The Post Online publiceerde vandaag een interview met de voorzitter van de St. Stem Voor Nederland, de stichting die de Ja-stem voor het zogeheten #GeenPeil-referendum gaat mobiliseren. Hoewel de interviewer kritische vragen stelde, kreeg hij er geen vinger achter.

Het was voor de levendigheid van het interview jammer dat Chris Aalberts SVN-voorzitter Livestro niet al te goed kent, en blijkbaar niet ook vroeger een vaste lezer van het weblog Dagelijkse Standaard was. Wel grappig is dat de heer Livestro zich ineens bekommert om de kosten van de te bouwen website voor SVN, terwijl Hannibal mij ooit smakelijk lachend vertelde dat de degene die bij DDS de website bouwde en onderhield, werd afgescheept met het recht eens in de twee weken een stukje te mogen schrijven. Zo wordt oude trouw nu dus alsnog beloond. Dat is heel mooi, maar de manier waarop maakt het dan weer – wat zal ik schrijven? – apart.

Ook leuk was de wijze waarop de heer Livestro de vraag naar zijn eigen verdiensten uit de bij Soros verkregen subsidies omzeilde, door te spreken over de 5 mensen die zijn stichting hard aan het werk houdt. Het vereist weinig fantasie om te veronderstellen dat die vijf mensen teruggevonden kunnen worden in het colofon van voorheen het roemruchte DDS, dat na de lancering van het Jalta(-fiasco) werd ontdaan van columnisten die schrijven konden, waarna de residuën zich bekeerden tot stervertalers van giechelstukjes. Die omgebouwde imitatievariant van de Britse Daily Fail zakt steeds dieper weg in de wekelijkse views, maar blijft dapper pretenderen succesvol te zijn.

Er zijn ook grappige enige leugens te constateren in het betoog van voorzitter Livestro over zijn motivatie. Alsof het nog niet hol genoeg klonk, begon hij ook nog te oreren over het belang dat hij geeft aan Europese samenwerking. Zonder te vermelden dat hij een groot voorstander was van een ontmanteling daarvan, mits zijn Dagelijkse Standaard daar ooit maar van profiteren kon.

Dat geeft te denken over de redenen waarom de SVN-voorzitter plotseling van al zijn principes aangaande subsidies afgevallen is, en voluit mee bedelt met de op geld beluste meutes die bedachten dat zo’n referendum vooral voor kleine luiden interessant was, omdat grote clubs zich meestal te groot voelen voor het bedelen om een halve ton.

De krabbelaar.

Om nog even over de heer Livestro persoonlijk de staf te breken: het heeft er verdacht veel van weg, dat de heer JL middels deze Ja-campagne probeert weer in het gevlei bij zijn kompanen van de VVD te komen. Een paar jaar terug mompelde hij op twitter hautain iets over het opzeggen van zijn lidmaatschap, en dat schijnt hij werkelijk te hebben opgezegd. Want JL’s grote droom was immers ooit nog Kamerlid te worden, en aangezien de VVD hem daarvoor ongeschikt achtte, had hij zijn droom samengevoegd met die andere grote gedachte die hem niet los lijkt te laten: het oprichten van een Conservatieve Partij Nederland. Desnoods maar weer samen met Bart-Jan Spruijt (Burkestichting). Nadat verschillende afsplitsingen van de PVV overtuigend bewezen dat zijn instincten over de mogelijkheden in die hoek van het politieke niemandsland fantomen zijn, hebben de sympathisanten afgehaakt lijkt het. Zielig, maar met alleen hangende pootjes terugkomen bij de VVD is een prima reden voor bulderend gelach. Terugkomen uit het niemandsland lijkt alleen kans te hebben als dat met een knal kan. Zoals met een geslaagde Ja-campagne.

Niets voor niets, kreeg heer Bommel ooit te horen. En zo is het.