Sam van Rooy interviewde Ebru Umar. Over schrijven, Nederlanderschap, politiek, politici en de toekomst. Recht voor zijn raap, maar weinig hoopvol gestemd.

Ebru Umar is geboren in 1970 in Den Haag en studeerde bedrijfskunde. Ze groeide op in Rotterdam waar ze vandaag ook woont. Vanaf 2003 schreef Umar voor de website ‘De Gezonde Roker’ van Theo van Gogh (te lezen op theovangogh.nl). In 2005 publiceerde ze het persoonlijke werk ‘Geen talent voor de liefde’ waarin beschrijft ze hoe haar leven veranderde na de moord door de islam op haar mentor, vriend en coach Theo Van Gogh. Vanaf dat jaar nam ze Van Goghs column over in de gratis krant Metro, waar ze tot op vandaag wekelijks ophefmakende en via sociale media druk gedeelde stukken schrijft. Ze schreef ook de boeken ‘Burka & Blahniks: manifest van een dertiger’, ‘Turkse verleidingen’ en ‘99 gesprekken met…’. Daarnaast publiceerde ze in diverse Nederlandse kranten en schrijft ze voor Libelle. Sinds kort schrijft Umar ook columns voor ’t Pallieterke en het Nederlandse weblog GeenStijl.

 In 2017 kreeg Ebru Umar de Pim Fortuynprijs, voor “haar kritische geluid, de gave van haar pen en haar verbale kwaliteiten alsmede de onverschrokkenheid waarmee zij de vrijheid verdedigt, met alle consequenties van dien ook voor haar privéleven”.

U bent vast trots op uw Pim Fortuynprijs? Heeft u Fortuyn goed gekend? Volgt u zijn gedachtegoed?

Ik ben ontzettend trots op mijn Pim Fortuynprijs, terwijl ik het tegelijkertijd afschuwelijk vind dat die prijs überhaupt bestaat. Ik had liever gezien dat die man niet vermoord was en wel zijn beloftes en ambities had kunnen waarmaken. Benieuwd waar Nederland dan gestaan zou hebben. Ik heb hem nooit ontmoet en als je zegt “volgt u zijn gedachtegoed”, dan vind ik dat een rare vraag. Dat klinkt voor mij als een soort bijbel die je elke avond voor het slapengaan leest. Dat doe ik dus niet nee. Maar als je het hebt over zijn gezonde Rotterdamse verstand, heldere formulering van problemen, schijt aan het establishment, doen wat je zegt, denken wat je zegt en niet blind zijn voor hedendaags Nederland en wat zich daarin afspeelt: jazeker.

Waar heeft u uw liefde en talent voor het schrijven vandaan gehaald?

Ik heb werkelijk geen idee. Ik heb altijd al geschreven maar ik heb het nooit als een vak gezien. Mijn ouders zijn immigranten en de tweede generatie, degenen die hier dus geboren zijn, moeten alles leren. Het referentiekader dat mijn ouders hebben meegenomen uit Turkije, is hun basis geweest, verder moesten ze zich alles eigen maken in Nederland. Dus je gaat uit van wat je weet: je weet dat je naar school gaat en daarna gaat studeren aan een universiteit. Met de vrijheid die je wilt; mijn ouders zijn arts en hebben altijd gezegd dat ik kon worden wat ik zelf wilde. En als ik één ding niet wilde worden was het wel arts. Het alternatief was advocaat, afschuwelijk. Alle meisjes gingen rechten studeren en alle loser jongens ook want “zo lekker breed, daar kun je alles mee worden”. En daar hield het wel zo’n beetje op, mijn studiereferentiekader. Godzijdank.

Als ik journalistiek was gaan studeren was er niets van me terechtgekomen. Ik had kunstacademie of zoiets moeten doen, of eigenlijk bouwkunde, maar dat zijn dingen die je je pas halverwege je leven realiseert als je ziet waar je interesse in je niet-professionele leven vooral naar uitgaat. Ik hou erg van schrijven, het is een hobby waar ik geld mee blijk te kunnen verdienen. Maar ik ben nog veel beter in presenteren, in huizen verbouwen en evenementen produceren. Dat zijn geen afgesloten wegen, maar ik mis de urgentie en misschien ook wel het netwerk om daar business van te maken.

Op Twitter omschrijft u zichzelf als: ‘Born columnist & Dutch National Pain in the ass. “Mal mens” en “Metro Monster” volgens de deugbrigade.’ Kunt u dat toelichten?

De politiek correcte vrouwelijke journalisten haten me. Het zijn altijd blonde, verweerde oude wijven die je ‘mal mens’ of ‘Metro monster’ vinden en je daarna blokkeren op Twitter om achter je rug om over je door te lullen. Het grappige is dat geen van mijn vrienden mij een mal mens of Metro monster vinden. Soms vinden ze me een beetje raar ja. Maar ja, zijn niet alle creatieve mensen een beetje raar? Dit soort wijven zijn dat niet, dit soort wijven zijn zo blij en onder de indruk dat ze erbij mogen horen, bij de deugbrigade van de Nederlandse grachtengordel waar het geld wordt uitgedeeld en status wordt toegekend. Ik hoor daar niet bij. Ik haal er mijn schouders over op en koop wel weer een huisje, als de bank tenminste meewerkt. Ieder zijn ding.

U bent van Turkse afkomst. Heeft u islamitische wortels, of alevitische, of…?

Ik vind dat de meest idiote vraag die er is. Ik zweer je: al die “moslims” is in Europa aangepraat dat ze moslim zijn. Ze zijn altijd anders behandeld omdat ze moslim zijn. Daar hadden ze zelf geen weet van, ja behalve dan dat ze geen varkensvlees aten en vrij namen op hun feestdagen. Al die mensen zijn hierheen gekomen als ontdekkers, reizigers, avonturiers en zijn tot moslim verklaard. Ik ben helemaal niets, ik ben Ebru. Dat hele geloof zal me aan m’n reet roesten, ik heb er niets mee. Never have, never will. Het kan, heus. Soms zijn die migranten net Nederlanders. Maar ja, dat dringt niet door tot mensen.

In welk zin zijn moslims volgens u “altijd anders behandeld”?

Nou, we maken graag onderscheid tussen mensen. Zij zijn ‘anders’ en dienen anders behandeld te worden. Dus worden ze op alle mogelijke manieren gepamperd. Dat is heel discriminerend en badinerend. Het feit dat die gastarbeiders werkten en daarna zijn ontslagen met een uitkering, is tot daar aan toe. Dat dat badinerend werd goedgepraat met “je hoeft niet te werken”, gaat natuurlijk nergens over. Ze zijn met z’n allen tegelijk in woonwijken gedumpt, maar niet tussen de oorspronkelijke bevolking, althans niet in normale aantallen zodat ze konden mengen en integreren. Ze zijn in staat gesteld Little Turkey’s en Little Marocco’s te creëren. Het boeide niemand. “Laat die andere mensen maar onderling anders zijn,” was het credo.

Wegens uw kritische tweets over Erdogan werd u in 2016 een aantal weken vastgehouden in Turkije. Zijn daar nog naweeën van? Hoe staat het met alle aangiftes en rechtszaken tegen u?

Ik heb drie rechtszaken lopen, twee eigenlijk, eentje heb ik gewonnen. Ik volg ze niet, mijn ouders volgen ze. Ik weet dat het raar klinkt maar ik ben er klaar mee. Ik heb niets misdaan, ik ben om idiote redenen vastgezet in Turkije en ik ben vrijgekomen door de inspanning van de Nederlandse bevolking, mijn werkgever TMG (Telegraaf Media Groep, SvR), media en politiek. Dat hele Turkije, alles wat zich daar afspeelt, het is een ver-van-mijn-bed-show en een verre herinnering zo van: het zal allemaal wel. Ik weet niet eens wanneer die andere twee rechtszaken voorkomen.

Kunt u nog ooit Turkije bezoeken denkt u?

 Nee, maar daar heb ik ook geen behoefte aan. Mijn ouders hopen natuurlijk vurig van wel en dan zwijg ik maar.

Hoe ziet u de (toekomstige) relatie van het Westen of de EU met Turkije? Hoe moeten we Erdogan tegemoet treden, met name nu hij losgaat op de Koerden?

Nou hoe het zou moeten weten we allemaal: terechtwijzen, relaties mee verbreken en terugbombarderen. Dat dat niet gaat gebeuren weten we ook allemaal. Dat heet politiek. Voor een zogenaamd ‘groter belang’ gaan we met Erdogan om zoals we met hem omgaan. Maar wat dat grotere belang is, heeft niemand me ooit kunnen uitleggen, laat staan dat iemand me daarvan heeft kunnen overtuigen. Stabiliteit in de regio shit, of Turkijedeal shit. Ja, vanuit een ivoren toren kun je jezelf daarvan overtuigen. Maar in the real world mag ik hopen dat de lui die prat gaan op dat zogenaamde ‘groter belang’ heel veel kinderen hebben die in een hele verrotte wereld terechtkomen.

Denkt u soms aan Turkije na Erdogan? Is er hoop? Of zet de islamisering van Turkije zich voort?

Die islamisering van de wereld zet zich voort dankzij de meegaandheid van onze regeringsleiders en ik denk nooit na over Turkije zonder Erdogan. Ik denk alleen maar: “Been there done that. Next!”

Nadat u mede dankzij de Nederlandse regering terug in Nederland was zei u: “Ik ben een fucking Nederlander” en “Ik ben niet het dankbare allochtoontje”. Wat bedoelt u daar precies mee?

Precies wat ik daarnet al zei: ik heb een andere naam, dat klopt. Maar dat betekent niet dat ik anders denk en handel dan de doorsnee Rotterdammer. Elke allochtoon in de media is een aapje, ik heb daar altijd voor bedankt. Ik heb mijn afkomst nooit uitgebuit, ik heb altijd geëist om als Nederlander behandeld te worden. Dat heeft mij geld en ‘vrienden’ gekost: als je niet door een hoepel springt als allochtoon, gaan de betere jobs aan je voorbij.

Uw recentste column in Metro is getiteld: ‘De vieze business die politiek heet’. U schrijft regelmatig zéér minachtend over de politiek. Vindt u het systeem fout of zijn vooral de politici het probleem?

Ik ben nog nooit een politicus tegengekomen die ook maar enig idee heeft wat zich afspeelt in de samenleving. En als je politici 3 tot 6 keer een modaal salaris betaalt, begeven ze zich ook in kringen die ver afstaan van de gemiddelde samenleving. Ik werk nu al 14 jaar in de media en spreek politici ook al net zo lang en het is mij nooit gelukt om het respect en ontzag voor ze te krijgen waar mainstream journalisten bij kwijlen. Maar ja, ik leef dan ook niet van status, heb dan ook geen zes kinderen die ik moet voeden en ben geen loonslaaf. Mensen vinden het stóer om in hun buurt te zijn, terwijl ik echt anders naar de wereld kijk: die politici zitten er voor mij en dankzij mij! Wanneer gaan ze nou ook eens voor mij werken? Het enige wat ik zie is dat ze liegen en dat zodra er een camera in de buurt is, ze oneliners voor het NOS-journaal willen scoren. Dit mag je niet zeggen, maar het is wel wat er gebeurt. Hoe kan ik daar respect voor opbrengen?

Vindt u dat ook van anti-establishmentpolitici zoals Geert Wilders en Thierry Baudet?

Ik denk dat zij er net zo over denken als ik en dat dat hun drijfveer in de politiek is. Tegelijkertijd: iemand die al 12 jaar met de dood bedreigd wordt, leeft helaas ook in een afgeschermd deel van de samenleving. En iemand die op de grachtengordel woont, ook. Dat neemt niet weg dat zij zich wel kunnen inleven in dat andere deel van de bevolking. Ik kan dat ook. Dat vind ik het meest shocking. Dat ik, toch een redelijk upper class verwend wicht, wél begrijp waar die andere mensen, die niet in de wijken wonen waar ik woon en die levens met gezinnen leiden op anderhalf inkomen, opeens aan de kant van Henk en Ingrid (de gewone Nederlander, SvR) sta en hun wereld benoem en verdedig.

Zou u ooit de politiek willen ingaan?

Nee.

Mag ik uit uw columns en tweets concluderen dat dé vijand waartegen u via de pen tegen strijdt ‘politieke correctheid’ heet?

En onrechtvaardigheid. Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid. Dat zou mij ook een rampzalige politicus maken.

Van welke onrechtvaardigheid ligt u, al dan niet figuurlijk, wakker?

Als de baas van de Nederlandse openbare omroep, Shula Rijxman, op tv roept dat er meer diversiteit moet komen op TV en dat ze de ‘doorsnee Nederlander’ wil bereiken in plaats van alleen de grachtengordel en dan in één adem roept dat er dus meer Frans Bauer op TV moet komen, dan ga ik door het lint. Dan snap je dus werkelijk helemaal maar echt helemaal niets van de Nederlandse burger. Dat is zó leugenachtig, zo vals, zo denigrerend en zo misplaatst. Die vrouw verdient met pek en veren van het Mediapark weggejaagd te worden, met de hele publieke omroep in haar kielzog.

Hoe ziet u de nabije en verdere toekomst van Nederland en West-Europa?

Heel eerlijk: de toekomst die ik voor me zie, ga ik godzijdank niet meemaken. En ik heb geen kinderen dus geloof me: na mij de zondvloed. Het enige waar ik écht voor strijd is dat ik in vrijheid mag sterven.

Waaruit denkt u dat die zondvloed zal bestaan?

Michel Houellebecq heeft dat redelijk goed beschreven in Soumission (‘Onderwerping’, SvR). Ik hoop werkelijk nooit mee te maken dat de islamisering van Europa zo doordringt als hij beschreven heeft in dat prachtige boek.

---

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het maartnummer van Vlaams Belang Magazine