Het gelieg en gedraai van justitie en politie is bij vlagen werkelijk stuitend. Het begint werkelijk enorm uit de hand te lopen. De hoogste tijd eens wat realisme aan te brengen bij dergelijke instituten.

Wie bij deze inleiding dacht aan de zaak-Demmink, de doofpot rond de moord op Theo van Gogh, het ministerie van V&J of gelijk aan Mark Rutte – onze nationale valsvoorlichter – U zit er naast. Wat mij grenzeloos boos maakte vanochtend was een klein berichtje in De Telegraaf, over een meisje dat door een val van het balkon van haar huis (10-hoog) om het leven kwam. Een schandalige combinatie van het falen van diverse instanties zou reden genoeg zijn voor afgrijzen en stille woede, maar wat voor mij de deur dicht deed, was het uitgesproken vermoeden dat het kind mogelijk zelfmoord pleegde. Een kind van 8 jaar oud.

Toegegeven, er kon niets bewezen worden tegen de moeder, de enige kandidaat voor een andere oorzaak dan een ongeluk of zelfmoord. Maar zelfmoord van een kind van 8? Laat je nakijken!!

Onzekerheid is een bitch, zeler in tijden dat we denken dat àlles kan worden uitgezocht of bewezen. Dat de drankverslaafde moeder reeds jaren terug uit de ouderlijke macht had moeten worden ontzet staat vast. Maar het citaat uit De Telegraaf over Justitie is echt te erg voor woorden:

Justitie houdt nu rekening met een noodlottig ongeval of zelfmoord.

Serieus, wie denkt dat kinderen van 8 in staat zijn zelfmoord te overwegen en uit te voeren moet snel naar een psychiater. Dat het drankorgel dat haar moeder was geestelijke schade op zou lopen van de mededeling dat moord/doodslag niet bewezen kon worden, maar desondanks heel waarschijnlijk was lijkt me totaal niet relevant. Zelfs als het waar zou zijn. Van een mens dat het leven van haar dochter zozeer tot een hel maakte dat Justitie zich gerechtigd voelt dergelijke nonsens aan te voeren, kan nauwelijks worden verwacht dat ze nog geestelijke schade oplopen kan.

Ongetwijfeld zal deze zaak altijd onbevredigend moeten eindigen. Dat is een consequentie van de rechtsstaat. Helaas, denk je dan wel eens, want ernstige nalatigheid is toch wel het minste dat de moeder ten laste zou moeten worden gelegd. Maar zelfmoord? Ik kan er niet over uit. Dat de vader van het kind nu de hulpverlenende instanties voor de rechter sleept kun je alleen toejuichen. Dat is niet meer dan terecht.

Maar ik blijf zitten met deze wegduikreactie van Justitie.

Uit welke koker komt deze officiële reactie? Daarvoor heeft een rechtbank tegenwoordig persrechters, persofficieren en wat niet al aan benamingen beschikbaar is voor dergelijke voorlichtende leugenaars. Want waar het hen om gaat, is uitleggen waarom Justitie niets doen kan. En dan wordt de schuld van het rechtsstatelijke onvermogen liefst weggeschoven, want de rechterlijke macht heeft al zoveel te verduren. Niets geschikter blijkbaar, dan te stellen dat de actie van het kind zelf een bevredigende afloop bruuskeerde. Uitleggen dat vervolging kansloos is omdat er onvoldoende bewijs is tegen de moeder zou Justitie naar eigen inschatting kennelijk in een slecht daglicht plaatsen? Dat men het oplost door het kind na haar overlijden aansprakelijkheid te geven voor haar eigen dood is daarom van een walgelijkheid die me nog lang heugen zal.

En wie faciliteerden, en wellicht bedachten, dit kunststukje van schuldafschuiving? Voorlichters, bah!!!