensen die de juiste opvattingen opvattingen hebben of het goede vrijwilligerswerk doen. De lokale SP stelde het aan de kaak.

Heldhaftig optreden tegen het uiten van verkeerde meningen
Begin januari meldde een Duitse krant dat de steeds heviger bekritiseerde bondskanselier Angela Merkel ook een medaille kreeg. Volgens de URL valt het bericht in de categorie ‘breaking’ (nieuws). Dat ben ik met ze eens.

Hans Polman, chairman of the Roosevelt Foundation, announced the decision Wednesday. Ms. Merkel will receive the award on April 21 in Middelburg.
The jury praised Ms. Merkel for her great moral leadership in Germany against the anti-Islam movement Pegida and also noted that she had played a decisive role in overcoming the financial crisis.

Deze mevrouw krijgt dus een prijs die zou staan vóór vrijheid van meningsuiting voor haar heldhaftig optreden tégen het uiten van verkeerde meningen. Die meneer Polman vestigt ook nog eens de aandacht – waarschijnlijk onbedoeld – op die zieke schijnwereld van dat prijzengedoe. Hij zegt in het bericht ook:

Last month, TIME Magazine named Ms. Merkel as its 2015 “Person of the year” for her role in effectively managing Europe’s debt and refugee crises.

Ja, dat is een echte “aanbeveling”: persoon van het jaar genoemd worden door Time.
In 1936 was die persoon voor het eerst een vrouw: de Amerikaanse Wallis Simpson. Een vrouw met sterke nazisympathieën die met de Britse koning trouwde waarna hij moest aftreden. Ook toen het officieel al oorlog was tussen nazi-Duitsland en de UK deed het echtpaar nog moeite om de VS buiten de oorlog te houden. In 1938 was Hitler zelf ‘persoon van het jaar’, in 1939 en 1942: Stalin, 1979: Khomeiny.