Waarom het EUParlement geen volk vertegenwoordigt, en waarom het eigenlijk geen parlement genoemd zou mogen worden.

Democratie op een grotere schaal dan pakweg 100 miljoen mensen blijkt in de praktijk altijd slecht te werken. Hoe groter de schaal van het systeem waarin een parlement opereren moet, hoe groter het aantal vereiste kiezers voor een zetel, hoe zwakker de binding met de veronderstelde achterban.

Dat is proefondervindelijk al lang bewezen, maar er wordt over gezwegen omdat de illusie van democratie ons zo lief is. En het bovendien als heel progressief wordt beschouwd om in steeds grotere kuddes te worden geregeerd. Waarin het EUparlement dan nog eens extra faalt is de wijze waarop haar bevoegdheden zijn gelimiteerd. Gisteren las ik een (niet zo bedoeld) stukje waarin dat helemaal uit de verf kwam, en het is te mooi om het niet hier te bespreken.

Extra grappig er aan is dat de EU-parlementariërs ook nauwelijks meer doen dan soms lippendienst bewijzen aan hun functie als volksvertegenwoordiger. Men heeft het te druk met het scheppen van een nieuwe werkelijkheid in Europa, de geliefde federale eenheidsstaat die de illusie is van de EU.

En dan natuurlijk – als we toch aan het scheppen zijn – moet de heilsstaat worden gesticht volgens de principes van de (nieuwe) stichters, chantage, nieuwe regels die pas worden opgelegd als men ‘binnen’ is en het onderdrukken van anders – niet-linksig – denken:

Als EU-landen die Europees geld willen ontvangen niet strenger worden afgerekend op hun omgang met de rechtstaat, stemt het Europees Parlement (EP) niet in met de nieuwe begroting. Het compromis dat Duitsland heeft voorgesteld is “veel te zwak”, zeggen de onderhandelaars van het parlement. De Europese leiders en het parlement zouden het wel minder oneens zijn over de hoogte van de begroting en het herstelfonds voor de Corona-crisis.

Je ziet hieraan gelijk hoe verstandig het was het EUP niet de bevoegdheden van een regulier parlement te geven: de leden zijn niet in staat daarmee om te gaan. Dramdramdram en wat daar van kwam. En dan de hovaardij van die mensen!

De regeringsleiders en staatshoofden besloten in juli na marathononderhandelingen het mes te zetten in allerlei zaken die het parlement na aan het hart liggen. Het EP, wiens fiat nodig is voor de begroting, eist nu alsnog extra geld voor bijvoorbeeld innovatie, wetenschappelijk onderzoek en volksgezondheid. Maar het scheelt nog maar enkele tientallen miljarden, stellen de onderhandelaars van het parlement.

Ach ja, het scheelt nog maar enkele tientallen miljarden. Dat zeggen dan mensen die denken dat ze belasting betalen als de overheid iets van hun formele salaris afroomt. Maar enfin, dat is in dit verband bijzaak. In deze kwestie zie je twee dingen die de onverantwoordelijkheid van het EUP illustreren:

1. Er is het drammen:

De onenigheid over het beschermen van de rechtsstaat als voorwaarde voor het ontvangen van geld uit de begroting en het herstelfonds, lijkt vooralsnog het belangrijkste obstakel voor een akkoord. Duitsland hoopte een compromis te vinden tussen rechtlijnige lidstaten als Nederland en felle tegenstanders als Hongarije en Polen, maar krijgt vooralsnog geen van beide kampen mee.

2. En er is de volkomen waanzin van een delegatie van (een deel van de) EUP-leden die gaat onderhandelen met de regeringsleiders:

Dat de Nederlandse regering nu hoopt dat het Europees Parlement strengere rechtsstaatregels weet af te dwingen, is wel “ironisch”, merkten de onderhandelaars maandag op. “Premier Rutte liet zich in het verleden nog denigrerend uit over het parlement en zoekt nu steun”, zei hoofdonderhandelaar Johan Van Overtveldt fijntjes.

Voor de EC lijkt geen enkele rol weggelegd, al zullen ze zeker achter de schermen met vertegenwoordigers van hun ‘politieke families’ contact hebben.,

Dit is derhalve een piramidespel. Ergo, het EUP is niet meer dan een veel te grote juichmachine met enige bijzondere bij-effecten. Des te weerzinwekkender is daarom hoe EUP-leden worden behandeld: alsof ze van enig belang zijn, een nuttige inbreng hebben en iemand vertegenwoordigen. Neen, neen, neen, driewerf neen! Ze worden voor deze charade vorstelijk betaald, maar dragen de facto minder bij aan het welzijn van ons land dan het koningshuis.

Als het koningshuis zou verdwijnen zouden we het door iets anders moeten vervangen. Het EUP kunnen we eenvoudig missen zonder daarvan ooit last te krijgen – het leven zou er zelfs een stuk eenvoudiger op worden.

---

Meer over de rol van het EUP vindt u hier.