“Niet geschoten is altijd mis”  zou het motto van ECB-president Draghi kunnen zijn. Helaas moet ondertussen ernstig worden getwijfeld aan zijn oordeelsvermogen, gezien het onwaarschijnlijk gevarieerde arsenaal dat tot nog toe werd ingezet om de crisis in de Eurozone onder controle te krijgen. En wat voor Draghi geldt, geldt in nog veel sterkere mate voor de prutsers die tezamen de raad van Europese regeringsleiders vormen. Stinkende heelmeesters maken rottende wonden, en de geur van Goldman Sachs kleeft te vele Eurocraten aan.

Een ervaren jager (NIET, de) kan u vertellen dat elk soort wild zo zijn eigen optimale kaliber wapen heeft waarmee het het meest effectief bejaagd kan worden. Bazooka”s zijn erg effectief tegen tanks en olifanten, maar tegen een horde sprinkhanen? Uh, nee. Toen drie jaar terug de crisis in de Eurozone begon in Griekenland, was de inzet van een bazooka mogelijk voldoende geweest om de rust op slag te doen terugkeren. Maar nu de besmetting zich heeft verspreid, en het kredietvirus half de EU heeft aangetast, moet de vraag worden gesteld of je nog een bazooka moet gebruiken om de verrotte delen te lijf te gaan, in plaats van ze ouderwets effectief te amputeren. Niet voor niets is de belangrijkste zorg van topinvesteerders op dit moment hoe zij de crisis met zo min mogelijk kleerscheuren kunnen overleven.

De ECB ondertussen heeft een nieuw megalomaan plan bedacht. Niet alleen moet het ESM via leverage worden opgepompt van 500 miljard nu tot 2000 miljard euro (het is maar geld, tenslotte), maar om alle onrust in de EU in één klap de kop in te drukken, schijnt men bezig te zijn een allesomvattend plan voor de lijdende staten te construeren. Dat moet alle problemen met een enkele veeg onder de mat proppen.

De vraag in hoeverre de structuur van de EU in staat is de resonantie van die klap op te vangen lijkt men minder relevant te vinden. Maar het zou kunnen dat Draghi c.s. zo geschrokken zijn van de geluiden uit Duitsland – waar minister van Financiën Schauble afgelopen weekend voor een referendum pleitte (over een nieuwe Duitse grondwet, en mutatis mutandis over de EU) – dat ze alle noodzaak tot omzichtigheid met de Europese patiënt uit het oog verliezen.

Naast de definitieve oplossing van de problemen Griekenland en Spanje, is men voornemens te voorkomen dat ook het kleine Cyprus het geluk van de financiële elite in Frankfurt nog kan verstoren. Gaat premier Rutte zich verzetten tegen deze deal? Durft ie niet – nu de verkiezingen voorbij zijn, lijkt 12 september 2012 wel tweehonderd jaar geleden, en verkiezingsbeloften zijn er om gebroken te worden, nietwaar? Griekenland heeft namelijk opnieuw geld nodig. De specialisten van het IMF zijn ‘verrast’ door de omvang van de problemen die ze tegen zijn gekomen, en houden het er nu op dat er nog minstens tweemaal zoveel nodig is als eerder gedacht.

Het rapport van de Trojka is nu uitgesteld tot november, na de Amerikaanse presidentsverkiezingen, zodat een eventuele crash als gevolg van een Grieks vertrek uit de euro de herverkiezing van president Obama niet kan verstoren. Het heeft iets hilarisch, aangezien voor de conclusie dat Griekenland een hopeloos geval is echt dat rapport niet nodig is. Bij een ordelijk faillissement spreek je dat ook eerst uit, en gaat pas daarna bepalen hoe groot de schade precies is. Dat de Griekse belastingdienst staakt is in dat geheel bijzonder grappig, alleen is het niet leuk. Dat zelfs salaris en pensioen van de Griekse president worden gehalveerd is ook zo’n futiel maar significant signaal. Griekenland lijkt economisch stervende, en weinig maakt het duidelijker dan deze werkeloosheidsgrafiek:

Ook afgelopen maand kwam er weer een vol procent werklozen bij. In het toeristenseizoen. In één maand!

Portugal is er weinig beter aan toe.

In Spanje ondertussen is de chaos in de regio’s nog steeds groeiend. Dat Catalonië dreigt met afscheiding lijkt in het krachtenspel waarin Spanje thans verzeild is niet meer dan een voetnoot, waarvan men lijkt te hopen dat de EU die ontwikkeling zal afstoppen.

En de ECB, zij drukte door. Maar of het geld dat zij bij drukt volgend jaar niet hetzelfde waard zal zijn als de bladeren die deze herfst van de bomen vallen is een vraag die nog steeds aan kracht wint.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.