Het grappigste aan de vraag “of Hitler een socialist was?”, is dat je er het dommere deel van de Deugmeute onveranderlijk mee op de kast jaagt.

Dat de deugmeute voor het overgrote deel ontstellend dom is, is dan gelijk weer mooi meegenomen als resultaat van de bewijsvoering. Laten we eens kijken hoe het mechanisme functioneert.

Dat doen we door de achterliggende aannames te destilleren uit de gebruikte woorden. Elementair bekeken is dat: Hitler is slecht en socialisme is goed. Ergo: als Hitler een socialist zou zijn, kan hij nooit het ultieme kwaad belichamen. En dat doet hij (al kunnen weinigen van deze boze deugmensen u vertellen waarom dat zo zou zijn. Iets met oorlog en joden, daar stopt het meestal wel.). Dus kan Hitler geen socialist zijn. Deze elementaire logica klopt. Wat niet klopt zijn de aannames waarop zij is gebaseerd.

Wat zei Hitler er zelf van? “Wïr sind Sozialisten!” al wordt bestreden dat Hitler dat ooit letterlijk zelf heeft gezegd. Maar het gebruik van de naam Nationaal-socialisten (Nationaal-Socialsitische Duitse Arbeiders Partij – vandaar: nazi’s), alsmede de invoering van een heel pakket sociale maatregelen die voor hun tijd heel vooruitstrevend waren – en na WOII in stilte in veel West-Europese landen werden overgenomen, al dan niet via incorporatie van Duitse oorlogswetgeving – laten weinig twijfel dat socialistische elementen de nazi-partij niet vreemd waren.

Dat brengt ons terug naar de woede van de deugmeute. Haar woede is niet gebaseerd op objectieve feiten over de vraag of Hitler een socialist was, maar omdat ze zich er door besmeurd voelt. Dat jaagt de woede op, en doet de effectiviteit van het verstand geen goed. Ergo, deze vraag is dus een schop in het centrum van de deugende onderbuik! Aiaia, en dan nog wel midden in iets dat men ontkent te hebben. De erupties van boosheid en verontwaardiging beginnen logisch te worden. We kijken nog iets dieper.

De vertaling van het woord socialisme als ‘goed’ behoeft nog enige verdere uitleg. Zoals we al zagen is Hitler synoniem met het ultieme kwaad, oorlog en antisemitisme. Maar dat goede aan socialisme, wat wordt daarmee dan bedoeld? Linksheid. En vrede, liefde en broederschap, zou je met gepast cynisme kunnen zeggen. En inderdaad komt het daar vaak op neer. Dat het in de praktijk evenveel waarheid bevat als dat islam vrede is, doet niets af aan de schoonheid van het ideaal. Vrede, liefde en broederschap, wat wil je als Deugmens nog meer? Iedereen die volgens Deugmensen sympathiek is, moeten ook aan deze idealen beantwoorden. En als ze die niet vertonen wordt het op hen geprojecteerd.

Mutatis mutandis moet de tegenpool van de links mens – de rechtse mens – ook de tegenpool in deze idealen zijn. Links is goed en rechts is slecht, dat weet iedereen. Het meest bizarre politieke dogma van de afgelopen eeuw komt aldus vanzelf boven. Voor simpel redenerende en denkende mensen is dit meer dan voldoende om te weten. Het houdt hun wereld overzichtelijk. Om Martin Simek (als de  cartoonist Anone) te parafraseren: het geestelijk territorium is niet groot, maar eenvoudig te verdedigen. En dat doen ze, die deugmensen. Vaak met alle middelen.

Maar – let wel! – de idealen van vrede, liefde en broederschap, worden op het socialisme en haar aanhangers geprojecteerd! De realiteit heeft met regelmaat laten zien dat socialisten evenmin betere mensen zijn als nazi’s of wat voor übermensch-ideologie dan ook. Ook allochtonen niet (Legende van de Nobele Wilde), ook ongelovigen (want die christenen – hun antithese –  nou!) niet en socialisten dus al helemaal niet (Pol Pot?).

Wie achteraf bezien niet aan de eisen voldoet wordt met terugwerkende kracht ontdaan van de eretitel ‘socialist’. (Merk ook op: islamitische terroristen zijn geen echte islam-aanhangers) En omdat velen een religieuze ijver hebben om ‘goed’ te willen zijn, is de link tussen Deugmens en socialisme voor hen al even logisch.

Daarom is het benoemen van socialisten als slechte of in het beste geval als ‘niet-automatisch goede’ mensen voor de deugmens een onacceptabele gedachte, en dus onbespreekbaar.

En daarom kan voor hen Hitler geen socialist zijn, en kan een socialist niet ook tegelijkertijd rechts zijn.[1]

---

1. Dat Hitler in een aantal opzichten wel degelijk ook rechts was, is voor de ééndimensionaal denkende Deugmens een te grote opgave om de hersentjes om heen te krijgen. In sociale zin was Hitler wel degelijk eerder links dan rechts. Maar zoals u uit bovenstaand betoog begrijpen moet, is een antwoord op de vraag of Hitler een socialist was weinig relevant.
   Hoe dit functioneert is iets waarop ik bij tijd en wijle – soms via omwegen – terug kom en zal blijven komen. Voor een volledig overzicht van hoe dit werkt zult u moeten wachten op mijn Magnum Opus, dat in mijn hoofd vrijwel voltooid is, maar nog moet worden opgeschreven.