We zijn de afgelopen jaren door dwaze politici diverse oorlogen in de Mena-regio ingerommeld, waarvan veel mensen nut noch noodzaak inzien.

Het wippen van dictators aldaar heeft niets opgeleverd en werkte vooral contraproductief: geen stabiliteit, geen democratie en geen beter leven voor de bewoners van de Mena-regio. En voor ons wordt het steeds meer duidelijk dat immigranten uit die streken – soms geholpen door maffe pseudo-intellectuele marxistische ‘social warriors’ – vaak mini-dictators zijn die ons hun wil, hun mores en hun onvrijheid willen opleggen, en de in hun thuislanden gevoerde oorlogen hier voortzetten door intimidatie en agressie, jegens ons en jegens hun voormalige landgenoten.

Daarom voelen steeds meer mensen zich hier niet meer senang: we kunnen ons niet vinden in de propaganda en het beleid van de EU die de natiestaat juridisch en sociaal uithollen en we onderkennen steeds meer de teloorgang van ons sociaal-kapitaal en mechanismes zoals in de Diogenes-paradox en het Böckenförde-dilemma.

Er is voor velen een correlatie tussen open landsgrenzen enerzijds en het grenzen stellen aan ethisch en cultureel relativisme anderzijds. In die situatie gaat de burger zich herbronnen. Maar die constateert dat delen van de horizontale geborgenheids-structuren uit de tijd van grootouders verlaten zijn: los van de kerk, kleinere gezinnen, verhuisd naar een andere regio, verplichte omgang met mensen die onze taal niet spreken en die soms hun mores belangrijker vinden dan de onze.

En dus is er toenemende interesse in religie en in de verticale eigen familie- en regio geschiedenis. Op RK-scholen wordt men momenteel verrast door een nieuwe generatie leerlingen die van huis uit cultuur-christenen zijn, maar die gewoon ‘modern’ en geheel onbevangen feiten willen weten over het geloof van hun voorouders, en die zich aldus moreel wapenen tegen het opdringen van de islam-ideologie. Ook de continue productie van boeken over geschiedenis en het animo voor etnische afkomst bewijzende DNA-tests zijn voorbeelden van een nieuwe positionering. En dus zijn er ook tekenen van een ‘revival’ van de 4 mei herdenkingen.

En dan is het logisch dat recent deze tweet rond ging:

“Waarom heeft men vroeger de mensen naar het front gestuurd zoals mijn grootvader? Om zijn land te verdedigen? En nu geeft men alles weg.”

Ineens komt het besef terug dat de dodenherdenking op 4 mei (pdf) [1] niet een profanisering van Allerzielen op 2 november dient te zijn; en dat dus ook iedere vorm van ‘actualisering’ en/of ‘mondialisering’ – zoals sommige actiegroepen ons willen opdringen – ongepast is.

Het gaat op vier mei om dankbaarheid jegens de mensen die actief hun leven in de waagschaal stelden voor onze vrijheid: om bijvoorbeeld onze eigen regering te kiezen, onze eigen folklore te beleven en zonder gevaar op straat te kunnen lopen.

Het gaat op vier mei om dankbaarheid jegens onze soldaten bij de Grebbeberg, de marinemensen in de Slag om de Javazee, de mensen van het verzet, de 150.000 Amerikanen, Canadezen en Britten die 6 juni 1944 landden in Normandië, en vele anderen.

Jegens al die mensen die actief hun leven in de waagschaal stelden voor onze vrijheid hebben wij een ereschuld: wij moeten thans meer dan ooit blijven strijden om het Vrije Nederland door te kunnen geven aan de volgende generaties.[2]

---

NOTEN

1. .. en een video van 23 minuten waarin het comité en het 25-tallig personeel menen te moeten laten zien dat ze ‘goed bezig zijn’ http://www.4en5mei.nl/herdenken-en-vieren/herdenken/nationale-herdenking/twee-minuten-stilte/twee-minuten-stilte
2.  ..en een video-game waarin het vier- en vijf meicomité het begrip vrijheid beperkt tot slechts fysieke vrijheid c.q. dat kooitje gebruikt als een pars pro toto, hetgeen niet door veel spelertjes zal worden onderkend http://www.4en5mei.nl/over-het-comite/duifkopter

---

Zie ook: https://polderland.wordpress.com/2017/03/06/vrede-is-de-vijand-van-onze-vrijheid/

en

DE NEFASTE TACHTIGER JAREN: BAKERMAT DER MILLENNIALS

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland.