Voor sommige mensen bestaat geen oplossing. Die zijn maatschappelijk zo onaangepast, dat met hen niets te beginnen valt. Dat moeten we erkennen, en de consequentie aanvaarden. Dus: pas de wet aan, zegt Blondemevrouw.

Arthur C. is 33 jaar en was sinds zijn 19e slechts zes maanden op vrije voeten. Voor gewelddadige straatroven, diefstallen en verkrachtingen zat hij af en aan – op zes maanden na – vast gedurende veertien jaar. Het duurde nooit lang voor hij weer een slachtoffer maakte. In 2010 werd hem 7 jaar celstraf opgelegd voor het verkrachten van een vrouw in haar hotelkamer. Bij zijn vrijlating in december 2016 kreeg hij een enkelband, maar die knipte hij vrijwel direct door. Hij werd aangehouden en stond twee maanden later weer buiten. Zonder enkelband. Binnen acht uur na zijn vrijlating probeerde hij een vrouw te beroven en drie dagen later gijzelde, bedreigde en verkrachtte hij een vrouw in Rotterdam urenlang in haar eigen huis. Het is tijd om de wetten aan te passen.

Er is geen beter voorbeeld van een mens, die niet vrij in de samenleving mag rondlopen. Nooit meer op vrije voeten mag komen. Helaas is hij niet de enige waarvoor de samenleving, en vrouwen in het bijzonder, permanent beschermd moeten worden. Volgens de rechter verdient hij echter nog een kans. De rechter denkt dat Arthur C. nog te repareren is. Hij gaat opnieuw slachtoffers maken. Gegarandeerd.

C. noemde haar zijn slaafje en vertelde dat hij haar gevangen zou houden. Ze werd voortdurend met een mes bedreigd en veelvuldig verkracht in haar eigen huis.

TBS is een behandelmaatregel die de rechter oplegt aan mensen die zware delicten hebben gepleegd en lijden aan een psychiatrische ziekte of stoornis. Deze stoornis beïnvloedt in meerdere of mindere mate hun gedrag. De rechter stelt hen daarom niet geheel verantwoordelijk voor hun daden. Verkrachter zijn is kennelijk een ziekte waardoor je niet (geheel) verantwoordelijk bent voor je daden. Een ziekte die volgens de experts in onze samenleving ook nog eens te genezen is. TBS wordt opgelegd om de stoornis te behandelen en herhaling te voorkomen. Het doel is de dader te rehabiliteren. Dankzij dit godsyndroom worden verkrachters zoals Arthur C. weer op de samenleving losgelaten.

Justitie had 21 jaar celstraf geëist en TBS. De rechter vindt 12 jaar celstraf en TBS voldoende. Dus gaat Arthur over acht jaar naar een kliniek, krijgt hij proefverlof en zal hij zijn volgende slachtoffer(s) maken.

De wetten moeten worden aangepast. Mensen zoals Arthur C. zijn niet te genezen. Ze zijn niet ziek. Ze zijn permanent stuk. En de samenleving moet permanent tegen hen beveiligd worden. De samenleving moet definitief beschermd worden tegen mensen die drie keer een geweldsmisdrijf plegen. Drie keer een geweldsmisdrijf is levenslang.

---

Dit artikel verscheen eerder op Blondemevrouw.nl